157 - نماز و معاشرت
يك نفر از كمونيستها كه در رژيم گذشته محكومبه حبس بود و مدتى با من در يك زندانبوديم مى گفت :
من از ميان شما روحانيون فقط به يك نفر ارادت فوق العاده دارم آن هم آقاى دستغيبشيرازى است . پرسيدم : چرا؟ گفت : در زندان انفرادى روى سكوى مخصوص استراحتزندان خوابيده بودم . نيمه هاى شب بود ناگهان درب زندان گشوده شد. سيّد پير مردىكوتاه قد لاغر اندامى را وارد كردند، من سر را بالا كردم ديدم يك عمامه به سر وارد شد،سرم را زير لحاف كردم و دوباره خوابيدم . نزديك طلوع آفتاب حس كردم دستى به آرامىمرا نوازش مى دهد چشم باز كردم ، سيّد پيرمرد سلام كرد و با زبانى خوش گفت : آقاىعزيز نمازتان ممكن است قضا شود. من با تندى و پرخاش گفتم : من يك كمونيست هستم ،نماز نمى خوانم . آن مرد فرمود: پس خيلى ببخشيد، من معذرت مى خواهم كه شما را بدخواب كردم . من دوباره خوابيدم ، صبح مجدداً از من عذر خواهى كرد به طورى كه من از آنتندى و پرخاش كه كرده بودم پشيمان شدم . عرض كردم : آقا مانعى ندارد، حالا چون شماپيرمرد هستيد تشريف بياوريد روى سكّو بنشينيد، من پائين مى نشينم . ايشان نپذيرفت وفرمود: نه شما سابقه دار هستيد و قبل از من زندان شده ايد و زحمت بيشترىمتحمّل شده ايد، حقّ شماست كه آنجا استراحت كنيد، و آقا جاى بهتر راقبول نكردند.
مدّتى كه با هم در يك سلّول بوديم من شيفته اخلاق و ديانت اين مرد شدم و ارادت خاصىبه ايشان پيدا كرده ام .⁽¹⁷⁴⁾
158 - بركات سجده
سجده صورت ظاهر، شكل بيرونى و تجسّم عينى برترينحال و مقام معنوى انسان است و آنگونه كه در روايتى آمده : ((بنده درحال سجده از هر زمان ديگرى به خدا نزديكتر است .))
در مصباح الشريعه آمده : ((آنكسى كه سجده هاى خود را نيكو سازد، هرگز از خدا دور نمىماند، كه خداوند سجده را زمينه اين ساخته تا بنده از اين راه با قلب و روح و سرّ خويشبه او تقرّب جويد.))
مرا نيز در روزگار تحصيل در نجف اشرف شيخ بزرگوارى بود، آخوند ملاّحسينعلىهمدانى ؛ (1239 - 1311 ه‍ .ق ) كه پيشوا و پناه پارسايان و سالكان بود. از اوخواستم كه برترين عمل را كه خود آزموده و تاءثير نيكويش ‍ را در بهبودحال سالك تجربه كرده ، برايم باز گويد. او مرا سفارش كرد:
نخست آنكه در هر شبانه روز سجودى طولانى به جاى آورم و در آن اين ذكر را به تكرارباز گويم : (( لا اله الا انت سبحانك انى كنت من الظالمين )) خدايا! به جز تو خدائى نيست، تو پاكى ، اين منم كه بر خويش ستم كردم ، و قصد و نيّتم از اين ذكر اين باشد كهخدايا! اينك جان من در زندان طبيعت گرفتار است و با زنجيرهاى هوا و هوس بسته شده استو من خود با رفتار ناروايم خويش را بدين زندان و زنجيرها گرفتار كرده ام ، و هرگزدرباره تو چنين پندار ناروايى نمى برم كه بگويم تو با من چنين كرده اى و تو مرابدين زندان و زنجيرها در افكندى ، هرگز! هرگز! تو از اين پندارها پاكى ، و اين منمكه خويش را به چنين روز افكنده ام و با دست خود بر خود ستم كرده ام و چنين خود را بهبلا گرفتار ساخته ام .
آن بزرگوار ياران خويش را بدين سجده سفارش مى كرد و آنان نيز اين سفارش را بهجاى مى آوردند و ذكر ياد شده را در سجود، برخى هزار بار، برخى كمتر، برخى بيشترو حتى برخى سه هزار بار تكرار مى كردند و آثار مبارك و سازنده آن را در خويش مىيافتند.⁽¹⁷⁵⁾