کتابخانه الکترونيکي انهار

109. نتيجه شكم پرستى

عابد پارسايى ، غارنشين شده بود و در آنجا دور از جهان و جهانيان ، به عبادت بهسر مى برد، به شاهان و ثروتمندان به ديده تحقير مى نگريست ، و به رزق و برقدنيا اعتنا نداشت و سؤ ال از اين و آن را عار مى دانست :

هر كه بر خود در سوال گشود

تا بميرد نيازمند بود

آز بگذار و پادشاهى كن

گردن بى طمع بلند بود

يكى از شاهان آن سامان براى آن عابد چنين پيام داد: ((از بزرگوارى خوىنيكمردان ، توقع و انتظار دارم ، مهمان ما بشوند و با شكستن پاره نانى از سفره ما با ماهمدم گردند.))
عابد (فريب سخن شاه را خورد و ) به دعوت او جواب مثبت داد، با اين ايده كه اجابت دعوت(جواب مثبت به دعوت ) از سنت است ، به اين ترتيب كنار سفره شاه آمد و از غذاى او خورد.
فرداى آن روز، شاه براى عذرخواهى از قدم رنجه نمودن عابد و آمدن او به خانه شاه ،به سوى عابد رفت . و وارد غار شد، عابد همين كه شاه را ديد، به احترام او برخاست واو را در كنارش نشانيد و با شاه بسيار گرم گرفت و او را آنچه توانست ستود، تا اينكهشاه با عابد خداحافظى كرد و رفت .
بعضى از ياران عابد نزد عابد آمده و از روى اعتراض به او گفتند: ((چرا آنهمه در برابر شاه ، كوچكى كردى و با او دمساز شدى و برخلاف روش ‍ عابدان وارسته، اين گونه به او دل بستى و اظهار علاقه نمودى ؟! ))
عابد بيچاره گفت : مگر نشنيده ايد كه گفته اند:

هر كه را بر سماط بنشستى

واجب آمد به خدمتش برخاست ⁽³⁰⁶⁾

گوش تواند كه همه عمر وى

نشنود آواز دف و چنگ و نى

ديده شكيبد ز تماشاى باغ

بى گل و نسرين به سر آرد دماغ

ور نبود بالش آگنده پر

خواب توان كرد خزف زير سر

ور نبود دلبر همخوابه پيش

دست توان كرد در آغوش خويش

وين شكم بى هنر پيچ پيچ

صبر ندارد كه بسازد به هيچ

(آرى داد و فرياد از شكم پرستى ، و توجه به شكم ناراست خودخواه ، كه بر اثر بىصبرى و ناسازگارى ، صاحبش را به دريوزگى مى افكند، عابد وارسته را مريد شاهآلوده مى سازد، پارساى پيراسته را آزمند دلبسته مى نمايد.
بايد كاملا مراقب شكم بود كه اگر بى پروا شود، و هر غذايى را به خود راه دهد، انسانشريف را به بهانه حق نمك ، غلام حلقه به گوش مى كند، تاج كرامت را از سر انسانبرداشته و به درون چاه ضلالت و مذلت مى افكند، كه براستى چنين شكمى ، بى هنر وبى مايه و ناراحت است ، كه اين گونه انسان را به كجروى و دريوزگى و خم كردن سرنزد هر ناكسى مى كشاند.)
(پايان باب سوم )

باب چهارم : در فوايد خاموشى

110. دو چشم بد انديش ، بركنده باد

به يكى از دوستان گفتم : ((خاموشى را از اين رو برگزيده ام كه : در سخنگفتن ، زشت و زيبا بر زبان مى آيد، و چشم بدانديشان فقط بر سخن زشت مى افتد.))
دوستم پاسخ داد: ((آن خوشتر كه دشمن بد انديش يكباره كور گردد، تاچشمانش را نتواند باز كند )) ⁽³⁰⁷⁾ (زيرا نيكى را نيز بدى جلوه مىدهد.)

هنر به چشم عداوت ، بزرگتر عيب است

گل است سعدى و در چشم دشمنان خار است

نور گيتى فروز چشمه هور⁽³⁰⁸⁾

زشت باشد به چشم موشك كور⁽³⁰⁹⁾