هنگامى كه هشام بن عبدالملك امام باقر(ع ) را همراه پسرش امام صادق (ع ) از مدينه بهشام تبعيد كرد، امام صادق (ع ) مى گويد: يك روز همراه پدرم از خانه هشام بيرون آمديم ،به ميدان شهر رسيديم ديديم جمعيت بسيارى اجتماع كرده اند، پدرم پرسيد: (اينهاكيستند و براى چه اجتماع كرده اند؟)
گفته شد: (اينها كشيش هاى مسيحى (روحانيون بلندپايه مسيحيان ) هستند، هرسال در چنين روزى در اينجا اجتماع مى كنند و با هم به زيارت راهب پير مسيحى ، كه معبداو در بالاى اين كوه قرار دارد، مى روند، و سؤالات خود را از او مى پرسند و سپس بهخانه هاى خود بازمى گردند).
پدرم سر خود را با پارچه اى پوشانيد، تا كسى او را نشناسند، نزد آنها رفت و با اوبالاى كوه نزد راهب پير مسيحى رفتند، من هم همراه آنها بودم .
كشيش ها در كنارمعبد، فرشهايى كه آورده بودند گستردند، و مسندى براى راهب ، قراردادند، راهب پير را از ميان معبد بيرون آورده و بر آن مسند نشاندند، و در پيش روى اونشستند، آن راهب آنچنان پير بود كه ابروان سفيدش روى چشمش افتاده بود، با نوارحرير زردى ، ابروان خود را به پيشانى بست ، و چشمهاى خود را مانند مار افعى بهحركت درآورد، هشام جاسوسى فرستاده بود، تا جريان ملاقات پدرم را با راهب ، به اوگزارش ‍ كند، راهب به حاضران نگاه كرد، وقتى پدرم را در ميان آن جمع ديد، بين او وپدرم چنين گفتگو شد:
راهب : تو از ما هستى ، يا از امت مرحومه (اسلام ) مى باشى ؟
امام باقر: از امت مرحومه (مشمول رحمت الهى ) هستم .
راهب : از علماى اسلام هستى يا از بى سوادهاى آنها؟
امام باقر: از بى سوادهاى آنها نيستم .
راهب : آيا من سؤال كنم يا تو؟
امام باقر: تو سؤال كن .
راهب : اى مسيحيان حاضر! عجيب است كه مردى از امت محمد(ص ) اين جرئت را دارد و به من مىگويد: تو بپرس ، اكنون سزاوار است چند پرسش ‍ از او بپرسم ، آنگاه راهب ، پنج سؤال خود را پرسيد:
1 - به من بگو بدانم ، آن ساعتى كه نه از شب است و نه از روز چه ساعتى است ؟
امام باقر: آن ساعت ، بين طلوع فجر و طلوع خورشيد (بيناول وقت و نماز صبح و اول طلوع خورشيد) است .
2 - بگو بدانم كه اين ساعت كه نه از روز است و نه از شب ، پس از چه ساعتى است ؟
امام باقر: آن ساعت از ساعتهاى بهشت است بيماران در آن شفا مى يابند، دردها آرام مىگردد...
راهب : راست فرمودى .
3 - به من بگو بدانم اينكه اهل بهشت مى خورند و مى آشامند ولى ادرار و مدفوع ندارند،در دنيا چنين چيزى نظير دارد؟
امام باقر: مانند طفل در رحم مادرش ، ميخورند، ولى چيزى از او جدا نمى شود.
راهب : راست فرمودى .
4 - به من خبر بده اينكه مى گويند در بهشت هرچه از ميوه ها و غذاهاى آن بخورند، چيزىاز آن كم نمى شود، آيا نظيرى در دنيا دارد؟
امام باقر: نظير آن ، چراغ است ، كه اگر هزاران چراغ ، از شعله آن روشن كنند از نور اوچيزى كم نمى شود.
5 - به من بگو بدانم آن دو برادر، چه كسى بودند، كه در يك ساعت دو قلو از مادر متولدشدند، و هر دو در يك لحظه مردند، ولى يكى از آن ها پنجاهسال ديگرى 150 سال در دنيا عمر كرد.
امام باقر: آن دو برادر عزيز و عزير بودند كه دو قلو در يك ساعت به دنيا آمدند و سىسال با همديگر بودند، خداوند، جان عزير را قبض كرد و او صدسال جزء مردگان بود، بعد او را زنده كرد، و بيستسال ديگر با برادر خود زندى كرد، سپس با هم در يك ساعت مردند، در نتيجه عزير،پنجاه سال عمر كرد، ولى عزير 150 سال عمر نمود.
راهب ، در اين هنگام از جاى خود حركت كرد و به حاضران گفت : شخصى از من داناتر را بهاينجا آورده ايد، تا مرا رسوا كنيد، سوگند به خدا تا اين مرد (امام باقر عليه السلام )در شام هست ، من با شما سخن نخواهم گفت ، هر چه مى خواهيد از او بپرسيد.
روايت شده : وقتى كه شب شد، آن راهب به حضور امام باقر (ع ) آمد معجزاتى از محضر اومشاهده كرد، و همانجا مسلمان شد، وقتى كه اين خبر عجيب به هشام رسيد، و خبر مناظره امامباقر (ع ) با راهب ، در شام پيچيد، و علم و كمال آن حضرت در شام آشكار گشت ، هشاماحساس خطر نمود، جايزه اى براى امام باقر (ع ) فرستاد و او را روانه مدينه كرد، وافرادى را جلوتر فرستاد تا در بين راه به مردم اعلام كنند كسى با دو پسر ابوتراب ،باقر و جعفر (ع ) تماس نگيرد آنها جادوگرند من آنها را به شام طلبيدم ، آنها به آئينمسيحيان مايل شدند، هر كس چيزى به آنها بفروشد يا به آنها سلام كند، خونش هدر است⁽⁸⁴⁾.