کتابخانه الکترونيکي انهار

2 - پاسخ به يك سؤال ، و زمينه سازى براى ظهور قائم (عج )

شخصى از امام صادق (ع ) پرسيد: مگر على (ع ) در دين خدا، قوى و قدرتمند نبود؟
امام (ع ) فرمود: آرى قوى بود
او پرسيد: پس چرا آن حضرت بر اقوامى (بى ايمان و يا منافق ) مسلط شد ولى آنها رانكشت ، چه چيز مانع شد؟
امام صادق (ع ) فرمود: يك آيه از قرآن ، مانع شد.
او پرسيد: كدام آيه ؟
فرمود: اين آيه : لو تزيلوا لعذبنا الذين كفروا منهم عذابا اليما
(و اگر مؤمنان با كافران ، از هم جدا مى شدند، كافران را عذاب دردناكى مى كرديم )(فتح - 25)
سپس افزود: (خداوندت وديعه هاى با ايمانى در صلب اقوام كافر و منافق داشت ، و على(ع ) هرگز پدرانى را (كه آن ودايع در صلب آنها بود) نمى كشتند، تا آن ودايع ظاهرگردد.
و كذلك قائمنا اهل البيت لن يظهر ابدا حتى تظهر ودائع اللهعزوجل :
(و همچنين قائم ما اهل بيت (ع ) آشكار نمى شود، تا اين وديعه ها آشكار گردند) ⁽⁸⁷⁾.
يعنى ظهور حضرت قائم (عج ) نياز به ياران مؤمن و پاك دارد، تا چنين افرادى بهصحنه نيايند وسائل ظهور آن حضرت ، فراهم نشده است ، پس ‍ بايد به زمينه سازىبراى ظهور توجه كرد.

3 - رضا به قضاى الهى قتيبه اعشى مى گويد: شنيدم پسرى از پسران كودك امام صادق (ع ) بيمار و بسترىاست ، براى عيادت او به خانه امام صادق (ع ) حركت كردم ، وقتى كه به در خانه رسيدم، ديدم امام صادق (ع ) كنار در، ايستاده و بسيار غمگين است ، گفتم :(حال كودك چگونه است ؟)
فرمود: بيمار است و بسترى است .
سپس وارد خانه شد، پس از اندكى ، بيرون آمد، ديدم حضرتخوشحال به نظر مى رسد و غمگين نيست ، عرض كردم :(حال كودك چگونه است ؟)
فرمود: (كودك از دنيا رفت ).
عرض كردم : آنگاه كه من به حضور شما آمدم بسيار غمگين بودى ،
با اينكه كودك زنده بود، ولى اكنون كه از دنيا رفته ، غمگين نيستى ؟
امام صادق (ع ) در پاسخ فرمود: (ما خاندان نبوت ،قبل از فرا رسيدن مرگ ، براى بيمارى ، غمگين هستيم ، ولى وقتى كه امر الهى واقع شدبه قضاى الهى راضى هستيم و تسليم فرمان خدا مى باشيم ) ⁽⁸⁸⁾.

4 - ارشاد امام صادق (ع ) به يكى از شاگردان كج فهم : عمربن مسلم يكى از شاگردان امام صادق (ع ) بود، چند روز غايب شد، امام صادق (ع )از شاگردان ديگر جوياى حل او شد، و فرمود: عمر بن مسلم كجا است ؟
يكى از حاضران گفت : من از او خبر دارم ، او كسب و كار را كنار گذاشته و از همه چيز چشمپوشيده ، و به جاى خلوتى براى عبادت خدا رفته است .
امام صادق (ع ) فرمود:
ويحه ! اما علم ان تارك الطلب لايستجاب له :
(واى بر او آيا نمى داند كه ترك كردن كاسبى و كار و تجارت ، موجب مستجاب نشدندعايش مى شود).
سپس فرمود: هنگامى كه اين دو آيه نازل شد:
و من يتق الله يجعل له مخرجا - و يرزقه من حيث لا يحتسب ...:
(و هر كسى تقواى الهى پيشه كند، خداوند راه نجاتى براى او فراهم مى كند، و به اواز جايى كه گمان ندارد، روزى مى دهد) (طلاق - 2 و 3)
جمعى از اصحاب پيامبر(ص ) درهاى خانه هايشان را به روى خود بستند ومشغول عبادت شدند و گفتند: ما به عبادت و تقوامشغول مى شويم ، خداوند (طبق اين آيات ) معاش ما را از طريقى كه گمان به آن نداريم ،تاءمين مى كند.
پيامبر(ص ) براى آنها پيام فرستاد و آنها را احضار كرد و به آنها فرمود: (چه باعثشده كه كار و كسب را رها كرده ايد و مشغول عبادت شده ايد؟)
گفتند: اى رسول خدا(ص ) خداوند (طبق آيات مذكور) معاش زندگى ما را به عهده گرفتهاست ، ما اگر مشغول عبادت شويم ، او معاش ما را از طريقى كه گمان نداريم تاءمين مىكند.
پيامبر(ص ) فرمود: من فعل ذلك لم يستجب له ، عليكم بالطلب : (كسى كه چنينروشى پيش گيرد، دعايش به استجابت نمى رسد، بر شما باد كه به كسب و كاربپردازيد) ⁽⁸⁹⁾.
به اين ترتيب امام صادق (ع ) و پيامبر(ص ) روشن كردند كه عبادت و تقوا، فقط بهنماز و عبادت در گوشه تنهايى نيست ، بلكه در ميدان تلاش و كار و توليد نيز اگركسى قصد او خدا و صداقت باشدت عبادت خدا را بجا مى آورد.

5 - بهره مندى از لباس زيبا و نعمت هاى الهى سفيان ثورى از صوفيان عصر مام صادق (ع ) بود، روزى به حضور امام صادق (ع )آمد، ديد لباس سفيد براقى پوشيده كه سفيدى آن مانند پوسته نرم تخم مرغ ، سفيد وشفاف است ، به عنوان اعتراض به امام گفت : (چنين لباسى ، لباس تو نخواهد بود)،(يعنى اين لباس ، مناسب زهد و پارسايى نيست )
امام صادق (ع ) به او فرمود: (سخن مرا بشنو و به خاطرت بسپار، كه موجب سعادت دنياو آخرت تو است ، اگر در راستاى سنت پيامبر(ص ) بميرى ، نه در راه بدعت ، منحرفان ،به تو خير مى دهم كه رسول خدا(ص ) در زمانى كه زندگى مى كرد كه مردم فقيربودند، نادارى و قحطى همه جا را فرا گرفته بود ولى وقتى كه مواهب دنيا در جامعه اىفراوان شد، شايسته ترين افراد براى بهره گيرى از نعمتهاى الهى ، نيكان هستند، نهمنحرفان و گنهكاران ، مؤمنان و مسلمانان ، شايسته مواهب خدا هستند نه منافقان و كافران ،اى ثورى ! يقين بدان من با اين حال و با اين لباس كه در تن دارم هرگونه حقى را كهخدا برايم تكليف كرده ، انجام داده ام ، و هرگز حق الهى را ترك ننموده ام ) ⁽⁹⁰⁾.
(بنابراين كسى كه وظايف دينى خود را به خوبى انجام دهد، در عينحال كه جامعه اى كه اقتصاد خوب دارد، لباس زيبا و خوب بپوشد، از نعمت هاى الهى ،بهره مند شده و باكى بر او نيست )

6 - پاسخ كوبنده امام صادق (ع ) به طاغوت مقتدر دومين طاغوت بنى عباس منصور دوانيقى در ضمن نامه اى براى امام صادق (ع ) نوشت :(چرا تو به اطراف ما، مانند ساير مردم نمى آيى ؟)
امام صادق (ع ) در پاسخ او نوشت :
1 - در نزد ما چيزى نيست كه به خاطر آن از تو بترسيم و نزد تو بيائيم ؛
2 - و در نزد تو در مورد آخرت چيزى نيست كه به آن اميدوار باشيم .
3 - و تو داراى نعمتى نيستى كه بيائيم ، و به خاطر آن به تو تبريك بگوئيم .
4 - و آنچه كه اكنون ، (از مقام و ثروت ) دارى ، آن را بلا و عذاب نمى دانى ، تا بيائيم، و به تو تسليت بگوئيم ، بنابراين براى چه نفوذ نزد تو بيائيم ؟)
منصور در جواب نوشت ؛(بيا با ما همنشين باش ، تا ما را نصيحت كنى ).
امام صادق (ع ) در پاسخ نوشت : (كسى كه آخرت را بخواهد با تو همنشين نمى شود، وكسى كه دنيا را بخواهد (به خاطر نگهدارى دنياى خود، تو را نصيحت نمىكند⁽⁹¹⁾.(زيرا اگر تو را نصيحت كرد، تو با او دشمن مى شوى و دنياى او به خطرمى افتد)

7 - هشدار شديد به دوست ناسزاگوامام صادق (ع ) دوستى داشت كه همواره باهم بودند، و به طور صميمى انيس و مونسهم بودند، روزى دوستش به غلامش تندى كرد و گفت : (اى زنازاده كجا بودى ؟)
وقتى كه امام صادق (ع ) اين دشنام را از او شنيد، به قدرى ناراحت شد كه دستش را بلندكرد و محكم بر پيشانى خود زد، و سپس فرمود: (سبحان الله ، آيا نسبت ناروا به مادرشميدهى ؟ من تو را آدم پرهيزكارى مى دانستم (ائمه (ع ) هميشه ماءمور نيستند كه از علم غيبخود استفاده كنند) ولى اكنون مى بينم ، پرهيزكار نيستى )
دوست امام (ع ) به آن حضرت عرض كرد: فدايت گردم ، مادر اين غلام از اهالى سند (ازسرزمين هند) و بت پرست مى باشد)(بنابراين ناسزا به اواشكال ندارد).
امام صادق (ع ) به او فرمود: الاعلمت انلكل امة نكاحا تنح عنى :
(آيا نمى دانى كه هر امتى بين خود قانون ازدواج دارند؟ از من دور شو)
از آن هنگام ، بين آنها جدايى افتاد، و تا آخر عمر، اين جدايى ادامه يافت ⁽⁹²⁾.

8 - استاد منكران خدا، در برابر قدرت بيان امام صادق (ع ) مراسم حج فرا رسيده بود، امام صادق (ع ) در مكه بود، و مسلمانان از مقام علمى آنحضرت بهره مند مى شدند، عده بسيارى در مسجدالحرام به محضرش آمده ، و احكام الهى ومسائل حج و تفسير آيات قرآن را از آن حضرت مى آموختند.
چند نفر از ماديون كه منكر خدا بودند، مانند: اين ابى العوجاء، ابن طالوت ، ابن اعمى ،ابن مقفع با چند تن ديگر به مسجدالحرام آمدند، و جلسه خصوصى داشتند، اين گروه به(ابن ابى العوجاء گفتند: (آيا مى توانى با غلط اندازى ، اين مرد (اشاره به امام صادق) را كه در آنجا نشسته محكوم كنى ؟ و با طرح سؤال پيچيده اى ، كارى كنى كه از پاسخ به آن درمانده گردد و نزد آنانكه در حضورشهستند سرافكنده و رسوا شود، زيرا تو خود مى بينى كه مردم دلباخته او شده اند و اوبه عنوان علامه زمان ، معروف گشته است ).
ابن ابى العوجاء گفت : آرى ، پيشنهاد شما را مى پذيرم ، همان وقت برخاست و و مردم رارا شكافت و به پيش رفت و جلو امام صادق (ع ) نشست . و سؤال خود را پس از كسب اجازه ، چنين مطرح كرد:
(تا كى اين خرمنگاه (اشاره به كعبه ) را با پاى خود مى كوبيد، و به اين سنگ پناه مىبريد، و اين خانه اى را كه از آجر و كلوخ بالا رفته ، مى پرستيد، و مانند شترى كه رمكند، كنار آن جست و خيز مى كنيد، هر كس در اين باره بينديشند مى فهمد كه اين كار شما،حكيمانه نيست ، فلسفه اين كار را برايم بيان كن ، چرا كه تو و پدرت اساس و پايهاين برنامه هستيد؟!)
امام صادق (ع ) پس از بياناتى فرمود: (اين كعبه ، خانه اى است كه خداوند بندگانشرا براى پرستش خود، به اين خانه دعوت كرده است ، تا با آمدن به اينجا، آنها را درمقدار اطاعتشان بيازمايد، از اين رو آنان را بهتجليل از اين مكان مقدس فرا خوانده ، و آن را قبله گاهشان ساخته است و اين خانه مركزىبراى كسب خشنودى خدا، و راهى است راهى است كه انسانها را بهسرمنزل مقصود مى رساند... خداوند دوهزار سالقبل از گستردن زمين (و بيرون آمدن آن از آب ) آن را آفريده پس سزاوارترين كسى كهبايد از اوامر او پيروى كرد، و از محرمات او دورى جست ، آن خدايى است كه ارواحوصورتها را آفريد).
ابن ابى العوجاء گفت : شما از شخصى كه غايب و ناديده است (يعنى خدا) سخن به ميانآوردى و او را تكيه گاه سخن خود قرار دادى (و اين كار براى قانع كردن طرف ، كافىنيست ...)
امام صادق (ع ) فرمود: خدا هرگز غايب نيست ، همه چيز از آثار او است و شاهد بر او مىباشد، و او از رگ گردن به انسان نزديكتر است ،.
امام صادق (ع ) آنچنان نشانه هاى خداشناسى را براى او تشريح كرد، كه او حيران ومبهوت شد.
آنگاه امام (ع ) فرمود: همان خدا توسط پيغمرش ، كعبه را قبله گاه مسلمانان ساخته ، وپرستشگاه يكتا پرستان قرار داده است .
پاسخهاى ساخته ، و پرستشگاه يكتاپرستان قرار داده است .
پاسخهاى امام ، آنچنان ابن ابى العوجاء را حيران و ساكت كرد كه ؛ نزد ياران خود آمد وگفت : (من به شما گفتم ، فرشى برايم بگسترانيد، كه زير دست من باشد، ولى شمامرا به اخگرى سوزان افكنديد).
(يعنى من از شما خواستم كه مرا با كسى به مناظره واداريد كه مقهور من گردد، ولى شمامرا در چنبره چنين دانشمندى قرار داديد كه مقهور او شدم ).
ياران گفتند: (خاموش باش تو امروز ما را رسوا كردى ، ما هرگز تو را اين گونهكوچك و سرافكنده نديده بوديم ) .
ابن ابى العوجاء گفت : (آيا چنين حرفى به من مى زنيد، همانا او (امام صادق (ع )فرزند آن كسى (پيامبر) است كه سر اين مردم (اشاره به حاجيان ) را (به عنوان يكى ازدستورهاى حج ) تراشيده است ) ⁽⁹³⁾.

9 - مقاومت در برابر طاغوت امام صادق (ع ) هرگز تسليم طاغوت زمانش (منصور دوانيقى ) نشد، و هرگز او راتاءييد نكرد، بلكه در هر فرصت مناسبى ، بر ضد برنامه هاى او، سخن مى گفت ورفتار مى كرد.
منصور در سال 147 ه‍ق براى انجام مناسك حج ، به حجاز آمد و از آنجا به مدينه رفت ،به وزير دربارش (ربيع ) فرمان داد (كسى را بهدنبال جعفر بن محمد (ع ) بفرست تا به اينجا بيايد، خدا مرا بكشد كه اگر من او را نكشم).
سرانجام ، امام (ع ) به اجبار نزد منصور آمد، قبل از ملاقات با منصور، ربيع به امام (ع )عرض كرد: (بياد خدا باش ، من منصور را نسبت به تو آن چنان خشمگين يافتم كه غير ازخدا، هيچكس نمى تواند از آزار او نسبت به تو جلوگيرى كند).
امام صادق (ع ) فرمود: لاحول ولاقوة الابالله
سپس ربيع ، آمدن امام (ع ) را به منصور اطلاع داد، وقتى كه امام (ع ) بر منصور وارد شد،منصور تندى و گستاخى كرد و گفت : (مرحوم عراق تو را امام خود قرار داده اند و زكاتاموالشان را نزد تو مى فرستند، و سلطنت مرا تهديد مى كنند، خدا مرا بكشد كه اگر تورا نكشم ).
امام صادق (ع ) فرمود: به سليمان (ع ) نعمت فراوان داده شد، شكر كرد، ايوب (ع ) مبتلابه گرفتاريها شد، صر كرد...
بيان امام (ع ) منصور را عوض كرد، از آن پس منصور، احترام شايانى به امام (ع ) نمود وبا بدرقه ، محترمانه ، امام (ع ) را به خانه خود روانه ساخت .
ربيع مى گويد: به دنبال امام (ع ) رفتم ، و به او عرض كردم : هنگامى كه بر منصوروارد شدى ، منصور از شدت خشم ، برج زهر مار شود، ولى هنگامى كه بيرون آمدى ، دلشنسبت به شما آن گونه نرم شد، كه تو را باكمال احترام بدرقه كرد، مگر چه گفتى ؟
فرمود: متوجه خدا شدم و گفتم :
اللهم احرسنى بعينك التى لاتنام ، واكفنى بركنك الذى لا يرام (خدايا بهچشمت كه نخوابد مرا حفظ كن ، و مرا در سايه ركن استوار وخلل ناپذيرت قرار بده ) ⁽⁹⁴⁾.

10 - وصيت امام عليه السلام به نماز و صله رحم سرانجام منصور، توسط افراد مرموزى ، با انگور زهرآلود امام صادق (ع ) را مسمومكرده ، و آن حضرت بر اثر آن به شهادت رسيد، او در دنيا سخن بسيار فرمود، حوزهعلميه تاءسيس كرد، و چهارهزار شاگرد تربيت نمود، يكى از شاگردانش بنام زراره (ره) چندين هزار حديث از او آموخت و... ولى هنگامى كه در بستر شهادت افتاد، به دو چيزسفارش مخصوص كرد: 1 - نماز (پيوند نيك با خدا) 2 - صله رحم (پيوند نيك باخويشاوندان ) در خصوص به اين دو داستان توجه كنيد:
1 - ام حبيبه (كنيز او) گويد: در آن هنگام كه امام صادق عليه السلام در آستانه شهادتبود، چشم گشود و فرمود: بستگانم را حاضر كنيد، ما همه آنها را حاضر كرديم ، بهآنها فرمود:
ان شفاعتنا لاتنال مستخفا بالصلوة
(همانا شفاعت ما به كسى كه نماز را سبك بشمرد نرسد) ⁽⁹⁵⁾.
2 - يكى از كنيزان امام صادق (ع ) به نام (سالمه ) مى گويد: آقايم هنگام شهادت ،چشم گشود، و در مورد بستگانش سفارش كرد و فرمود: به حسن بن على بن الحسين (ع )(معروف به افطس ) هفتاد دينار بدهيد و به فلانى و فلانى اين مقدار... بدهيد.
عرض كردم : آيا به كسى كه با شما دشمنى كرد و تا سرحد كشتن شما، با شمابرخورد بد نمود، شفارش مى كنى كه پول بدهند؟
فرمود: (آيا مى خواهى مشمول اين آيه نگردم كه :
والذين يصلون ما امرالله به ان يوصل و يخشون ربهم و يخافون سوء الحساب ...اولئك لهم عقبى الدار
( و آنان كه پيوند هايى كه خداوند به آن امر كرد، برقرار مى نمايند (يعنى صله رحممى كنند)... عاقبت نيك در سراى ديگر دارند) (رعد - 21 و 22)
آرى اى سالمه ! خداوند بهشت را آفريد، و آن را پاكيزه كرد، و خوشبو نمود، و بوىخوش آن را تا مسير پيمودن دو هزار سال راه ، مى رسد ولى ، به مشام آن كسى كه پدر ومادرش را از خود ناراضى كند، و با بستگانش ، صله رحم نداشته باشد نمى رسد)⁽⁹⁶⁾

معصوم نهم : امام موسى كاظم عليه السلام
نام :امام موسى كاظم عليه السلام
القاب معروف :عبد صالح ، كاظم ، باب الحوائج
كنيه :ابوالحسن ، ابوابراهيم
پدر و مادر :امام صادق (ع ) حميده
وقت و محل تولد :صبح روز يك شنبه 7 صفرسال 128 قمرى در روستاى (ابواء) (واقع در بين مكه و مدينه )
وقت و محل شهادت :25 رجب سال 183 ه‍ق در زندان هارون ، در بغداد در سن 55سالگى ، به دستور هارون مسموم شده و به شهادت رسيد.
مرقد شريف :كاظمين (نزديك بغداد)
دوران زندگى :دو بخش ؛
1 - دوران قبل از امامت ، از سال 128 قمى تا 148 قمرى(20سال )
2 - دوران بعد از امامت ، از سال 148 تا 183 (35سال ) كه در عصر طاغوتهايى بنام : منصور دوانيقى ، مهدى عباسى ، هادى عباسى ، وهارون الرشيد، بود، و بيشتر دوران امامتش (23سال و دو ماه و 17 روز) در عصر خلافت هارون (پنجمين خليفه عباسى بود) و آن حضرتدر اين عصر، سالها در زندانهاى متعدد به سر برد.

1 - عظمت مقام امام كاظم (ع ) در قلب رئيس مذهب حنفىابوحنيفه رئيس مذهب حنفى مى گويد: به خانه امام صادق (ع ) رفتم ، پسرش موسى(ع ) را در دالان حياط ديدم كه آن وقت كودك خردسال بود، پرسيدم : اگر شخص غريبخواسته باشد قضاء حاجت كند (به دستشويى برود) كجا برود؟
به من نگاه كرد و سپس فرمود: (پشت ديوار برود، در جايى كه همسايه ها او را نبينند، واز كنار نهرها، و محل افتادن ميوه ها از درخت دور شود، و از حريم خانه ها و جاده ها و مسجدها،كنار برود، رو به قبله و پشت به قبله ننشيند، آنگاه تخلى كند).
از بيانات جامع و شيواى او، يك جهان شكوه و عظمت از او بر قلبم جاى گرفت ، او رافوق العاده فرزانه يافتم ، پرسيدم : (فدايت گردم بشر كه گناه مى كند، گناه او راچه كسى انجام مى دهد؟)
فرمود: آنكس كه گناه مى كند، از سه حال خارج نيست :
1 - يا خود بنده گناه مى كند
2 - يا خدا گناه مى كند.
3 - يا هم بنده و هم خدا، اگر بگوئيم ، خدا گناه مى كند او با انصافتر و عادلتر از آناست كه خود گناه كند و سپس بنده اش را به خاطر گناه ، مجازات نمايد، زيرا خلافعدل و انصاف است كه خدا به بنده اش ، به خاطر كارى كه او انجام نداده ظلم كند.
و اگر گناه را هر دو (هم بنده و هم خدا) انجام دهند، در اين صورت خدا در گناه كردن بابنده اش شريك است ، شريكى كه نسبت به بنده قوى است ، مجازات كردن قوى به خاطرگناه مقدمتر از مجازات ضعيف است ، (در صورتى كه خدا، مجازات را به بنده گنهكار وعدهداده ) و اگر بنده گناه مى كند، بنابراين رواست كه امر و نهى الهى ، متوجه بنده گردد،و پاداش و كيفر نيز مربوط به او باشد، و بهشت يا دوزخ عايد او گردد
ابوحنيفه آنچنان مرعوب برهان و سخنان منطقى و محكم آن كود موسى بن جعفر (ع ) قرارگرفت كه گفت :
ذرية بعضها من بعض و الله سميع عليم
(آنها فرزندانى بودند كه (از نظر پاكى وكمال ) بعضى از بعض ديگر گرفته شده اند وخداوند شنوا و دانا است )(ال عمران - 34).
يعنى اين گل از درخت نبوت و رسالت است ، كه اين گونه ، سخن مى گويد.

2 - رفع پريشانى مؤمن محمد بن عبدالله بكرى مى گويد: در سفرى وارد مدينه شدم ، پولم تمام شده بود،بسيار پريشان بودم ، تصميم گرفتم از كسى قرض بگيريم ، كسى را نيافتم ، بهفكرم رسيد به حضور امام كاظم (ع ) بروم ، و وضع خود را بيان كنم .
آن حضرت در مزرعه خود در روستاى (نقمى ) (در اطراف مدينه ) كار مى كرد، به آنجارفتم ، آن حضرت با من گرم گرفت وغذايى آماده كرد و با هم خورديم ، سپسحال و وضع مرا پرسيد،
من سرگذشت خود را گفتم .
آن حضرت وارد خانه خود شد و پس از اندك زمانى بيرون آمد، و به غلام خود فرمود: ازاينجا برو، او رفت ، آنگاه كيسه اى به من داد كه سيصد دينار در آن بود، سپس برخاسترفت و من هم به مدينه بازگشتم ⁽⁹⁷⁾.
به اين ترتيب توشه راه و سفرم ، فراهم شد، وباكمال شادى سوار بر مركب شده و به سوى وطن حركت كردم .

3 -نمونه اى از اخلاق امام كاظم (ع ) مردى از نواده هاى عمر بن خطاب ، در مدينه با امام كاظم (ع ) دشمنى مى كرد و هر وقتبه او مى رسيد، با كمال گستاخى به على (ع ) و خاندان رسالت ناسزا مى گفت ، وبدزبانى مى كرد.
روزى بعضى از ياران ، به آن حضرت ، عرض كردند: (به ما اجازه بده تا اين مردتبهكار و بدزبان را بكشيم ).
امام كاظم (ع ) فرمود: نه ، هرگز چنين اجازه اى نمى دهم ، مبادا دست به اين كار بزنيد،اين فكر را از سرتان بيرون نمائيد. تا اينكه از آنها پرسيد: آن مرد (نوه عمر) اكنونكجاست ؟
گفتند: در مزرعه اى در اطراف مدينه به كشاورزىاشتغال دارد، امام كاظم (ع ) سوار بر الاغ خود شد و به همان مزرعه رفت و در همانحال وارد به كشت و زرع او شد او فرياد زد: (كشت و زرع ما راپامال نكن ).
حضرت همچنان سواره پيش رفت ، تا اينكه به آن مرد رسيد و خسته نباشيد به او گفت : وبا روى شاد و خندان با او ملاقات نمود و احوال او را پرسيد، و فرمود: (چه مبلغ خرجاين كشت و زرع كرده اى ؟)
او گفت : صد دينار
امام كاظم فرمودن چقدر اميد دارى كه از آن بدست آورى ؟
او گفت : علم غيب ندارم
حضرت فرمود: من مى گويم چقدر اميد و آرزوى دارى كه عايدت گردد.
گفت : اميداورم 200 دينار به من رسد.
امام كاظم ع كيسه اى درآورد كه محتوى 300 دينار بود و فرمود: اين را بگير و كشت وزرع تو نيز به همين حال براى تو باشد و خدا آنچه را كه اميد دارى به تو برساند.
آن مرد آنچنان تحت تاءثير بزرگوارى امام گرديد كه همانجا به عذرخواهى پرداخت ، وعاجزانه تقاضا كرد كه تقصير و بدزبانى او را عفو كند.
امام كاظم (ع ) در حالى كه لبخند بر زبان داشت ، بازگشت ، مدتى از اين جريان گذشتتا روزى امام كاظم به مسجد آمد، آن مرد عمرى در مسجد بود، برخاست و باكمال خوشرويى به امام نگاه كرد و گفت : الله اعلم حيثيجعل رسالته : (خدا آگاه تر است كه رسالتش را در وجود چه كسى قرار دهد).
دوستان آن حضرت ، ديدند آن مرد، كاملا عوض شده ، نزد او آمدند و علت پرسيدند كه چهشده اين گونه تغيير جهت داده اى ، قبلا بدزبانى مى كردى ، ولى اكنون امام (ع ) را مىستايى ؟
او گفت : همين است كه اكنون گفتم ، آنگاه براى امام (ع ) دعا كرد، و سؤالاتى ازامام (ع )پرسيد و پاسخش را شنيد.
امام (ع ) برخاست و به خانه خود بازگشت ، هنگام بازگشت به آن كسانى كه اجازه كشتنآن مرد عمرى را مى طلبيدند فرمودند: (اين همان شخص ‍ است ، كداميك از اين دو راه بهتربود، آنچه شما مى خواستيد يا من انجام دادم ؟ من با مقدار پولى كه كارش را سامان دهد،سامان دادم ، و از شر او آسوده شدم ⁽⁹⁸⁾.

4 - طاغوت شكنى امام كاظم (ع ) هارون الرشيد (طاغوت بزرگ عباسى ) در سفر حج به مدينه آمد، كنار قبررسول خدا(ص ) رفت ، و از روى افتخار و خودستايى و برترى جويى گفت : السلام عليك يا بن عم : (سلام بر تو اى پسر عمو)
امام كاظم (ع ) كه در آنجا حاضر بود (خواست غرور هارون را بشكند) كنار قبر شريفپيامبر(ص ) آمد و گفت : السلام عليك يا ابه ! (سلام بر تو اى پدر) يعنىتو اى هارون ، اگر مى خواهى پيامبر(ص ) را به عنوان عمو بخوانى خود را پسر عموى ،او؛اين عنوان ، سوء استفاده كنى ، بدان كه من پسر او هستم .
هارون ناراحت شد و آثار خشم در چهره اش آشكار گشت ⁽⁹⁹⁾

5 - كيفر قطع رحم ، و پاداش صله رحم على بن ابوحمزه (ره ) از شاگردان امام كاظم (ع ) بود، روزى امام كاظم (ع ) به اوفرمود: بزودى شخصى از مردم مغرب ، با تو ملاقات مى كند، و از تو درباره من سوالىمى كند در پاسخ بگو؛او امام ما است كه امام صادق (ع ) او را به امامت بعد از خود تعييننموده است ، و مسائلى از حلال و حرام مى پرسد، جوابمسائل او را بده .
على بن ابوحمزه (ره ) گفت : نشانه آن مرد مغربى چيست ؟
امام كاظم (ع ) فرمود: او بلند قامت و تنومند است و نامش يعقوب بن يزيد مى باشد كهرئيس قوم خود است ، اگر خواست ، نزد من بيايد، او را نزد من بياور.
على بن ابوحمزه (ره ) مى گويد: كنار كعبه رفتم ومشغول طواف بودم ، ناگاه مرد بلند قامت و تنومندى نزد من آمد و گفت : مى خواهم دربارهصاحب تو، سؤال كنم .
گفتم : درباره كداميك از اصحاب ؟
گفت : درباره موسى بن جعفر (ع )
گفتم : نامت چيست ؟
گفت : يعقوب بن يزيد
گفتم : اهل كجا هستى ؟
گفت : اهل مغرب
گفتم : چگونه مرا شناختى ؟
گفت : در عالم خواب ديدم ، شخصى به من گفت : با على بن ابوحمزه (ره ) ملاقات كن ،آنچه سؤال كردى ، از او بپرس ، جوياى حال تو شدم سرانجام در اينجا تو را پيداكردم .
گفتم : همين جا اندكى بنشين تا من طواف خود را تمام كنم و سپس نزد تو مى آيم ، طوافرا به پايان رسانيدم و نزد يعقوب آمدم و با او مقدارى گفتگو نمودم ، فهميدم كه مردىخردمند و هشيار است ، از من خواست او را به حضور امام كاظم (ع ) ببرم ، او را به محضرامام ع آوردم .
وقتى كه امام كاظم (ع ) او را ديد، فرمود: اى يعقوب بن يزد، ديروز آمدى ، و در فلانمحل بين تو و برادرت ، درگيرى شد و به همديگر ناسزا گفتيد، چنين برخورد و روشاز دين من و دين پيروانم نيست ، و ما به هيچيك از شيعيان خود نگفته ايم كه رفتارشان چنينباشد، از خدا بترس ، بين شما بزودى (به خاطر قطع رحم ) بر اثر مرگ جدايى مىافتد، برادرت در همين سفر، قبل از آنكه به وطن برسد مى ميرد، و تو از كرده خودپشيمان مى شوى ، شما قطع رحم نموده ايد و نسبت به همديگر قهر هستيد، خداوند عمرشما را كوتاه نمود.
يعقوب گفت : اى پسر رسول خدا! تكليف من چه مى شود، و مرگ من كى فرا مى رسد؟
اما كاظم (ع ) فرمود: مرگ تو نيز (به خاطر قطع رحم ) فرا رسيده بود، ولى تو درفلان منزل ، نسبت به عمه ات صله رحم كردى ، خداوند بيست حج(سال ) عمر تو را تاءخير انداخت .
على بن حمزه مى گويد: سال بعد، يعقوب را در مكه ديدم و به من خبر داد كه برادرمقبل از رسيدن به وطن از دنيا رفت و در همان راه ، او را دفن كردم ⁽¹⁰⁰⁾.

6 - راهنمايى فقير فقيرى به حضور امام كاظم (ع ) آمد و عرض كرد: (تهيدست هستم مرا از تهى دستى وفقر نجات بده ، اگر صد درهم پول داشته باشم ، با تجارت و خريد و فروش خود رااز فقر و نادارى نجات مى دهم ).
امام كاظم (ع ) با روى خوش و لبخند، به او فرمود: (من از تو يك سؤال مى كنم ، اگر پاسخ صحيح دادى ، ده برابر خواسته تو را به تو خواهم داد).
فقير عرض كرد: بپرسيد.
امام كاظم (ع ) فرمود: (اگر بنا باشد تو در دنيا براى خود آرزوئى كنى ، چه آرزو مىكنى ؟)
فقير گفت : (آرزو مى كنم توفيق انجام حقوق برادران دينى بيابم ، و براى حفظ دين وبرادران دينى ، قانون تقيه را رعايت كنم ).
امام كاظم (ع ) فرمود: چرا دوستى با ما خاندان را، آرزو نمى كنى .
او عرض كرد: اين صفت در من هست ، خدا را برداشتن چنين نعمتى سپاس ‍ مى گويم ، و ازدرگاهش مى خواهم ، تا خصال نيكى كه ندارم به من بدهد.
امام كاظم (ع ) فرمود: پاسخ نيكى دادى ، آنگاه دو هزار درهم (كه 20 برابر خواسته اوبود) به او داد و فرمود: اين پول را در خريد و فروش (مازور) ⁽¹⁰¹⁾ به كارببريد زيرا كالاى خشك است (و كمتر آسيب پذير است ) ⁽¹⁰²⁾.
به اين ترتيب به او كمك كرد، و او را براى تجارت و كسب و كار تشويق و راهنمايىفرمود.

7 - كرامت و بزگوارى امام كاظم (ع ) امام كاظم (ع ) از منى (نزديك مكه ) عبور مى كرد، ديد بانويى گريه مى كند و چندكودك در اطراف او نيز گريه مى كنند.
امام (ع ) نزديك آن بانو رفت و علت گريه را پرسيد، او گفت : من چند كودك يتيم دارم ،يك گاو داشتيم زندگى آنها را باشير آن گاو تاءمين مى كردم اكنون آن گاو مرده است .
امام كاظم (ع ) فرمود: آيا مى خواهى آن گاو را زنده كنم .
آن بانو گفت : آرى اى بنده خدا!
امام كاظم (ع ) به كنار رفت دو ركعت نماز خواند، سپس دست دعا بلند كرد، و پس از دعا،برخاست و كنار جسد گاو آمد، فرياد كشيد با چوبى به آن زد (يا با پاى خود به آنزد) بى درنگ گاو برخاست وقتى كه آن بانو گاو را زنده ديد، صيحه زد، و فريادكشيد و سوگند به خداى كعبه اين آقا عيسى بن مريم (ع ) است .
مردم اجتماع كردند وقتى كه شلوغ شد آن حضرت بى آنكه آنها متوجه شوند از ميان آنهارفت ⁽¹⁰³⁾.

8 - همنشينى با كوخ نشينان روزى امام كاظم ع از كنار مردى ژوليده و خاك نشين عبور نمود، به او سلام كرد و نزداو نشست و با او مدتى طولانى به گفتگو پرداخت ، سپس به او فرمودن (من براىخدمتگذارى حاضرم ، هرگونه كارى دارى بگو انجام دهم !).
شخصى به امام كاظم عليه السلام گفت : (عجبا! تو نزد اين شخص (خاك آلود و كوخنشين ) آمده اى و همنشين شده اى و اكنون نيز مى خواهى به او خدمت كنى او سزاوار است كهبه تو خدمت كند...)
امام كاظم (ع ) در پاسخ به او فرمود: اين شخص بنده اى از بندگان خدا، و برادر دينىمن طبق كتاب خدا (قرآن ) و همسايه ام در شهرهاى خدا مى باشد، پدر من و او، حضرت آدم (ع) يكى است و او بهترين پدران است و بالاترين دين ؛دين اسلام است (كه ما را به همكارىدعوت كرده ) و شايد روزگار دگرگون شود و ما دست نياز به سوى او دراز كنيم ، و خداما را پس از فخر بر او، در برابر كوچك نمايد، سپس اين شعر را خواند:
نواصل من لايستحق وصالنا
مخافة ان نبقى بغير صديق
(با كسى كه ظاهرا تناسب ارتباط با ما ندارد، رابطه برقرار مى سازيم ، از ترسآنكه مبادا بدون دوست شويم ) ⁽¹⁰⁴⁾.

9 - لطف امام كاظم (ع ) به كشاورز صيفى كار محمدبن مغيث از كشاورزان سالخورده مدينه بود مى گويد:يك سال خربزه و خيار و كدو در زمين مزروعى خود در كنار چاه (عظام )كاشتم ، زراعت خوب شد، ولى وقت فرارسيدنمحصول نزديك گرديد، ملخ ‌هاى بسيار آمدند، و همه زراعت مرا خوردند، دوشترم نيز از بين رفت و در مجموع 120 دينار خسارت ديدم .
در همين بحران در جايى نشسته بودم ، ناگهان امام كاظم (ع ) را ديدم به پيش ‍ آمد و سلامكرد و فرمود: (حالت چطور است ؟ از زراعت چه خبر؟)
گفتم : صبح كردم مانند كسى كه همه زراعتش درو شده ، و چيزى باقى نمانده است ملخ ‌ها،ريختند و همه را نابود كردند) .
فرمود: چقدر خسارت ديده اى ؟
عرض كردم : 120 دينار خسارت ديده ام .
به غلامش (عرفه ) فرمود: براى ابن مغيث 150 دينار به اضافه دو شتر جدا كن و بهاو تحويل بده آنگاه به من فرمود: (30 دينار با دو شتر اضافه بر خسارت تو دادم ).
عرض كردم : مبارك باشدت به اينجا تشريف بياوريد و براى من دعا كنيد وارد شد وبراى من دعا كرد...
آن دو شتر بر اثر زاد و ولد بسيار شدند و آنها را به ده هزار دينار فروختم و زندگيمپربركت گرديد⁽¹⁰⁵⁾.

10 - كنيز زيبا روى در زندان امام كاظم (ع ) امام كاظم (ع ) در طول 35 سال امامت ، به زندگى اجتماعى و سياسى جامعه مسلمينتوجه ، عميق داشت ، همواره تلاش مى كرد كه مسلمانان را از زير يوغ طاغوت ها نجاتبدهد، و حقوق از دست رفته آنها را به آنها بازگرداند آن بزرگمرد آزاده ، در اين راستابسيار صدمه ديد، بخصوص در عصر حكومت طاغوتى هارون همواره در زندانهاى تاريك وسخت ، تحت شكنجه و فشار بود، سرانجام بدستور هارون او را در زندان مسموم نموده وبه شهادت رساندند.
در آن هنگام كه امام كاظم (ع ) در زندان سندى بن شاهك (در بغداد) بود، هارون كنيز خوشقامت و زيبا چهره اى را به عنوان خدمتگزار به زندان فرستاد.
امام كاظم (ع ) آن كنيز را نپذيرفت ، و به عامرى (شخصى كه واسطه رساندن كنيز شدهبود) فرمود: به هارون بگو:
بل انتم بهديتكم تفرحون : (بلكه شما هستيد كه به هداياتان شاد هستيد)⁽¹⁰⁶⁾ من نيازى به آن هديه ندارم .
عامرى بازگشت و جريان را به هارون گزارش نمود، هارون خشمگين شد و به او گفت :به زندان برو و به موسى بن جعفر (ع ) بگو: (نه ما با رضايت تو، ترا زندانىكرده ايم و نه با رضايت تو، تو را دستگير نموده ايم ، قطعا بايد كنيز در زندانباشد).
به اين ترتيب كنيز را در زندان باقى گذاشتند هارون جاسوسى را بر او گماشت ، تاچگونگى كار كنيز را به او گزارش دهد.
كنيز در زندان ، آنچنان تحت تاءثير معنويت امام (ع ) قرار گرفت كه همواره به سجده مىرفت و مى گفت :
قدوس ، سبحانك سبحانك ...(اى خداى پاك و بى عيب ، كه از هر گونه عيب ،منزه و پاك هستى )
جاسوس ، ماجرا را به هارون گزارش داد، هارون گفت : (به خدا سوگند موسى بن جعفر(ع ) كنيز را با جادوى خود سحر، زده كرد، برو آن كنيز را نزد من بياور).
كنيز در حالى كه لزره بر اندام و بهت زده بود نزد هارون آمد، هاروناحوال او را پرسيد.
كنيز گفت : امام (ع ) را ديدم ، شب و روز سرگرم نماز و عبادت و تسبيح بود، به او گفتم: اى آقاى من ، من براى خدمتگزارى تو به اينجا آمده ام ، چه حاجت دارى تا تو را يارى كنم.
فرمود: اينها(هارون و اطرافيانش ) درباره من چه فكر مى كنند؟ ناگهان به سوئى متوجه، شد، من نيز به آن سو نگريستم ، باغى شاداب و پر درخت و باصفا با حوريان و غلمانديدم ، بى اختيار به سجده افتادم تا اينكه اين غلام شما آمدو مرا به اينجا آورد.
هارون گفت : (اى زن خبيث ، تو در سجده به خواب رفته اى و آن چيزها را ديده اى ، سپسدستور داد آن كنيز را تحت نظر قرار دادند تا وقايع زندان را به كسى نگويد، او همچنانتحت نظر مشغول عبادت بود تا از دنيا رفت ) ⁽¹⁰⁷⁾.

معصوم دهم : امام رضا عليه السلام
نام :على بن موسى (ع )
لقب معروف :رضا عليه السلام
كنيه :ابوالحسن
پدر و مادر :امام موسى بن جعفر، نجمه (عليهماالسلام )
وقت و محل تولد :11 ذيقعده سال 148 ه‍ق در مدينه
وقت و محل شهادت :آخر صفر 203 هجرى قمرى در سن 55 سالگى ، به وسيلهماءمون ، مسموم و در سناباد نوقان (كه امروز يكى از محله هاى مشهد است ) به شهادترسيد.
مرقد شريف :مشهد مقدس (يكى از شهرهاى بزرگ ايران )
دوران زندگى :در سه بخش ؛
1 - قبل از امامت 35 سال (148 تا 183 ه‍ق )
2 - بعد از امامت ، 17 سال در مدينه
3 - بعد از امامت ، سه سال در خراسان ، كه حساسترين دوره زندگى سياسى آن حضرتدر اين سه سال بود
آن حضرت تنها يك فرزند (امام جواد) داشت كه هنگام شهادت پدر، حدود هفتسال داشت .

1 - گناه ديدار طاغوت دو نفر مسافر به خراسان آمدند، در آنجا به حضور حضرت رضا (ع ) رفته وپرسيدند: ما از فلانجا آمده ايم ، آيا نماز ما شكسته است يا تمام ؟
حضرت رضا (ع ) به يكى از آنها فرمود: نماز تو شكسته است و به ديگرى فرمود:نماز تو تمام است !!
(با اينكه آنها از يكجا آمده بودند، و هيچگونه فرقى در حد سفر آن ها نبود، لذا تعجبكردند كه چرا جواب مساءله دو گونه شد؟)
امام هشتم (ع ) براى آن كس كه فرموده بود نماز تو تمام است چنين توضيح داد: (زيراتو به مقصد ديدار سلطان (ماءمون ظالم ) آمده اى ، بنابراين سفر تو سفر گناه است وسفر گناه موجب قصر نماز نمى شود) ⁽¹⁰⁸⁾.
به اين ترتيب امام رضا(ع ) حتى در مساءله گفتن : مردم را از طاغوت برحذر مى داشت.

2 - پناه آوردن گنجشك به خدمت حضرت رضا (ع ) سليمان جعفرى (ره ) ميگويد: باحضرت رضا (ع ) در باغى بوديم ، ناگاه گنجشگىآمد و در نزد آن حضرت صيحه مى زد، و هرچه توان داشت فرياد مى كشيد و اظهارپريشانى مى كرد.
امام (ع ) به من فرمود: آيا مى دانى اين گنجشك چه مى گويد؟
گفتم : نه ، خدا و رسول خدا و فرزند رسول خدا(ص ) داناتر است .
فرمود: به من مى گويد: (مارى در خانه ، كنار آشيانه ام آمده ، و مى خواهد بچه هاى مرابخورد به داد من برسيد) برخيز و اين چوب را بگير و به اين خانه برو و آن ما رابكش .
برخاستم و چوبى برداشتم و وارد خانه شدم ، ناگاه مارى را ديدم كه در درون خانه ،حركت مى كرد، آن مار را كشتم ، و آن بچه گنجشك ها را از آسيب دشمنشان ، حفظ كردم⁽¹⁰⁹⁾.

3 - شيعه حقيقى از ديد حضرت رضا (ع ) هنگامى كه حضرت رضا (ع ) در خراسان بود، جمعى از شيعيان از راه دور براىزيارت رضا ع به در خانه آن حضرت آمدند دربان به نزد حضرت رضا (ع ) رفت تااجازه ورود آنها را بگيرد، جريان را به حضرت عرض كرد، امام رضا (ع ) به او فرمود:(فعلا كار دارم ، به آنها بگو بروند).
دربان كنار درآمد و به آنها گفت : (برويد فعلا آقا كار دارد).
آنها رفتند و روز دوم به در خانه حضرت رضا (ع ) آمدند، بازمثل روز قبل ، اجازه ورود داده نشد و آنها رفتند، دو ماه هر روز آنها مى آمدند و برمى گشتند،سرانجام نااميد شدند، و به دربان گفتند: به حضرت رضا (ع ) عرض ‍ كنيد، (ما ازشيعيان پدر تو امير مؤمنان حضرت على (ع ) هستيم ، دشمنان ما، نسبت به ما شماتت وسرزنش مى كنند كه شما به ما اجازه ملاقات نداديد، و ما اين بار شرمنده مى رويم ، و دربرابر نيشخند مخالفان ، بيچاره خواهيم شد).
دربان پيام آن ها را به حضرت رضا (ع ) ابلاغ كرد، حضرت فرمود: به آنها اجازه بدهوارد شوند.
دربان به آن ها اجازه ورود داد، آنها به حضور حضرت رضا (ع ) رسيدند و سلام كردند،حضرت رضا (ع ) جواب سلام آنها را نداد و حتى اجازه نشستن به آنها نداد، آنها همچنانايستاده بودند، سرانجام آنها گفتند: (اى پسررسول خدا(ص )! چه شده كه ما اين گونه مورد بى مهرى شما شده ايم ، و بعد از دوماهدر بدرى و اجازه ندادن اكنون اين گونه قدر ما را ناچيز نمودى ، و بعد از اين همه بىاعتنايى ، ديگر آبرويى براى ما باقى نمى ماند) .
حضرت رضا (ع ) فرمود: اين آيه (30 شورى ) را بخوانيد:
و ما اصابكم من مصيبة فبما كسبت ايديكم ، و يعفو عن كثير : (هر ناگوارى كهفراگير شما مى شود، به خاطر اعمالى است كه انجام داده ايد، با اينكه خداوند، بسيارىاز گناهان را مى بخشد).
(من در اين برخورد با شما، از خدا و رسول خدا و اميرمؤمنان و از پدران و اجداد پاكمپيروى كرده ام ).
آنها عرض كردند: براى چه ؟ مگر ما چه گناهى كرده ايم ؟
حضرت رضا (ع ) فرمود: (شما ادعا مى كنيد كه شيعه اميرمؤمنان على (ع ) هستيد) (همينگناه شما است كه ادعاى دروغين مى كنيد)
(واى بر شما! بدانيد كه شيعه اميرمؤمنان على (ع ) حسن و حسين (ع ) سلمان ، ابوذر،مقداد، عمار و محمد بن ابوبكر (سلام الله عليهم ) هستند كه در هيچيك از دستورهاى على (ع) سرپيچى نمى كردند، و هرگز مرتكب كارى كه نهى شده بودند، نمى شدند، شما ادعامى كنيد كه شيعه هستيم ، ولى در اكثر اعمال خلافكار و مقصر هستيد، در انجام وظائف واجب ،كوتاهى مى كنيد در اداى حقوق برادران دينى ، سستى مى نمائيد، و در آنجا كه تقيه(كتمان عقيده براى حفظ جان ) واجب نيست تقيه مى كنيدو در آنجا كه تقيه واجب است تقيهنمى كنيد، اگر مى گوئيد: ما دوستدار على (ع ) و دوست دوستان او هستيم ، و از دشمنان اوبيزار مى باشيم . سخن شما را رد نمى كنم ، ولى اين ادعا، ادعاى بسيار مقدس است اگركردار شما با گفتارتان تطبيق نكند، به هلاكت مى رسيد، مگر اينكه توبه نمائيد وجبران كنيد تا مشمول رحمت الهى گرديد).
آنها گفتند: (اى فرزند رسول خدا! از درگاه خدا طلب آمرزش مى كنيم و توبه مى نمائيمو ديگر نمى گوييم ما شيعه على (ع ) هستيم ، بلكه مى گوييم مادوست على (ع ) و دوستدوستان على (ع ) هستيم و با دشمنان شما دشمن مى باشيم .)
آنگاه حضرت رضا (ع ) به آنها فرمود: آفرين بر شما باد اى برادران و دوستانم ،بفرمائيد بفرمائيد، بفرمائيد، (آن حضرت مكرر آنها را به حضور خواند) تا آنها را يكيك در آغوش گرفت ، و به دربان فرمود: (چند بار مانع ورود آنان به نزد من شدى ؟)
دربان عرض كرد: (شصت بار).
فرمود: شصت باز نزد آنها برو و بر آن ها سلام كن و سلام مرا به آن ها برسان ، آنهابا استغفار و توبه خود، از گناه پاك شدند، و به خاطر دوستيشان با ما سزاوار كرامتگرديدند، به امور آنها رسيدگى كن و مشكلات آنها را رفع كن و آنچه لازم است به آنهااز خواربار و پول و... كمك كن ⁽¹¹⁰⁾.

4 - پاسخ به سؤال ماءمون روزى ماءمون (هفتمين خليفه عباسى ) از حضرت رضا (ع ) پرسيد: چرا جد تو على (ع ) قسيم الجنة و النار (تقسيم كننده بهشتيان و بهشت و دوزخيان به دوزخ است ؟!
حضرت رضا (ع ) فرمود: آيا شنيده اى كه از پدر و اجداد خود كه روايت كرده اند كهعبدالله بن عباس (ره ) گفت : از رسول خدا(ص ) شنيدم فرمود: حب على ايمان و بغضةكفر (دوستى با على (ع ) ايمان است ، و دشمنى با على (ع ) كفر است )؟
ماءمون گفت : آرى شنيده ام .
حضرت رضا (ع ) فرمود: همين سخن به اين معنا است كه :
على (ع ) تقسيم كننده افراد به بهشت و دوزخ است ⁽¹¹¹⁾.
ماءمون گفت : خداوند بعد از تو مرا زنده نگذارد، گواهى مى دهم كه تو وارث علمرسول خدا(ص ) هستى ⁽¹¹²⁾.