پيامبر اكرم (ص ) هنگامى كه به دنيا آمد، پدرش از دنيا رفته بود، و جدش عبدالمطلب از او سرپرستى كرد، وقتى كه به شش سالگى رسيد مادرش از دنيا رفت .ووقتى هشت ساله شد، جدش عبدالمطلب نيز از دنيا رفت .
هنگامى كه حضرت محمد (ص ) متولد شد، در آن زمان رسم بود كه زنها از اطراف مكه بهمكه مى آمدند تا كودك شيرخوارى را پيدا كنند و با خود ببرند و به او شير بدهند و دربرابر آن از صاحب كودك مزدى دريافت نمايند و به اين وسيله زندگى خود را تاءميننمايند.
يكى از بانوان پاك و مهربان به نام حليمه سعديه كه از خانواده باديه نشين و دامداربود، به مكه براى همين كار آمده بود. ولى كودكى در مكه نيافت و نااميد به سوى خانهاش باز مى گشت ، عبدالمطلب در راه او را ديد و به او گفت : (فرزند نوزادى دارم به اوشير بده ).
حليمه بر اساس قراردادى پيشنهاد عبدالمطلب را پذيرفت و محمد را از او گرفت و باخود به سوى باديه اش برد.
از آن پس محمد (ص ) در بيابان در ميان چادرنشينان بود، و چهارسال تحت سرپرستى حليمه سعديه زندگى كرد. حليمه در اين مدت حوادث عجيبى ازكودكى محمد (ص ) ديد از آن هنگام كه محمد (ص ) به آنجا رفته بود خير و بركت همراهشبود زراعتها و دامها و نعمتها، آنچنان فراوان شدند كه سابقه نداشت .
در اين مدت حليمه محمد (ص ) را دوبار يا سه بار به نزد مادرش آورد.
سرانجام حليمه در سال پنجم با خود گفت : اين كودك يك كودك فوق العاده و بى نظيراست مى ترسم دشمنان به او آسيب برسانند از اين رو تصميم گرفت او را به مكه آوردهبه عبدالمطلب تحويل دهد(4).
حليمه محمد (ص ) را با خود به سوى مكه آورد نخست كنار كعبه آمد تا از آنجا به خانهعبدالمطلب برود، ناگهان از آسمان ندايى شنيد كه شخصى به حجرالاسود كعبه خطابكرد و گفت :
(اى جايگاه قدس !امروز صد هزاران نور خورشيد به تو فروزان مى گردد).
حليمه كه شيفته و دلباخته اين صدا شده بود با شوق و ترس به هر سو نگاه مى كردتا صاحب را ببيند ولى او را نمى ديد، ناگهان متوجه شد كه محمد (ص ) در كنارش نيست .
به هر طرف روى كرد او را نديد حيران و سرگردان شد.
حيرت اندر حيرت آمد بر دلش
|
حليمه ، هيجان زده ، با اندوهى جانكاه ديوانه وار در كوچه هاى مكه مى دويد و به هر درخانه اى سر مى كشيد و با ناله جانسوز، سراغ محمد (ص ) را مى گرفت ، ولى مردم مكهاظهار بى اطلاعى مى كردند.
آه ، چه پيش آمد ناگوارى ! گويى حليمه از بالاى كوه به زمين افتاده بسيار، پريشان وغمگين شد، آنچنان مى گريست كه گويا زمين و زمان مى گريند.
در اين هنگام ، پيرمردى عصا زنان نزد حليمه آمد، و علت پريشانى او را پرسيد، وحليمه ماجرا را گفت .
پيرمرد، او را دلدارى داد و به او گفت : هيچ نگران مباش من كسى را (يعنى بتى را) مىشناسم كه اگر او لطف كند، كودك تو پيدا مى شود برويم نزد آن بت و از او التماسكنيم .
آن پير عصا بدست حليمه را نزد بت (عزى ) (ياهبل ) برد، و به حليمه گفت : (ما وقتى چيزى گم مى كنيم به حضور اين بت مى آييم ، اوما را راهنمايى مى كند).
آنگاه آن پير، آن بت را سجده كرد، و از او خواهش نمود، تا كودك گم شده را پيدا كند بهقول مولودى در كتاب مثنوى به بت گفت :
اين حليمه سعدى از اميد تو
|
كه از او فرزند طفلى گم شده است
|
نام آن كودك ،محمد آمده است
|
همين كه نام مبارك محمد (ص ) در آنجا به ميان آمد، آن بت و همه بتهاى ديگر كه در كنارشبودند، لرزيدند و سرنگون شدند.
پيرمرد با مشاهده آن حادثه عجيب ، آنچنان ترسيد كه مانند برهنه اى در سرماى يخ بندانمى لرزيد.
حليمه همچنان پريشان بود، و بياد محمد (ص ) اشك مى ريخت ، و فرياد مى زد:
(اى كودك گم شده ام كجايى ؟)
پير مرد، حليمه را دلدارى مى داد، و مى گفت : اين پيش آمد بى سابقه است ، دوران جديدىپيش آمده ، و براستى عجيب است كه با شنيدن نام محمد (ص ) بتها واژگون شدند.
در اين ميان ، عبدالمطلب از گم شدن محمد (ص ) آگاه شد، در حالى كه بلند بلند گريهمى كرد و بر سر و سينه مى زد، كنار كعبه آمد، ودل بخدا سپرد و عرض كرد: (خدايا!من كوچكتر از آنم كه با تو سخن بگويم ، سجده ها واشكهايم ، ناچيزتر از آن است كه از آن نام ببرم ، تو را به آن عنايت خاصى كه به اينكودك دارى ، ما را به حال و محل او آگاه كن !)
ناگهان از درون كعبه ندايى شنيد: (آرام باش ، هم اكنون به زيارت رخسار آن كودكخواهى رسيد).
عبدالمطلب گفت : او اكنون كجاست ؟
هاتف مكانى را نشان داد، عبدالمطلب به آنجا رفت ، قريشيان نيز همراه او حركت كردند،سرانجام عبدالمطلب به وصال يار رسيد، و آن كودك را در زير درختى يافت او را بهآغوش گرفت و به خانه خود آورد(5). | 
