کتابخانه الکترونيکي انهار

146. پيشدستى آرام رونده بر شتابزده

يك روز در سفرى بر اثر غرور جوانى ، شتابان و تند راه روى كردم ، و شبانگاه خودبه پاى كوه بلندى پشته رسيدم ، خسته و كوفته شده بود و ديگر پاهايم نيروىراهپيمايى نداشت ، از پشت سر كاروان ، پيرمردى ناتوان ، آرام آرام مى آمد، به من رسيد وگفت : ((براى چه نشسته اى ؟ برخيز و حركت كن كه اينجا جاى خوابيدن نيست.))
گفتم : چگونه راه روم كه پايم را ياراى حركت نيست .
گفت : مگر نشنيده اى كه صاحبدلان مى گويند: رفتن و نشستن (با آرامش و كم كم ره سپرده) بهتر از دويدن و خسته شدن و درمانده گشتن ؟ ))

اين كه مشتاق منزلى ، مشتاب

پند من كار بند و صبر آموز

اسب تازى ⁽³⁸⁵⁾ دوتگ ⁽³⁸⁶⁾ رود به شتاب

اشتر آهسته مى رود شب و روز

147. پژمردگى پيرمرد بجاى شادى جوانى

جوانى چابك ، نكته سنج ، شاد و خوشرويى در مجلس شادى ما بود، در خاطرش هيچاندوهى راه نداشت ، همواره خنده بر لب داشت ، مدتى غايب شد، از او خبرى نشد، سالهاگذشت ، ناگهان در گذرى با او ملاقات كردم ، ديدم داراى زن و فرزندان گشه و ريشهنهال شاديش بريده شده ، و گل هوسش پژمرده گشته ، از او پرسيدم ((حالتچطور است ؟ چرا پژمرده و ناشادى ؟ ))
گفت : وقتى صاحب كودكان شدم ، ديگر كودكى نكردم و حالت كودكانه را از سر بيروننمودم .

چون پير شدى ز كودكى دست بدار

بازى و ظرافت به جوانان بگذار

طرب نوجوان ز پير مجوى

كه دگر نايد آب رفته به جوى

زرع را چون رسيد وقت درو

نخراميد چنانكه سبزه نو

دور جوانى بشد از دست من

آه و دريغ آن ز من دلفروز

قوت سر چشمه شيرى گذشت

راضيم اكنون چو پنيرى به يوز⁽³⁸⁷⁾

پيرزنى موى شيرى سيه كرده بود

گفتم : اى مامك ديرينه روز ⁽³⁸⁸⁾

موى به تلبيس سيه كرده ، گير

راست نخواهد شد اين پشت كوز ⁽³⁸⁹⁾