خودشناسی اسلام عنايت خاص دارد كه انسان " خود " را بشناسد و جا و موقعخويشتن را در جهان آفرينش تشخيص دهد . اين همه تأكيد در قرآن در موردانسان برای اين است كه انسان خويشتن را آنچنانكه هست بشناسد و مقام وموقع خود را در عالم وجود درك كند و هدف از اين شناختن و درك كردن ايناست كه خود را به مقام والايی كه شايستهء آن است برساند . قرآن كتاب انسان سازی است ، يك فلسفهء نظری نيست كه علاقهاش تنهابه بحث و نظر و چشم انداز باشد ، هر چشم اندازی را كه ارائه میدهد برایعمل و گام برداشتن است . قرآن كوشاست كه انسان " خود " را كشف كند . اين " خود " ، " خود" شناسنامهای نيست ، كه اسمت چيست ؟ اسم پدرت چيست و در چه سالیمتولد شدهای ؟ تابع چه كشوری هستی ؟ از كدام آب و خاكی و با چه كسیزناشويی بر قرار كردهای و چند فرزند داری ؟ آن " خود " همان چيزی است كه " روح الهی " ناميده میشود و باشناختن آن " خود " ، است كه [ انسان ] احساس شرافت و كرامت و تعالیمیكند و خويشتن را از تن دادن به پستيها برتر میشمارد ، به قداست خويشپی میبرد ، مقدسات اخلاقی و اجتماعی برايش معنی و ارزش پيدا میكند .قرآن از برگزيدگی انسان سخن میگويد ، چرا ؟ میخواهد بگويد : تويكموجود " تصادفی " نيستی كه جريانات كوروكر ، |
