اخلاق پسنديده

 راوى نقل مى‏كند كه حضرت رضا (ع) هميشه حوائج نيازمندان را بر آورده مى‏ساخت، در كارهاى خير پيشقدم بود، در شبهاى تاريك به فقرا و نيازمندان رسيدگى مى‏كرد، بيشتر شبها را تا صبح به عبادت و احيا مى‏كرد، و روزه بسيار مى‏گرفت، بر سر خوان غذا با غلامان و زيردستان و گاهى با فقرا و مستمندان مى‏نشست، به كسى تكبّر نمى‏فروخت هيچگاه آب دهانش را بر زمين نمى‏انداخت، و با صداى بلند خنده نمى‏كرد، اگر در مجلسى حاضر مى‏شد كسى را با زبانش از خود نمى‏راند، سخن كسى را قطع نمى‏كرد، بلكه صبر مى‏كرد تا سخن طرف مقابل تمام بشود، هيچگاه ديده نشد كه مقابل كسى پاى شريفش را دراز كند، و يا در برابر كسى تكيه كند، معمولاً چهره شريفش گشاده بود، و هيچگاه شنيده نشد كه به يكى از زير دستانش ناسزا بگويد، درب خانه‏اش به روى عموم مردم باز بود و به همگان احترام مى‏گذاشت[1]، و گاهى به مأمون عباسى سفارش به تقوى و رسيدگى به مشكلات مردم كرده، و مى‏فرمود: فرمانرواى مسلمين بايد بسان ستون وسط خيمه باشد[2]، تا هركس وى را خواست بتواند به حضورش برسد.

[1]  ـ تفصيل اين روايت را محروم علامه مجلسى از كتاب عيون اخبار الرضا ج2 ص184 نقل كرده است.(مترجم).

[2]  ـ اين جمله بخشى از مواعظ حضرت امام رضا (ع) است به مأمون عباسى كه تفصيل آن در كتاب عيون اخبار الرضا ج2 ص160 به بعد آمده است. (مترجم).