سخن آغاز

نگارنده اين سطور، به فلسفه «ياد» معتقد است.

آنچه گفتنى‏ها، دانستنيها و خاطره‏ها و حوادث را به دست جاودانگى‏مى‏سپارد، ياد و ذكر است; به صورتهاىگونه‏گون، از جمله نگاشتن متن وسرودن شعر و گرفتن عكس و فيلم و برپايى يادواره و گراميداشت و..

از اين‏رو، بارها درباره بزرگان دين و شخصيتهاى انقلاب اسلامى وشهداى بزرگوار و انسانهاى زبده و والا نوشتهاست و در مطبوعات،مجموعه‏ها، يادنامه‏ها، يا مقدمه يادنامه‏هاى شهيدان درج شده است.البته از برخى از آنهاهيچ نمونه و اثرى در دست نيست. از اين‏رو در اين‏مجموعه نيامده است.

آنچه در اين نوشته مى‏خوانيد، نثرهاى ادبى است كه به ياد علما وبزرگان و شهدا و دوستان و آشنايانى كه با آنانانس و ارتباط يا علقه قلبى‏داشته‏ام، نوشته‏ام. برخى از شخصيتهاى بزرگ و نامدارند، برخى هم‏كسانى‏اند كهصرفا آشنايى و مودت و دوستى، مايه اصلى قلم زدن درباره‏آنان شده است، يا به نحوى قرار گرفتن در مدار جاذبهاخلاقى و شخصيتى‏آنان. جز دو مورد، بقيه از آنان‏اند كه چهره در نقاب خاك كشيده و از اين‏جهانست‏شسته‏اند.

درباره برخى از اين اشخاص، (همچون امام راحل‏قدس سره، شهيد مطهرى‏و...) چندين نوشته داشته‏ام كه دراينجا تنها به يكى بسنده كرده‏ام ونمونه‏هاى ديگر در مجموعه مقالات ديگر نويسنده آمده است. گرچه‏بعضى ازاينها، در جاهاى ديگر هم چاپ شده است، اما مناسب به نظر آمدكه همه مقالات اينگونه، به خاطر ويژگىيادآورى كه دارد، يكجا ارائه گردد.

قم - جواد محدثى.

اسفند 77.