امام صادق عليه السلام فرمود: ولايت ما همان ولايت خداست كه خدا هيچ پيغمبرى را جز بهآن مبعوث نساخت
شرح ولايت خداست يعنى ولايت از طرف خداست يا به جهت اين است كه ولايت خدا بدون ولايتما قبول نشود. و ولايت ما مختص به اين شريعت نيست ، بلكه در هر شريعتى لازم بوده است.

امام صادق عليه السلام مى فرمود: هيچ پيغمبرى نيامد، مگر به معرفت حق ما و برترى مابر ديگران (يعنى اين دو مطلب از طرف خدا بر او واجب بود).

امام باقر عليه السلام مى فرمود: به خدا كه در آسمان هفتاد صف از ملائكه است ، اگرتمام مردم روى زمين انجمن كنند كه يك صف آنها را بشمارند، نتوانند، و آن فرشتگان همگىولايت ما را معتقدند.

حضرت ابوالحسن عليه السلام فرمود: ولايت على عليه السلام در تمام كتب پيغمبراننوشته شده است و خدا هيچ پيغمبرى را مبعوث نسازد، جز به نبوت محمد صلى اللّه عليهوآله و وصيت على عليه السلام (يعنى اقرار به اين دو مطلب از طرف خدا بر او واجب است).

امام باقر عليه السلام فرمود: همانا خداى عزوجل على عليه السلام را نشانه اى ميان خودو مخلوقش گماشت ، هر كه او را شناسد مؤ من است ، و هر كه انكارش كند كافر است و هركه او را نشناسد گمراهست و هر كه ديگرى را همراه او گمارد مشركست ، و هر كه با ولايتاو آيد ببهشت در آيد.

ابوحمزه گويد: شنيدم امام باقر عليه السلام مى فرمود: همانا على عليه السلام دريستكه خدا آن را (روى بندگانش ) گشوده ، هر كه از آن در وارد شود مؤ من است و هر كه از آنخارج شود كافر است ، و هر كس نه داخل شود نه خارج شود (بى طرف باشد يا آنحضرت را نشناسد) در زمره كسانى است كه خداى تبارك و تعالى درباره ايشان فرمودهاست : من درباره آنها به خواست خود رفتار كنم . (يا ببهشت و يا به دوزخشان برم ).

و مى فرمود: خدا از شيعيان ما آنگاه كه در عالم ذر بود، به ولايت ما پيمان گرفت ، روزىكه از همه در عالم ذر پيمان مى گرفت ، و نيز بربوبيت خود و نبوت محمد صلى اللّهعليه وآله پيمان گرفت ، و خداى جل و عز امتش را كه مانند سايه ها بودند (روح بدونپيكر يا با پيكر مثالى بودند) به محمد صلى اللّه عليه وآله درگل ارائه فرمود، و آنها را از گلى آفريد كه آدم را از آن آفريد، و خدا ارواح شيعيان ما رادو هزار سال پيش از بدنهايشان آفريد، و ايشان را بر پيغمبر صلى اللّه عليه وآلهعرضه داشت ، حضرت آنها را شناخت و على هم آنها را شناخت و ما آنها را از سياق گفتار مىشناسيم (يعنى از گوشه و كنار گفتارشان محبت و ولايت آنها نسبت به ما واضح مى شود).

امام صادق عليه السلام فرمود: مردى خدمت اميرالمؤ منين عليه السلام آمد و آن حضرت همراهاصحابش بود، بر آن حضرت سلام كرد و گفت : به خدا من ولايت و محبت تو را دارم ،اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود دروغ گوئى ، گفت : چرا، به خدا من محبت و دوستى تورا دارم و تا سه بار تكرار كرد، اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود: دروغ گوئى ، توچنان كه گوئى نيستى ، همانا خدا روحهاى مردم را دو هزارسال پيش از بدنهايشان آفريد و سپس دوستان ما را به ما عرضه كرد، به خدا كه منروح تو را در ميان آنها نديدم ، پس تو كجا بودى ؟ آن گاه آن مرد ساكت شد و جوابىنگفت . و در روايت ديگر است كه امام صادق عليه السلام فرمود: او در آتش دوزخ بود.

امام باقر عليه السلام فرمود: ما هرگاه مردى را ببينيم ، ايمان يا نفاق او را بحقيقتش مىشناسيم . (يعنى حقيقت و واقع ايمان يا حقيقت و واقع نفاق او را مى شناسيم و چيزى ازايمان يا نفاق او بر ما پوشيده نمى ماند.)

عبدالله بن سليمان گويد: از امام صادق عليه السلام راجع به امام پرسيدم كه آيا كاربه او واگذار شده است چنانكه به سليمان بن داود واگذار شده بود: فرمود: آرى ، ودليلش اين است كه : مردى از امام مساءله اى پرسيد، آن حضرت جوابش گفت ، سپسديگرى همان مساءله را پرسيد و او جوابى بر خلاف جواباول گفت ، باز ديگرى همان مساءله را پرسيد و او جوابى بر خلاف آن دو جواب گفت ،سپس فرمود: ((اين است كه بخشش ما، منت گذار يا ببخش بدون حساب 39 سوره 38 ))در قرائت على عليه السلام اين گونه است (و در قرائت مشهور به جاى اعط، امسك است ).
من عرض كردم : اصلحك الله امام كه اين جواب را مى گويد، آنها را مى شناسد؟ (كه هر يكرا مطابق فهم و استعدادش پاسخ مى گويد) فرمود: سبحان الله !! مگر نمى شنوى كهخدا مى فرمايد: ((در اينها نشانه هائى است براى باريك بينان 75 سوره 15 )) و آنهاائمه هستند ((و آن در راهى پابرجاست )) كه هيچگاه از آن خارج نشود (بحديث 573 رجوعشود).
سپس به من فرمود: آرى امام زمانى كه مردى را ببيند، او را مى شناسد و رنگش را ايمان يانفاقش را) مى شناسد، و اگر سخن او را از پشت ديوار هم بشنود، او را و شخصيتش را مىشناسد، همانا خدا مى فرمايد ((از جمله آيات خدا آفرينش آسمانها و زمين و اختلاف زبانهاو رنگهاى شماست ، همانا در اين اختلاف براى جهانيان نشانه هائى است 21 سوره 30 ))و آنها دانشمندان (ائمه عليهم السلام ) هستند، پس امام هر امرى را كه بشنود و به زبانآيد، مى فهمد، چه آنكه گوينده اهل نجات يا هلاكت باشد، از اين جهت است كه به مردم آنگونه پاسخ مى دهد. (يعنى چون امام از طرز گفتار مردم مقدار فهم و استعداد و ايمان وكفر آنها را مى فهمد و درجه آمادگى و پذيرش آنها را تشخيص مى دهد، از اين جهت هر كسرا به نوعى خاص پاسخ مى گويد).

پيغمبر صلى اللّه عليه وآله هنگام ظهر و بروايتى هنگام طلوع فجر روز جمعه دوازدهمربيع الاول عام الفيل ((15))، چهل سال پيش از بعثت متولد شد، مادرش در ايامتشريق ((16)) نزد جمره وسطى به او حامله گشت و مادرش درمنزل شوهر خود) عبدالله بن عبدالمطلب بود، و آن حضرت را در شعب ابيطالب در خانهمحمد بن يوسف ، در آخرين زوايه دست چپ كسى كه وارد خانه مى شود، زائيده . خيزران(مادر هادى عباسى ) آن خانه را (از كاخ محمد بن يوسف ) بيرون كرد و مسجدش نمود، ومردم در آن نماز مى خواندند پيغمبر صلى اللّه عليه وآله ، پس از بعثتش 13سال در مكه بود آنگاه به مدينه مهاجرت فرمود و 10سال هم در آنجا بود، سپس در روز دوشنبه دوازدهم ربيعالاول كه 63 سال داشت وفات كرد.
پدرش عبدالله بن عبدالمطلب در مدينه نزد دائيهاى آنحضرت وفات كرد و او دو ماهه بودو مادرش آمنه دختر وهب بن عبد مناف بن زهرة بن كلاب بن مرة بن كعب بن لوى بن غالب ،در چهار سالگى آن حضرت وفات كرد، و عبدالمطلب زمانى وفات كرد كه آن حضرتقريب 8 سال داشت و با خديجه ازدواج فرمود، زمانى كه بيست و چند ساله بود، براىپيغمبر از خديجه ، قاسم و رقيه و زينب و ام كلثوم پيش از مبعثش ‍ متولد شد و طيب و طاهرو فاطمه عليهما السلام بعد از مبعث ، و نيز روايت شده كه بعد از مبعث غير از فاطمهعليهما السلام متولد نشد و طيب و طاهر پيش از مبعث متولد شدند، خديجه عليهما السلاميكسال پيش از هجرت زمانى كه پيغمبر صلى اللّه عليه وآله از شعب ابيطالب بيرون آمدوفات كرد، و ابوطالب يك سال بعد از خديجه وفات كرد، چون پيغمبر صلى اللّه عليهوآله آن دو نفر را از دست داد، ماندن در مكه برايش ناگوار آمد و او را اندوه سختى گرفتو به جبرئيل عليه السلام شكايت كرد، خداى تعالى به او وحى كرد كه از شهرى كهمردمش ‍ ستمگرند بيرون رو، زيرا تو در مكه بعد از ابوطالب ياورى ندارى : و آنحضرت را امر به هجرت فرمود.