هارون الرشيد عباسى را پسرى بنام قاسم بود كه از علايق دنيوى قرار كرده و پيوستهبه گورستانها رفته ، همانند ابر بهار زار زار مى گريست .
روزى هارون در مجلس بود و قاسم آمد، جعفر برمكى وزير خنديد! هارون پرسيد: چرا مىخندى ؟ گفت : احوال اين پسر اصلا به شما خليفه نمى خورد و دائما با فقراء همنشين وبه گورستان ها مى رود!
هارون گفت : شايد به او حكومت جائى را نداده ايم اينطور رفتار مى كند. او را خواستنصيحت كرد و گفت : مى خواهم حكومت مصر را بتو بدهم و اگردنبال عبادت هم مى روى وزير صالح و كاردان بتو مى دهم ، اما قاسمقبول نكرد.
هارون حكومت مصر را برايش نوشت و مردم تهنيت گفتند و بنا بود فردا به آنجا برود،شبانه فرار كرد.
هارون رد پاى قاسم را توانست تا رودخانه را بگيرد اما بعدش را نتوانست پيدا كند.قاسم سوار كشتى شد به بصره رفت .
عبدالله بصرى گويد: ديوار خانه ام خراب شده رفتمدنبال كارگر، به جوانى برخورد كردم كه نشسته قرآن مى خواندبيل و زنبيل نزدش گذاشته ؛ از او درخواست كردم بيايد كار كند گفت : مزد چقدر است ؟گفتم : يك درهم ، قبول كرد، از صبح تا غروب باندازه دو نفر برايم كار كرده خواستمپول بيشتر بدهم قبول نكرد.
فردا رفتم دنبالش پيدا نكردم ، سئوال كردم ، گفتند: اين جوان روزهاى شنبه فقط كارمى كند و بقيه ايام مشغول عبادت است !
روز شنبه رفتم دنبالش ، آمد برايم كار كرد، مزدش را دادم و رفت . شنبه ديگر رفتمنديدمش ، گفتند: دو سه روز است كه مريض احوال است و خانه اش ‍ فلان خرابه است .
رفتم او را پيدا كردم و گفتم : من عبدالله بصرى هستم ، گفت : شناختم ، گفتم : شما چهنام داريد؟ گفت : قاسم پسر هارون خليفه عباسى . بر خود لرزيدم و او گفت : درحال مردنم ، وقتى از دنيا رفتم اين بيل و زنبيل مرا بده به آن كسى كه قبر حفر مى كند،اين قران را بده به كسى كه برايم بتواند بخواند، اين انگشتر را مى برى بغداد روزدوشنبه مجلس عام است به پدرم مى دهى و مى گوئى : اين را بگذارد روىاموال ديگر، قيامت خودش جواب بدهد!
عبدالله بصرى مى گويد: قاسم خواست حركت كند نتوانست ، دو مرتبه خواست نتوانست ،گفت : عبدالله زير بغلم را بگير آقايم اميرالمؤ منين عليه السلام آمده است بلندش كردمبعد جان به جان آفرين داد.⁽⁸¹⁰⁾