(هارون بن سعيد) گويد: از اميرالمؤ منين (ع ) شنيدم كه به عمر مى فرمود: چه كسىجهالت را به تو آموخت ، اى مغرور؟ سوگند به خدا، اگر در دين بصير و يا به آنچهرسول خدا (ص ) به تو دستور داده ، بينا بودى ، و يا در دين متبحر و عالم بودى ، برشتر گوش بريده (وناقص ) سوار مى شدى ، و از نى فرش مى ساختى و دوست نداشتىكه مردم برايت قيام و قعود كنند و به عترت پيامبر (ص ) ستم و بدرفتارى ، روا نمىداشتى ، اما بدان كه من در دنيا تو را كشته خواهم ديد، و با زخم غلام (ام معمر) كه براو ستم مى كنى ، كشته مى شوى و على رغم خواست تو، توفيقى نصيب او گشته ، واردبهشت مى شود.
اگر از رسول خدا (ص ) شنوايى داشتى ، شمشيرت را برگردن نمى انداختى (و خلافترا غصب نمى كردى ) و بر منبر خطبه نمى خواندى ، گويا مى بينم كه تو را مى خوانندو اجابت مى كنى ، و نامت مى برند و رخ درهم مى كشى ، و پس ازقتل حرمتت مى شكند و مصلوب مى گردى (كنايه از ظهور امام مهدى (ع ) است كه بدن حكامجور را بيرون مى آورد) و دوستى كه تو را برگزيده و بر جايش تكيه زده اى ، به همينبلا گرفتار مى شود؟!
عمر گفت : چرا از ريشخند ديگرى و كهانت ، شرم نمى كنى ؟
امام (ع ) فرمود: سوگند به خدا آنچه گفتم ، از پيامبر (ص ) شنيدم و به آن علت داشتمكه بر زبان آوردم ؟
عمر گفت : چه موقع اين كار صورت مى گيرد؟
فرمود: آن گاه كه لاشه شما، از كنار پيامبر خدا(ص ) و از قبر، بيرون آيد، جسدهايىكه يك شبانه روز، نخوابيده اند (و نمرده اند) تا در هنگام نبش ‍ قبرتان كسى در اينباره شك نكند، (كه قبرى كه نبش مى شود، مربوط به شما دو نفر است ) و اگر در ميانسايرين ، دفن مى شديد، افرادى گرفتار ترديد مى شدند (و مى گفتند: اين جسدهامربوط به آن دو نفر نيست )
آن گاه بر شاخه هاى درختى خشك ، مصلوب مى گرديد، و آن درخت ، به برگ سبز مىگردد و شاخه هايش مى رويد، و به اين وسيله ، محبان و خشنود شوندگان به كارتان ،مورد آزمايش قرار مى گيرند تا پاك از ناپاك جدا شود گويا من شما را مى نگرم كهمردم از مصيبتى كه به آن گرفتار شده ايد، (از خدا) عافيت مى طلبند. پرسيد: يا على (ع) چه كسى اين كارها را انجام مى دهد؟
فرمود: دسته اى كه ميان شمشيرها و غلاف آنها، جدايى افكنده و خداوند، براى يارى دينش، آنان را برگزيده ، لذا در راه خدا از سرزنش ، كسى نمى هراسند، گويا مى بينم كهشما دو تن ، با بدنهايى تر و تازه ، از گور بيرون كشيده و مصلوب مى شويد، و اين(تازگى بدن ) وسيله فتنه دوستانتان مى گردد، و سپس آتشى را كه براى ابراهيم ويحيى و جرجيس و دانيال (ع ) و هر پيامبر و صديق و مؤ منى ، افروخته گشت ، مى آورندپس از آن آتشى را كه بر در خانه من افروختيد، تا من و فاطمه و حسن و حسين و زينب و امكلثوم را بسوزانيد، مى آورند تا با آنها سوزانده شويد، و بادى سخت و كشنده مى وزد وپس مانده شمشيرها بدنتان را، نابود و تباه مى سازد و به دوزخ برده مى شويد، آن گاهبه صحرايى كه جاى نابودى شما بود، برده مى شويد جايى كه خداىعزوجل فرموده :
(و لوترى اذ فزعوا فلا فوت و اخذوا من مكان قريب ) ⁽¹⁸⁹⁾
(و اگر تو سخنى حال مجرمان را مشاهده كنى هنگامى كه ترسان و هراسانند و هيچ از عذابآنها فوت نشود و از مكان نزديكى دستگير شوند.
كه كنايه از (تحت اقدام ) شماست ، پرسيد: يا على (ع ) آيا ميان ما و پيامبر (ص )جدايى مى افتد؟
فرمود: آرى ، پرسيد: آيا خود شما اين مطلب را شنيدى و درست است ؟
راوى گفت : امام (ع ) سوگند ياد كرد كه اين مطلب را از پيامبر (ص ) شنيده است ، عمرگريه كرد و گفت : از گفته شما به خدا پناه مى برم و آيا نشانه اى دارد؟
فرمود: آرى كشتار و مرگى عمومى و طاعونى شنيع ، كه از مردم يك سوم باقى مى ماند ومنادى از آسمان ، نام يكى از فرزندان مرا مى خواند، و بلاها بسيار مى شود، تا جايى كهزنده ها آرزوى مرگ مى كنند و كسى كه بميرد، راحت شده و كسى كه نزد خدا عملى درستدارد، نجات مى يابد، سپس ‍ مردى از تبار من ظهور و زمين را، چنان كه از ستم ، پر شده ،از عدل پر مى كند. خداوند بقاياى قوم موسى را براى يارى او مى فرستد و اصحاب كهفبرايش زنده مى شوند و خدا او را با فرشتگان و جن و شيعيان مخلص تاءييد مى نمايد وآسمان ، باران و زمين نباتش را مى دهد.
گفت : اى ابوالحسن مى دانم كه تو جز به حق سوگند نمى خورى ، ولى به خدا قسم توو فرزندانت ، شيرينى خلافت را نخواهد چشيد؟
فرمود: شما براى من و فرزندانم ، جز دشمنى چيزى نمى افزاييد؟
وقتى كه مرگ عمر نزديك شد، امام (ع ) را خواست و گفت : يا على (ع ) اصحابم مرا متولىامورشان كردند، اگر مرا حلال كنى ، بهتر است ؟
فرمود: اگر من حلال كنم ، نسبت به پيامبر (ص ) و دخت او چه مى كنى ؟
سپس امام (ع ) در حالى كه مى فرمود: (و اسّروا النّدامة لمّا راءو العذاب )⁽¹⁹⁰⁾هنگام ديدن عذاب ، ندامت را پوشيدند.
او را ترك گفت .⁽¹⁹¹⁾