امام صادق عليه السلام فرمود: چون وفات حسن بن على عليهماالسلام فرا رسيد بهقنبر فرمود: اى قنبر! ببين پشت در، مؤ منى از غيرآل محمد عليهم السلام هست ؟ عرضكرد: خدايتعالى و پيغمبر و پسر پيغمبرش ‍ آنرا بهتراز من مى دانند. فرمود: محمد بن على را (كه مادرش حنفيه است ) نزد من آور (پس مقصود ازسؤ ال كردن حضرت اين بود كه بقنبر بفرمايد: من ميدانم كسى جز محمد بن حنفيه آنجانيست او را بياور و گفته اند مقصودش از مؤ منازرائيل است زيرا او بر در خانه ائمه اجازه مى گرفت ) قنبر گويد: من نزدش رفتم ،چون وارد شدم ، گفت : اميدوارم جز خير پيش نيامده باشد. عرضكردم : ابا محمد را اجابت كن(كه ترا مى خوانند) او با شتاب بدون اينكه بند كفش خود را ببندد با من دويد، چونمقابل امام رسيد سلام كرد. حسن بن على عليهما السلام باو فرمود: بنشين كه مانند توشخصى نبايد از شنيدن سخنى كه سبب زنده شدن مردگان و مردن زنده ها مى شود، غايبباشد (آن سخن وصيت آخر عمر من است كه دلهاى مرده را زنده مى كند و هر زنده اى كه آن رانپذيرد، در شما مردگان آيد).
شما بايد گنجينه علم و چراغ هدايت باشيد، زيرا برخى از نور خورشيد از برخ ديگرشتابان تر است (پس اگر چه تو هم برادر من و حسينى ، اما بدان كه من و او نور تابندهتر خورشيد وجود پدريم ، يا آنكه اگر چه همه بشر از يك اصلند ولى تو بواسطهانتسابت بعلى عليه السلام بايد علم و كمالت از مردم ديگر تابنده تر باشد) مگر نمىدانى كه خدا فرزندان ابراهيم را امام قرار داد ولى بعضى را بر بعض ديگر فضيلتبخشيد و بداود عليه السلام زبور را داد، در صورتى كه ميدانى محمد صلى اللّه عليهو آله را بچه امتيازى برگزيد (قرآن را به او فرستاد و او را باستوارى بر خلق عظيمشود).
اى محمد بن على ! من از حسد تو مى ترسم (من از حسد تو نمى ترسم به نسخه اعلامالورى ) زيرا خدا كافران را بآن وصف كرده و فرموده است : (بسيارى ازاهل كتاب مى خواهند) با وجود اينكه حق بر آنها روشن شده بسبب حسدى كه دردل خود دارند، شما را بكفر برگردانند 109 سوره 2 ، در صورتى كه خداىعزوجل شيطان را بر تو مسلط نساخته است اى محمد بن على ! نمى خواهى آنچه را ازپدرت درباره تو شنيده ام بتو بگويم ؟ گفت : چرا، فرمود: شنيدم پدرت عليه السلامروز جنگ بصره (جنگ جمل ) مى فرمود: كسى كه مى خواهد در دنيا و آخرت به من نيكى كند،بايد به پسرم محمد نيكى كند. اى محمد بن على اگر بخواهيم بتو خير دهم از زمانى كهنطفه اى بودى در پشت پدرت خبر مى دهم . اى محمد بن على ! نمى دانى كه حسين بن علىعليهما السلام بعد از وفات من و بعد از جدائى روحم از پيكرم ، امام پس از من است و نزدخداى جل اسمه امامت بنام او در كتاب (لوح محفوظ يا قرآن يا وصيت نامه ثبت است ، امامتاو از راه وراثت پيغمبر صلى اللّه عليه و آله كه خداىعزوجل آن وراثت را بوراثت از پدر و مادرش هم افزوده مى باشد، خدا دانست كه شماخانواده بهترين خلق او هستيد، لذا محمد صلى اللّه عليه و آله را از ميان شما برگزيده ومحمد على عليه السلام را انتخاب كرد و على عليه السلام مرا به امامت برگزيد و من حسينعليه السلام را برگزيدم .
محمد بن على عليه السلام عرضكرد: تو امامى و تو واسطه ميان من و محمدى صلى اللّهعليه و آله ، بخدا من دوست داشتم كه پيش از آن كه اين سخن را از تو بشنوم مرده باشم ،همانا در سرم سخنى است كه دلوها نتوانند همه آنرا بكشند (آنقدر از فضيلت شما در خاطردارم كه بوصف در نيايد) و ترانه و آهنگ بادها دگرگونش نسازد (ياوه گوئيهاى دشمنانعقيده مرا نسبت بشما سست نكند) آنها مانند نوشته سر به مهرى است كه ورقش مزين ومنقوش است ، مى خواهم اظهارش كنم ولى مى بينم كتابمنزل خدا (قرآن ) و كتب ديگرى كه پيغمبران آورده اند، بر من پيشى گرفته اند، و آنسخنى است كه زبان هر گوينده و دست هر نويسنده از اداى آن عاجز است تا آنجا كه قلمهاتمام شود و كاغذها سياه شود و باز هم فضيلت شما بآخر نرسد، خدا نيكوكاران را چنينجزا مى دهد و هيچ نيروئى جز از خدا نيست .
حسين از همه ما داناتر و از لحاظ خويشتن دارى سنگين تر و از جهت قرابت به رسولخداصلى اللّه عليه و آله نزديكتر است او پيش از خلقش ‍ فقيه بوده (يعنى خدا روحش را پيشاز تعلق ببدن عالم و بلكه معلم ملائكه ساخت ) و پيش از آنكه زبان باز كند وحى خدا راخوانده است و اگر خدا در شخص ديگرى خيرى ميدانست ، محمد(ص ) را بر نمى گزيد،پس چون خدا محمد صلى اللّه عليه و آله را برگزيد؛ و محمد على را انتخاب كرد و علىشما را بامامت برگزيد و شما حسين را، ما تسليم شديم و رضا داديم ، كيست كه بغير آنرضا دهد؟ و كيست جز او كه در كارهاى مشكل خويش تسليمش شويم ؟!!