بسم الله الرحمن الرحیم
 
نگارش 1 | رمضان 1430

 

صفحه اصلی | کتاب ها | موضوع هامولفین | قرآن کریم  
 
 
 موقعیت فعلی: کتابخانه > مطالعه کتاب صحیفة الحسن (ع), دعا و کلمات امام حسن (ع)   مناسب چاپ   خروجی Word ( برگشت به لیست  )
 
 

بخش های کتاب

     FEHREST -
     FOOTNT01 -
     HASAN000 -
     HASAN001 -
     HASAN002 -
     HASAN003 -
     HASAN004 -
     HASAN005 -
     HASAN006 -
     HASAN007 -
     HASAN008 -
     HASAN009 -
 

 

 
 

next page

fehrest page

back page

(16) دعاى آن حضرت بر عليه دشمنانش  
خداوندا! من آن را به تو خوانده و از مخالفتت بر حذر داشتم ، و ايشان را امر و نهى نمودم، اما ايشان ، از پذيرش ، دعوتم غافل و از ياريم باز ايستاده ، و از اطاعتم كوتاهى كردهو دشمنانم را يارى نمودند.
خدايا! پس عذاب و سخط و عقابت كه شامل ستمكاران مى گردد را بر آنان فرو ريز.
(17) دعاؤه عليه السلام لدفع كيد العدو(لما اتى معاوية ) 
بسم الله الرحمن الرحيم ، بسم الله العظيم الاكبر، اللهم سبحانك يا قيوم ، سبحانالحى ، الذى لايموت
اساءلك كما امسكت عن دانيال افواه الاسد، و هو فى الجب فلا يستطيعون اليه سبيلا الاباذنك اساءلك ان تمسك عنى امر هذا الرجل ، وكل عدوى فى مشارق الارض و مغاربها، من الانس و الجن ، خذ باذانهم و اسماعهم و ابصارهمو قلوبهم و جوارهم
و اكفنى كيدهم بحول منك و قوة و كن لى جارا منهم و منكل جبار عنيد، و من كل شيطان مريد، لايؤ من بيوم الحساب
ان ولييى الله الذى نزل الكتاب و هو يتولى الصالحين فان تولوافقل حسبى الله لااله الاهو عليه توكلت و هو رب العرش العظيم

(17) دعاى آن حضرت بر عليه دشمنش ، آنگاه كه نزد معاويه رفت
بنام خداوند بخشنده مهربان ، بنام خداوند برتر و والاتر، پروردگارا اى پابرجا تواز هر عيب و نقصى منزه هستى ، پاك و منزه است زنده اى كه نمى ميرد.
از تو مى خواهم همانگونه كه دانيال را درون چاه از گزنده شيران نجات دادى ، و به اوصدمه اى نرساندند، مرا از آزار اين مرد، و هر انسان و جن كه در شرق و غرب جهان است ،در امان دارى ، و گوشها و چشمها و قلبها و اندامشان را در اختيار بگير.
مرا با نيرو و توانمندى خودت از كيد و مكر آنان در امان دار، و از آنان و از هر ستمگركينه توز و هر شيطان رانده شده اى ، كه به روز قيامت ايمان ندارد، در امان دار.
به درستيكه سرپرست من خداوندى است كه كتاب رانازل فرمود و نيكوكاران را سرپرستى مى كند پس اگر روى گرداندند، بگو خداوندمرا كفايت مى كند، معبودى جز او نبوده ، بر اوتوكل كرده و او پروردگار جهانيان است .
(18) دعاؤه عليه السلام على زياد بن ابيه  
اللهم خذلنا و لشيعتنا من زياد بن ابيه ، و ارنا فيه نكالا عاجلا انك علىكل شى ء قدير
(18) دعاى آن حضرت بر عليه ابن زياد 
پروردگارا! انتقام من و شيعيانم را از ابن زياد بگير، و مجازات سريعى را در مورد او بهعمل آور و بما نشان بده ، به درستيكه ، تو بر هر كار توانائى .
(19) دعاؤه عليه السلام على رجلمن بنى امية
روى ان رجلا من بنى امية اغلظ للحسن عليه السلام كلامه ، و تجاوز الحد فى السب والشتم له و لابيه ، فقال الحسن عليه السلام :
اللهم غير ما به من النعمة و اجعله النثى ليعتبر به .
فنظر الا موى فى نفسه ، و قد صار امراءة

(19) دعاى آن حضرت بر عليه مردى از بنى اميه 
روايت شده : مردى از بنى اميه به آن حضرت كلمات درشتى گفته ، و فحش ‍ ناسزاىبسيارى را به ايشان و پدرش نسبت داد، آن حضرت فرمود:
پروردگارا! نعمتى كه به او داده اى را به عذابمبدل كن ، و او را براى عبرت ديگران زن گردان .
آن شخص بخود نظر افكند، ديد به زن مبدل شده است .
(20) دعاؤه عليه السلام لدفع شر الجار 
شكار رجل الى الحسن بن على عليهماالسلام جارا يؤ ذيه ،فقال له لاحسن عليه السلام : اذا صليت المغربفصل ركعتين ، ثم قل :
يا شديد المحال يا عزيز اذللت بعزتك جميع ما خلقت اكفنى شر فلان بما شئت
و فى رواية :
يا شديد القوى ، يا شديد المحال يا عزيز، اذللت بعزتك جميع من خلقت ،صل على محمد و آل محمد و اكفنى مؤونة فلان بما شئت

(20) دعاى آن حضرت در دفع شر همسايه 
شخصى نزد آن حضرت از آزار همسايه اش شكايت كرد، آن حضرت فرمود: بعد از نمازمغرب دو ركعت نماز بگزار، و سپس بگو:
اى آنكه كيد و مكرش قوى است ، اى پايدار، با قدرتت ، تمامى مخلوقانت را در اختيار خودقرار داده اى ، شر فلان فرد را با هر چه مى خواهى بگير.
و در روايتى آمده :
اى نيرومند اى آنكه ، مكر و كيدش قوى است ، اى پايدار، با قدرتت تمامى مخلوقاتت را دراختيار گرفته اى ، بر محمد و خاندانش درود فرست ، و رنج فلان فرد را با هر چه مىخواهى از من دور دار.
(21) دعاؤه عليه السلام فى العوذة لوجع الرجل 
عن الباقر عليه السلام : قال : كنت عند الحسين بن على عليهماالسلام اذ اتاهرجل من بنى امية من شيعتنا، فقال له : يا ابن رسول الله ما قدرت ان امشى اليك من وجعرجلى ، قال : فاين انت من عوذة الحسن بن على عليهماالسلام ؟قال : يابن رسول الله و ما ذاك ؟ قال :
انا فتحنا لك فتحا مبينا، ليغفر لك الله - الى قومه - و كان الله عزيزا حكيما (14)
(21) دعاى آن حضرت براى درد پا 
از آن حضرت روايت شده كه فرمود: نزد امام حسين عليه السلام بودم كه فردى شيعه ازبنى اميه نزد ايشان آمد و گفت :
اى پسر پيامبر بخاطر درد پا نمى توانم نزد تو بيايم ، فرمود: چرا دعاى حضرت امامحسن عليه السلام را نمى خوانى فرمود، آن كدامست ؟ فرمود:
به درستيكه گشايش و پيروزى آشكارى كه براى تو فراهم آورديم ، تا خداوند ازگناهان گذشته و آينده تو درگذرد - تا آنجا كه فرمايد: و خداوند استوار و حكيم است (15).
(22) دعاؤه عليه السلام فى العوذة لاصابة العين 
عن الحسن عليه السلام : ان دواء الاصابة بالعين ان يقراء:
و ان يكاد الذين كفروا ليزلقونك بابصارهم لما سمعوا الذكر و يقولون انه لمجنون و ماهو الا ذكر للعالمين
(16)

(22) دعاى آن حضرت در دفع چشم زخم 
از آن حضرت روايت شده كه فرمود: دواء چشم زخم آن است كه بخوانى :
و آنگاه كه كافران آيات قرآن را شنيدند، نزديك بود با چشمهاى خود تو را چشم زخمزنند، و مى گويند اين شخص ديوانه است ، و در حاليكه اين كتاب الهى جز تذكر و پندبراى جهانيان چيز ديگرى نيست .
بخش چهارم : 4- ادعيه آن حضرت در امور متفرقه :  
(23) دعاؤه عليه السلام فى الاستعاذه  
اللهم انى اعوذبك من قلب يعرف و لسان يصف واعمال تخالف
(23) دعاى آن حضرت در پناه بردن به خدا از بعضى از امور 
پروردگارا! از قلبى كه مى شناسد، و زبانى كه توصيف مى كند، و اعمالى كهمخالفت كرده مى شود، به تو پناه مى برم .
(24) دعاؤه عليه السلام عند التزام الركن 
روى ان الحسن بن على بن ابيطالب عليهما السلام التزم الركن ،فقال :
الهى انعمت على فلم تجدنى شاكرا و ابتليتنى فلم تجدنى صابرا فلا انت سلبتالنعمة بترك الشكر و لاانت ادمت الشدة بترك الصبر الهى ما يكون من الكريم الا الكرم

(24) دعاى آن حضرت در كنار ركن يمانى 
روايت شده : امام حسن عليه السلام كنار ركن يمانى قرار گرفته و فرمود:
پروردگارا! به من نعمت ارزانى داشتى ولى سپاسگزارم نيافتى ، و مرا به ناراحتىدچار ساختى ولى صبور و شكيبايم نديدى ، پس نعمتت را به سبب ترك شكر سلب نكرده، و ناراحتى را به سبب ترك صبر و شكيبائى استمرار نمى بخشى ، پروردگارا ازبزرگوار جز بزرگوارى انتظار نمى رود.
(25) دعاؤه عليه السلام اذا افطر 
عن الكاظم ، عن ابيه ، عن جده ، عن الحسن بن على عليهما السلام :
ان لكل صائم عند فطوره دعوة مستجابة ، فاذا كاناول لقمة فقل :
بسم الله ، يا واسع المغفرة ، اغفرلى .
و فى رواية اخرى :
بسم الله الرحمن الرحيم ، يا وساع المغفرة ، اغفرلى
فانه من قالها عند افطاره غفر له

(25) دعاى آن حضرت هنگام افطار 
از آن حضرت روايت شده كه فرمود: هر روزه دار در زمان افطار يك دعاى مستجاب دارد، دراولين لقمه خود بگويد:
بنام خداى ، اى داراى بخشش بسيار، مرا ببخشاى .
و در روايتى آمده :
بنام خداوند بخشنده مهربان ، اى داراى بخشش بسيار مرا ببخش .
هر كه هنگام افطار اين دعا را بخواند، بخشيده مى شود.
(26) دعاؤه عليه السلام فى ليلة القدر 
يا باطنا فى ظهوره و يا ظاهر فى بطونه يا باطنا ليس يخفى ياظاهرا ليس ‍ يرى، يا موصوفا لايبلغ بكينونته موصوف ، و لاحد محدود
يا غائبا غير مفقود، و يا شاهدا غير مشهود، يطلب فيصاب لميخل منه السماوات لم يخل منه السماوات و الارض و ما بينهما طرفة عين لايدرك بكيف ولاياءين باين ولابحيث .
انت نور النور و رب الارباب ، احطت بجميع الامور، سبحان من ليس كمثله شى ء، و هوالسميع البصير سبحان من هو هكذا و لاهكذا غيره

(26) دعاى آن حضرت در شب قدر 
اى كه از شدت ظهور پنهان و در ناپيدائى آشكارى ، اى ناپيدائى كه هيچ چيز بر تومخفى نيست ، اى آشكارى كه ديده نمى شود، اى توصيف شده اى كه هيچ توصيف شده اىبه ذات تو پى نبرده ، و تو را تحديد به مقدارى ننمايد.
اى غائبى كه هرگز گم نشده اى ، واى شاهدى كه مشاهده نمى شوى ، اگر جستجو شوىپيدا نشده ، و آسمانها و زمين و آنچه در آنهاست لحظه اى از تو خالى نمى باشد، باكيفيتى درك نشده و با مكان تعيين نمى گردى .
نورانيت نور از توست ، و پروردگار هر پرورش دهنده اى ، و به تمام كارها احاطه دارى، پاك و منزه است آنكه چيزى همانند او نيست و او شنوا و بيناست پاك و منزه است آنكه چنيناست و همانندى ندارد.
(27) دعاؤه عليه السلام اذا هنئه بمولود 
روى انه ولد للحسن بن على عليهما السلام مولود، فاتته قريش فقالوا ن يهنئكالفارس : فقال عليه السلام : و ما هذا من الكلام ، فقولوا:
شكرت الواهب ، و بورك لك فى الموهوب و بلغ الله به اشدة و رزقك بره

(27) دعاى آن حضرت در كيفيت تبريك براى ولادت فرزند پسر 
روايت شده : براى آن حضرت فرزند پسرى به دنيا آمد. قريش نزد ايشان آمده و گفتند:تو را به خاطر داشتن اسب سوار تبريك مى گوئيم ، امام فرمود: اين چه كلامى استبگوييد:
بخشنده را شكر گزارده ، و در آنچه به تو داده شده بركت عطا شود، و خداوند او را بهنهايت درجه برساند، و از نيكى او تو را بهره مند سازد.
(28) دعاؤه عليه السلام عند احتضاره لطلب الرحمة من الله تعالى 
عن رؤ بة من مصقلة قال : لما نزل بالحسن عليه السلام الموتقال : اخرجوا فراشى الى صحن الدار، فاخرجوه ، فرفع راءسه الى الساء وقال :
اللهم انى احتسب عندك نفسى ، فانها اعز الانفس على لم اصب بمثلها
اللهم ارحم صرعتى ، و انس فى القرب وحدتى

از رؤ به بن مصقله روايت شده كه گفت : آن حضرت هنگام احتضار فرمود: بستر مرا بهحياط ببريد، او را بيرون بردند، سر بلند، كرد و اين دعا را خواند:
خداوندا! من جانم كه عزيزترين چيزها نزد من بوده و همانند آن چيزى را در اختيار ندارم بهتو مى سپارم .
خدايا! مرا مورد رحمتت قرار ده ، و در تنهايى قبر مونس من باش .
فصل دوم (1) خطبه هاى آن حضرت 
(1) خطبته عليه السلام فى استنفار الناس الى الجمل 
الحمدلله العزيز الجبار الواحد القهار الكبيرالمتعال ، سواء منكم من اسر القول ، و من جهر به و من هو مستخفبالليل و سارب بالنهار، احمده على حسن البلاء، و تظاهر النعماء، و على ما احببنا وكرهنا، من شدة و رخاء
و اشهدان لااله الاالله ، و حده لاشريك له ، و ان محمدا عبده و رسوله ، امتن علينا بنبوته واختصه برسالته و انزل عليه وحيه ، و اصطفاه على جميع خلقه ، و ارسله الى الانس والجن ، حين عبدت الاوثان و اطيع الشيطان ، و جحد الرحمان ، فصليث الله عليه و اله وجزاه افضل ما جزى المرسلين
اما بعد، فانى لااقول ، لكم الا ما تعرفون ان ، اميرالمؤمين على بن ابى طالب ارشدالله امره و اعز نصره ، بعثنى اليكم يدعوكم الى الصواب و الىالعمل بالكتاب و الجهاد فى سبيل الله ، و ان كان فىعاجل ذاك ما تكرهون فان فى اجله ما تحبون ، ان شاء الله
و قد علمتم ان عليا صلى مع رسول الله صلى الله عليه و آله وحده ، و انه يوم صدق بهلفى عاشرة من سنة ثم شهد مع رسول الله جميع مشاهده ، و كان من اجتهاده فى مرضاتالله و طاعة رسوله و اثارة الحسنة فى الاسلام ما قد بلغكم .
و لن يزلرسول الله راضيا عنه حتى غمضه بيده و غسله وحده ، والملائكة اعوانه ، والفضل ابن عمه ينقل اليه الماء، ثم ادخله حفرته ، و اوصاه بقضاء، دينه و عداته ، وغير ذلك من من الله عليه .
ثم و الله ما دعاهم الى نفسه ، و لقد تداك الناس عليه تداكالابل الهيم عند ورودها فبايعوه طائهين ثم نكث منهم ناكثون بلاحدث احدثه و لاخلاف اتاه ،حسدا له و بغيا عليه فعليكم عباد الله بتقوى الله و الجد و الصبر و الاتسقامة بالله والخوف الى مادهاكم اليه اميرالمؤمنين
عصمنا الله و اياكم بما عصم به اولياءه و اهل طاعته و الهمنا و اياكم تقواه ، و اعاننا واياكم على جهاد اعدائه ، استغفرالله العظيم لى و لكم

(1) خطبه آن حضرت براى تحريض مردم به جنگ جمل 
سپاس خدائى را سزاست كه استوار و قدرتمند و يگانه و توانا و بزرگ و برتر است ،براى شما مساوى است كه سخن را آرام گوئيد يا بلند بر زبان آوريد، و آنكه درتاريكى شب پنهان شده ، و در روشنائى روز حركت مى كند، او را سپاه مى گويم ، برآزمايش نيكو و نعمتهاى پياپى بر آنچه دوست داشته و زشت مى شماريم ، از سختى وآسايش .
و گواهيم مى دهم كه معبودى جز خداوند نبوده ، يگانه است ، و شريكى ندارد، و محمد بندهو فرستاده اوست ، خداوند به نبوت او بر ما منت نهاد، و به رسالتش مخصوص گرداند،و وحيش را بر او نازل كرد و او را بر تمامى موجودات برگزيد، و در زمانيكه بتهاپرستيده ، و شيطان اطاعت و خداوند انكار مى شد، او را به سوى جن و انس فرستاد، درودخدا بر او و برخاندانش باشد، و برترين پاداش پيامبران را به او عطا نمايد.
اما بعد، من چيزى نمى گويم ، جز آنچه شما مى دانيد، اميرالمؤمنين على بن ابيطالب كهخداوند او را به امرش ارشاد و ياريش نيرومند گرداند، مرا به سوى شما فرستاده ، شمارا به سوى راه نيك و عمل به كتاب و جهاد در راه خدا مى خواند، و اگر چه هم اكنون آنراناپسند، مى شماريد، اما بخواست خدا در آينده ، محبوب شما خواهد بود.
و مى دانيد كه على عليه السلام به تنهايى نماز گزارد، و در روزى كه او را تصديقكرد در سن هجده سالگى بود، آنگاه در تمامى جنگها با ايشان شركت كرد، و از تلاششدر كسب خشنودى خدا و اطاعت پيامبر و ارزشهايش در اسلام همه آگاهى داريد.
و همواره پيامبر از او راضى بود، تا آنگاه كه چشمان او را با دست خويش بر هم نهاد، وبه تنهائى او را غسل داد، در حاليكه فرشتگان او را يارى كرده و پسر عمويشفضل برايش آب مى آورد، آنگاه او را داخل قبر خود نهاد، و پيامبر در قضاء ديون و وعدههايش به او وصيت كرد، و ديگر امورى كه خدا بر او منت نهاده است .
و سوگند به خدا كه آنان را به سوى خود نخواند، و مردم همانند شتران خشمگين هنگاموارد شدن ، بر آب بر او هجوم آوردند، و آزادانه با او بيعت كردند، آنگاه گروهىپيمانشان را شكستند، در حاليكه چيزى را بدعت نگذارد، و خلافى را مرتكب نشد، بلكهبه خاطر حسادت با او و تجاوز نمودن بر او.
پس اى بندگان خدا بر شما باد به تقواى الهى و تلاش صبر و يارى گرفتن از خدا وحركت به سمتى كه اميرالمومنين شما را به آن جهت خوانده است .
خداوند ما و شما را حفاظت كند به آنچه اولياء و فرمانبرداران خود را حفاظت كرده است وبه ما و شما تقواى خود را الهام كند؛ و ما و شما را در جهاد با دشمنانش يارى گرداند، وبراى خود و شما از خداوند بخشش را خواستارم .
(2) خطبته عليه السلام فى استنفار اهلالكوفة الى الجمل
روى ان عليا عليه السلام بعث الى الكوفة الحسن ابنه عليه السلام و بعضاصحابه ، و معهم كتاب الى اهل الكوفة
فلما دخل الحسن عليه السلام و عمار الكوفة اجتمع اليهما الناس فقام الحسن عليه السلامفاستقر الناس ، فحمدالله و صلى على رسوله ثمقال :
ايها الناس ! انا الى الله و الى كتابه و سنة رسوله و الى افقه من تفقه من المسلمين واعدل من تعدلون ، و افضل من تفضلون و اوفى من تبايعون ، من لم يعيه القرآن ، و لمتجهله السنة و لم تقعد به السابقة ، الى من قربة الله الى رسوله قرابتين ، قرابةالدين ، و قرابة الرحم ، الى من سبق الناس الىكل مآثرة
الى من كفى الله به رسوله ، و الناس متخادلون ، فقرب منه و هم متباعدون ، و صلى معهوهم به مشركون و قاتل معه و هم منهزمون ، و بارز معه و هم مجمحون و صدقه و هممكذبون ، و الى من لم ترد له راية و لاتكافى ، له سابقة
و هو يساءلكم النصر و يدعوكم الى الحق ، و يساءلكم بالمسير الى ، لتوازروه ،وتنصروه على قوم نكثوا بيعته ، و قتلوا اهل الصلاح من اصحابه ، و مثلوابعمال ، و انتهبوا بيت ماله
فاشخصوا اليه رحمكم الله فمروا بالمعروف و انهوا عن المنكر، و احضروا بما يحضربه الصالحون

(2) خطبه آن حضرت براى تحريضاهل كوفه به جنگ جمل
روايت شده : اميرالمؤمين عليه السلام امام حسن عليه السلام و چند نفر از اصحابش رابراى يارى خواستن به همراه نامه اى به سوى كوفه فرستاد.
هنگامى كه اما حسن عليه السلام به همراه عمار وارد كوفه شد، مردم دور ايشان اجتماعكردند، امام در اجتماعشان حضور يافت ، و پس از حمد و ثناى الهى فرمود:
اى مردم ! ما آمده ايم ، تا شما را دعوت كنيم ، به خدا و كتابش ، و سنت پيامبرش ، و بهفقيه ترين فقيه مسلمانان ، و عادلترين كسى كه شما آنان راعادل مى شماريد، و برترين كسى كه شما را برتر مى دانيد، و باوفاترين كسى كهبا او بيعت كرده ايد، آن كس كه فهم قرآن او را عاجز نكند، و چيزى از سنت بر او پوشيدهنيست ، و كسى بر او سبقت نگرفته است ، به سوى كسى كه خداوند از دو جهت او را بهپيامبرش نزديك گرداند، نزديكى از جهت دين و از جهت خويشاوندى ، كسى كه در هر نيكىبر مردم پيشى گرفته است .
به سوى كسى كه خداوند به وسيله او پيامبرش را كفايت كرد در حاليكه مردم او را خارمى كردند، به او نزديك شد در حاليكه مردم از او دور بودند، با او نمازگزارد،درحاليكه مردم مشرك بودند، با او جنگيد در حاليكه مردم فرار مى كردند، با او مبارزهكرد در حالكيه مردم اكراه داشتند او را تصديق كرد در حالى كه مردم او را تكذيب مىكردند، به سوى كسى كه پرچمى را باز نگرداند، و كسى بر او سبقت نگرفته است .
و او از شما يارى مى خواهد و شما را به سوى حق مى خواند، و از شما مى خواهد كه بهسوى او برويد، تا او را بر گروهى كه بيعتش را شكسته و نيكان اصحابش را كشتند وكارگزارانش را كنار زدند، و بيت المالش را غارت كردند، يارى كنيد.
پس به سوى او برويد، خداوند شما را رحمت كند، پس امر به معروف و نهى از منكر كنيد،و همانند صالحان در پيشگاهش حاضر شويد.
(3) خطبته عليه السلام فى غزوة الجمل، لتحريض الناس الى الجهاد
يا ايها الناس ! اجيبوا دعوة اميركم ، و سيروا الى اخوانكم ، فانه سيوجد لهذا الامر منينفر اليه ، و الله لان يليه اولوالنهى امثل فى العاجلة و خير فى العاقبة فاجيبوادعوتنا و اعينونا على ما ابتلينا به و ابتليتم
(3) خطبه آن حضرت در جنگ جمل براى تحريض مردم به جنگ  
اى مردم ! دعوت فرمانده خود را بشنويد، و به سوى برادرانتان برويد، بزودى كسىاين حكومت را به دست مى گيرد كه به سوى او كوچ مى كنيد، به خدا سوگند، اگردانايان و عاقلان سرپرستى اين حكومت را به عهده گيرند، در اين دنيا بهتر و در آخرتنيكوتر است ، پس دعوت ما را بپذيريد، و ما را يارى كنيد، در آنچه شما و ما به آن دچارشده ايم .
(4) خطبته عليه السلام لحتريض اهلالكوفة الى الجمل
ايها الناس ! ان امير المؤمنين يقول : انى خرجت مخرجى هذا ظالما او مظلموما، و انىاذكرالله عزوجل رجلا رعى الله حقا الا نفر فان كنت مظلوما اعاننى و ان كنت ظالما اخذ منى والله ان طلحة و الزبير لاول من بايعنى و اول من غدرفهل ، استاءثرت بمال او بدلت حكما فانفروا فمروا بمعروف و انهوا عن منكر
(4) خطبه آن حضرت براى تحريض اهل كوفه به جنگجمل
اى مردم ! اميرالمؤمنين عليه السلام مى گويد: من در اين راه حركت كرده ام ، خواه ظالمانه وخواه مظلومانه ، و من خداوند را به ياد مى آورم ، بارى مردى كه حقى را بر خداوندقائل است جز آنكه كوچ كند، اگر من مظلوم هستم مرا يارى كنيد، و اگر ظالم هستم حقم را ازمن بگيرد، و سوگند به خدا كه طلحه و زبير اولين كسانى هستند كه با من بيعت كردند،و اولين كسانى نيز مى باشند، كه به من مكر و حيله زدند، آيا مالى را براى خودبرداشته ام ، يا حكمى را تغيير داده ام ، پس كوچ كنيد، و به كار نيك امر و از كار زشتباز داريد.
(5) خطبته عليه السلام لاستنفار اهلالكوفة الى حرب الجمل
ايها الناس ، انه قد كان من اميرالمؤمنين عليه السلام ، ما تكفيكم جملته و قد اتيناكممستنفرين لكم لانكم جبهة الامصار و رؤ ساء العرب (17)
و قد كان من نقض طلحة و الزبير بيعتهما و خروجهما بعائشة ما قد بلغكم ، و هو ضعفالسناء (18) و ضعف راءيهن و قد قال الله تعالى :الرجال قوامون على النساء (19)
و ايم الله لو لم ينصره احد لرجوت ان يكون له فيمناقبل معه من المهاجرين و الانصار و من يعبث الله له من نجباء الناس كفاية فانصروا اللهينصركم

(5) خطبه آن حضرت براى تحريضاهل كوفه به جنگ جمل
اى مردم ! اميرالمومين در گذشته تمامى شما را يارى نمود، و هم اكنون آمده ايم تا شما رابه سوى او بخوانيم ، چرا كه شما پيشواى شهرها و رؤ سا عرب هستيد.
و خبر بيعت شكستن طلحه و زبير و خروجشان به همراه عايشه به شما رسيده است و آنناشى از ضعف زنان و ضعف عقيده ايشان مى باشد و خداوند فرموده : مردان بر زنانتفوق دارند.
و به خدا سوگند مى خورم اگر كسى او را يارى نكند، در ميان مهاجرين و انصار كهبراى يارى او مى آيند، و آنانكه خداوند از انسانهاى پاك كه براى او مى فرستد، براىاو كافى ، مى باشد، خداوند را يارى كنيد، تا شما را يارى كند.
(6) خطبته عليه السلام فى تحريض الناس لنصرة على عليه السلام
لما بلغ اميرالمؤمين عليه السلام ما كان من امر ابى موسى فىتخذيل الناس عن نصرته ، انفذ الحسن عليه السلام و الاشتر و عمار الى الكوفة
لما دخلوا المسجد صعد الحسن عليه السلام المنبر فحمدالله و اثنى عليه و ذكر جدهفصلى عليه ثم قال :
ايها الناس ! ان عليا اميرالمؤمنين باب هدى ، فمن دخله اهتدى و من خالفه تردى

(6) خطبه آن حضرت در تحريض مردم به يارى پدرش  
هنگامى كه حضرت على عليه السلام خبر رسيد كه ابو موسى اشعرى مردم كوفه را ازيارى برحذر مى دارد، امام حسن عليه السلام و مالك اشتر و عمار ياسر را به سوى اوفرستاد.
هنگامى كه داخل مسجد شدند امام بالاى منبر رفت ، و چنين فرمود:
اى مردم ! على عليه السلام راه هدايت است هر كهداخل آن شود، هدايت يافته ، و هر كه مخالفت كند هلاك مى گردد.
(7) خطبته عليه السلام فى تحريض الناس لنصرة على عليه السلام
رويانه لما سار على عليه السلام من المدينة الى فيد، بعث الحسن عليه السلام وعمار و ابن عباس الى الكوفة لما دخلوا المسجد صعد الحسن بن على عليه السلام المنبر،فحمدلله و اثنى عليه ، ثم ذكر جده فصلى عليه و ذكرفضل ابيه و سابقته و قرابته برسول الله صلى الله عليه و آله و انه اولى بالامر منغيره ثم قال :
معاشر الناس ! ان طلحة و الزبير قد بايعا عليا طائعين غير مكرهين ثم نفروا و نكثابيعتهما له فطوبى لمن خف فى مجاهدة من جاهده ، فان الجهاد معه كالجهاد مع النبى صلىالله عليه و آله

(7) خطبه آن حضرت در تحريض مردم به يارى پدرش  
روايت شده : هنگامى كه على عليه السلام از مدينه حركت كرد به نزديك شهر كوفهرسيد، امام حسن عليه السلام و عمار و ابن عباس را براى جلب حمايت مردم به كوفهفرستاد، هنگاميكه داخل مسجد شدند امام بالاى منبر رفت و حمد و ثناى الهى را گفت ، آنگاهنام پيامبر را ذكر كرد و بر او درود فرستاد، و فضيلت پدرش و سابقه او در اسلام ونزديكى اش به پيامبر را يادآورى نمود، و اينكه او به خلافت از همه شايسته تر استآنگاه گفت :
اى مردم ! طلحه و زبير آزادانه و بدون اجبار و اكراهى بيعت كردند، آنگاه كوچ كرده وبيعتشان را شكستند، خوشا به حال آن كه در نبرد با كسانيكه به مبارزه با او آمده اند،سبكبال حركت كند، چرا كه جهاد با او جهاد با پيامبر است .
(8) خطبته عليه السلام فى تحريض الناس لنصرة على عليه السلام
لما بلغ اميرالمؤمنين عليه السلام خطبة عبدالله بن الزبيرقال لولده الحسن عليه السلام : قم يا بنى فاخطب فحمدالله و اثنى عليه وقال :
ايها الناس ! قد بلغنا مقالة ابن الزبير، و قد كان و الله ابوه يتجنى على عثمان الذنوبو قد ضيق عليه البلاد حتى قتل ، و ان طلحة راكز رايته على بيت ماله و هو حى
و اما قوله : ان عليا ابتز الناس امورهم ، فانه اعظم حجة لابيه ، زعم انه بايعه بيده ولم يبايعه بقلبه ، فقد اقر بالبيعة و ادعى الوليجة فلياءت على ما ادعاه ببرهان وانى له ذلك ؟!
و اما تعجبه من تورد اهل الكوفة على اهل البصرة فما عجبه مناهل حق توردوا على اهل الباطل ؟ و لمرى و الله ليعلمناهل البصرة ، فميعاد ما بيننا و بينهم يوم نحاكمهم الى الله ، فيقضى الله بالحق و هوخير الفاصلين

(8) خطبه آن حضرت در تحريض مردم به يارى پدرش  
هنگامى كه سخنان عبدالله بن زبير (در مورد نسبت دادنقتل عثمان به امام ) به حضرت على عليه السلام رسيد، به امام حسن عليه السلام فرمود:اى پسرم برخيز و خطبه اى بخوان ، امام پس از حمد و ثناى الهى فرمود:
اى مردم ! سخن عبدالله بن زبير بما رسيد، و سوگند به خدا آنگاه كه شهرها بر عثمانتنگ گرديده بود، پدرش گناهانى را بى دليل به او نسبت مى داد، تا اينكه كشته شد،در حاليكه طلحه در زمان او پرچمش را در بيتالمال او قرار داده بود.
اما سخن او: على امور مردم را متشتت ساخت ، اين مطلب بزرگترين حجت بر پدر اوست ، مىپندارد كه با دست بيعت كرده ولى با قلب بيعت ننموده ، در حاليكه به بيعت اقرار كردهو ادعاى دوستى نموده بايد براى سخنش ‍ دليل بياورد، و چگونه قادر بر اين كار خواهدشد.
و اما تعجب او از اينكه مردم كوفه بر مردم بصره غالب شوند، تعجبى ندارند، كهاهل حق باطل غالب شوند و به خدا سوگند، به جانم قسم مى خورم ، كه مردم بصره حق راخواهند دانست ، وعده ما و آنان روزى است كه ما در پيشگاه خدا آنان را به محاكمه مى كشانيم، و خداوند با حق حكم مى كند، و او بهترين حكم كنندگان است .
(9) خطبته عليه السلام فى فضل اهل بيت
روى انه لما فرغ على بن ابيطالب عليه السلام من حربالجمل ، عرض ‍ له مرض حضرت الجمعة فتاءخر عنها، وقال لابنه الحسن : انطلق يا بنى فاجمع بالناسفاقبل الحسن عليه السلام الى المسجد فما استقر على المنبر حمدالله و اثنى عليه وتشهد و صلى على رسول الله صلى الله عليه و آله ثمقال :
ايها الناس ! ان الله اختارنا لنفسه ، و ارتضانا لدينه ، و اصطفانا على خلقه ، وانزل علينا كتابه و وحيه و ايم الله لاينقصنا احد من حقنا شيئا الا انتقصه الله من حقه فىعاجل دنياه و اخرته ، و لايكون علينا دولة الا كانت لنا العاقبة و لتعلمن نباءه بعد حين .
ثم جمع بالناس و بلغ اباه كلامه ، فلما انصرف اليه ابيه عليه السلام نظر اليه ،فما ملك عبرته انسالت على خديه ثم استدناه اليهفقبل بين عينيه و قال : بابى انت و امى ذرية بعضها من بعض و الله سميع عليم

(9) خطبه آن حضرت در فضيلت اهل بيت  
روايت شده : هنگامى كه امام على عليه السلام از جنگجمل فارغ شد، بيمار گرديد، روز جمعه و انجام نماز جمعه فرا رسيد، از اينرو بهپسرش امام حسن عليه السلام فرمود: اى پسرم نماز جمعه را همراه مردم به جاى آور، امامبه مسجد رفت ، آنگاه كه بر منبر قرار گرفت حمد و ثناى الهى گفت و بر پيامبر درودفرستاد، سپس فرمود:
اى مردم ! خداوند ما را براى خود اختيار كرد، و براى دينش به ما خشنود شد، و برمخلوقاتش ما را برگزيد، و كتاب و وحيش را بر مانازل فرمود، و سوگند به خدا كسى از حق ما چيزى را نخواهد كاست ، جز آنكه خداوند دراين دنيا در جهان ديگر از حقش مى كاهد، دولتى بر عليه ما حكومت نمى كند، جز آنكهسرانجام به نفع ما خواهد بود، و خبر آنرا بزودى خواهيد دانست .
آنگاه نماز جمعه را خواند، سخنان ايشان به گوش پدرش هنگامى كه بازگشت و چشمانشپر از اشك شد، و او را در بغل گرفت و بين چشمان آن حضرت را بوسيد، و گفت : پدر ومادرم فدايت باد، فرزندانى كه بعضى از بعضى ديگرند، و خداوند شنوا و دانا است .
(10) خطبته عليه السلام فى صفين لتحريض الناس الى الجهاد 
الحمد لله لا اله غيره ، وحده لاشريك له ، و اثنى عليه بما هو اهله ، ان مما عظم اللهعليكم من حقه و اسبغ عليكم من نعمه ما لايحصى ذكره ، ولايؤ دى شكره ولايبلغه ، صفة ولاقول
و نحن انما غضبنا لله و لكم ، فانه من علينا بما هو اهله ان نشكر فيه الاءه و بلاءه ونعماءه قولا يصعد الى الله فيه الرضا و تنتشر فيه عارفة الصدق ، يصدق الله فيهقولنا، و نستوجب فيه المزيد، من ربنا، قولا يزيد، ولا يبيد.
فانه لم يجتمع قوم قط على امر واحد الا اشتد امرهم و استحكمت عقدتهم ، فاحتشدوا فىقتال عدوكم معاوية وجنوده ، فانه قد حضر، و لاتخاذلوا فان الذلان يقطع نياط القلوب وان الاقدام على الاسنة نجدة و عصمة لانه لم يمتنع قوم قط الا رفع الله عنهم العلة و كفاهمجوانح الذلة و هداهم الى معالم الملة
و الصح تاءخذ منه ما رضيت به و الحرب يكفيك من انفاسها جرع

(10) خطبه آن حضرت در جنگ صفين براى تحريض مردم به جنگ  
سپاس خداى را سزاست كه معبودى جز او نمى باشد، يگانه بوده و شريكى ندارد، و او راثنا مى گويم آنگونه كه سزاوار آنست ، از آنچه خداوند از حقش ‍ بر شما برترگردانيد، و نعمتهايش كه بر شما گسترده گرداند، آنچه نامش به شمارش در نيايد، وشكرش ادا نشود، و وصف و قولى به او نرسد.
و ما در راه خداوند براى شما غضبناك شديم ، چرا كه خداوند بر ما منت نهاد آنگونه كه اوسزاوار آنست ، تا نعمتها و عطاها و بخششهايش را شكر گزاريم ، سخنى كه در آن رضا وخشنودى به سوى خداوند بالا رود، و صداقت و راستى در آن نمودار باشد، تا گفتارمانرا، تاءييد گرداند، و سزاوار موارد افزونترى از خداوند باشيم ، سخنى كه زياد گرددو نابود نشود.
هر اجتماعى كه با هدفى واحد فراهم آمدند نيرو يافته و پيمانشان استوار شد، پس آمادهجنگ با معاويه و سپاهيانش شويد كه به سوى شما آمده است ، و بخوارى نگرائيد كهذلت و بندهاى دنيا را مى گسلد، و اقدام بر جنگ موجب بزرگوارى و بر كنارى از شكست وذلت است ، چرا كه هر گروهى از پذيرش خوارى امتناع ورزيدند، خداوند دردها وناكاميشان را برميدارد، و از خوارى بدورشان مى سازد، و به حقيقت رهنمونشان مىگرداند.
و آنگاه اين شعر را خواند:
از صلح آنچه را مى خواهى مى توان گرفت ولى از نفسهاى جنگ بيش از يك جرعه را نتواننوشيد.
(11) خطبته عليه السلام بعد حكم ابى موسى الاشعرى فىصفين
ايها الناس ! انكم قد اكثرتم ، فى امر عبدالله بن قيس و عمربن العاص ، فانمابعثا ليحكما بكتاب الله فحكما بالهوى على الكتاب و من كان هكهذا لم يسم حكما ولكنهمحكوم عليه
و قد اخطا عبدالله بن قيس فى ان اوصى بها الى عبدالله بن عمر، فاخطا فى ذلك ءثلث خصال : فى ان اباه يرضه لها و فى انه لم يستاءمره و فى انه لم يجتمع عليهالمهاجرون و الانصار الذين نفذوها لمن بعده و انما الحكومة فرض من الله
و قد حكم رسول الله صلى الله عليه و آله سعدا فى بنى قريظة فحكم فيهم بحكمالله لاشك فيه ، فنفذ رسول الله صلى الله عليه و آله حكمه و لو خالف ذلك لم يجره

(11) خطبه آن حضرت بعد از آن كه ابو موسى در صفين آنگونه حكم كرد
اى مردم ! شما در كار عبدالله بن قيس و عمروبن عاص سخن بسيار گفتيد، اين دو انتخابشدند تا مطابق با كتاب خداوند حكم دهند، اما آن دو هوى و هوسشان رابر قرآن ترجيحدادند، و هر كه اينگونه عمل نمايد، حكم ناميده نمى شود، بلكه محكوم عليه مى باشد.
عبدالله بن قيس در مورد انتخاب عبدالله بن عمر به خلافت خطا نمود، و در سه مورد دچاراشتباه شد: اينكه عمر پدر عبدالله او را براى خلافت شايسته تشخيص ندانست و او راخليفه قرار نداد، نيز در اينكه او را به امارتى منصوب نكرد، و در اينكه مهاجرين وانصار براى عبدالله بن عمر ارزشى قائل نبودند، و كسانى كه داورى مى كردند كارى رابه او واگذار نمى كردند، و حكومت از جانب خداوند واجب شده است .
پيامبر سعد بن معاذ را در مورد بنى قريظه حكم قرار داد و او به حكم خداوند در ميان آنانحكم كرد، و پيامبر حكم او را تنفيذ كرد، و اگر غير آن حكم مى كرد، پيامبر اجرا نمى نمود.
(12) خطبته عليه السلام فى تحميداللهوفضل ابيه
روى ان عليا عليه السلام قال للحسن عليه السلام : يا بنى ، قم فاخطب حتى اسمعكلامك فقام عليه السلام قال :
الحمدلله الواحد بغير تشبيه الدائم بغير تكوين ، القائم بغير كلفة الخالق بغيرمنصبة الموصوف بغير غاية المعروف بغير محدودية ، العزيز لميزل قديما فى القدم ردعت القلوب لهيبته و ذهلتالعقول لعزته و خضعت الرقاب لقدرته
فليس يخطر على قلب بشر مبلغ جبروته ، و لايبلغ الناس كنه جلاله ، و لايفصحالواصفون منهم لكنه عظمته و لاتبلغه العلماء بالبابها و لااهل التفكر بتدبير امورها، اعلم خلقه به الذى بالحد لايصفه يدرك الابصار و لاتدركهالابصار وهو الطيف الخبير
اما بعد فان عليا باب من دخله كان مؤمنا، و من خرج منه كان كافرا،اقول قولى هذا و استغفرذ الله العظيم لى و لكم

(12) خطبه آن حضرت در حمد الهى و فضيلت پدرش  
روايت شده : امام على عليه السلام به امام حسن عليه السلام گفت : اى پسرم برخيز وخطبه اى بخوان تا صدايت را بشنوم ، آن حضرت برخاست و چنين سخن گفت :
سپاس خدايى را سزاست كه يگانه است و بدون شبيه ، جاودانه است بدون ساخته شدن ،پايدار است بدون سختى ، آفريدگار است بدون رنج و مشقت ، توصيف شده است بدونآنكه نهايتى داشته باشد، شناخته قلوب از هيبتش در شگفتى ، وعقول از عزتش حيران ، و گردنها در برابر قدرتش ‍ خاضع است .
نهايت قدرتش بر قلب خطور نكرده ، و كنه جلالت او را مردم نمى يابند، و در نهايت ،عظمتش توصيف گران عاجز مى باشند، دانش دانايان به او نرسد، و فكر متفكرين بهتدبير امور او راه ندارد، داناترين مردم به و كسى است كه او را به حد و نهايتىتوصيف نكند، ابصار را درك كرده و اما ابصار او را درك نمى كنند، و او دانا و آگاهست .
اما بعد على عليه السلام درگاهى است كه هر كهداخل آن شود مؤمن بوده و هر كه از آن خارج گردد كافر است اين گفتار را مى گويم و ازخداى بزرگ براى خود و شما طلب بخشش دارم .
(13) خطبته عليه السلام فى تحميد اللهوفضل ابيه
روى ان اباه عليا عليه السلام قال له عليه السلام : قم فاخطب لاسمع كلامكفقال عليه السلام فقال :
الحمدلله الذى من تكلم سمع كلامه ، و من سكت علم ما فى نفسه ، و من عاش فعليه رزقه ،و من مات موعدنا و الله عارضنا، ان عليا باب من دخله كان مؤمنا و من خرج عنه كان كافرا

(13) خطبه آن حضرت در حمد الهى و فضيلت پدرش  
روايت شده : حضرت على عليه السلام به امام حسن عليه السلام گفت : برخيز و خطبه اىبخوان تا صدايت را بشنوم آن حضرت برخاست و فرمود:
سپاس خداى را سزاست ، آنكه هر كه سخن گويد صدايش را بشنود ، و هر كه سكوتنمايد، به آن چه در قلب دارد آگاهست ، و هر كه زندگى كند، روزى اش با اوست ، و هركه بميرد، بازگشتش به سوى اوست اما بعد، قبور جايگاه ما، و قيامت ، وعده گاهمان وخداوند محاسبه گر ماست ، على عليه السلام درى است كه هر كه از آنداخل شود مؤمن است و هر كه از: خارج گردد كافر است .
(14) خطبته عليه السلام فى فضل اهل البيت
روى انه طعن اقوام من اهل الكوفة فى الحسن بن على عليهماالسلام فقالوا: انه عىلايقوم بحجة فبلغ ذلك اميرالمومنين عليه السلام فدعا لحسنفقال : ياابن رسول الله ان اهل الكوفة قد قالوا فيك مقالة اكرهها، فاخبر الناس ،فقال : يا اميرالمؤمين لااستطيع الكلام و انا انظر اليكفقال اميرالمؤمين عليه السلام : انى متخلف عنك فناد الصلاة جامعه ، فاجتمع المسلمونفصعد المنبر فخطب خطبة بليغة و جيزة ، فضج المسلمون بالبكاء، ثمقال :
ايها الناس ! اعقلوا عن ربكم ان الله عزوجل اصطفى ادم ونوحا وال ابراهيم ا آل عمران على العالمين ذرية بعضها من بعض و الله سميع عليم .
بنحن الذرية من آدم ، و الاسرة من نوح ، و الصفوة من ابراهيم ، و السلالة مناسماعيل و آل من محمد صلى الله عليه و آله
نحن فكم كالسماء المرفوعة ، و الارض المدحوة و المشس الضاحية ، و كالشجرةالزيتونة ، لاشرقية ولاغربية التى بورك زيتها
النبى اصلها، و على فرعها و نحن والله ثمرة تلك الشجرة فمن تعلق بغض ‍ من اغصانهانجا، و من تخلف عنها فالى النار هوى
فقام اميرالمؤمنين عليه السلام من اقصى الناس ، يسحب رداءه من خلفه ، حتى علاالمنبر معالحسن عليه السلام فقبل بين عينيه ثم قال : يا بنرسول الله اثبت على القوم حجتك و اوجبت عليهم طاعتكفويل لمن خالفك

(14) خطبه آن حضرت در فضيلت اهلبيت
روايت شده : گروهى از مردم كوفه به امام حسن عليه السلام طعنه زدند، كه قادر نيستكلام خود را بيان نمايد، اين سخن به گوش اميرالمؤمنين عليه السلام رسيد، امام حسنعليه السلام را خواست و فرمود: اى پسر پيامبر مردم كوفه در مورد تو سخنى مىگويند كه آن را زشت مى شمارم ، خود را به مردم بنمايان ، امام حسن عليه السلام گفت :من هنگامى كه چشمانم به شما مى افتد قادر به سخن گفتن نيستم ، آن حضرت فرمود: منبه كنارى مى روم ، ندا داده شد و مردم جمع شدند، امام بالاى منبر رفت و خطبه اى بسياركوتاه و بليغ خواند، كه مردم گريستند، آنگاه فرمود:
اى مردم ! در سخن پروردگاراتان بينديشيد، كه فرموده : خداوند آدم و نوح و خاندانابراهيم و خاندان عمران را بر جهانيان برگزيد، كه بعضى از آنها فرزندانيكديگرند، و خدا شنوا و دانا است .
پس ما فرزندان آدم ، و از تيره نوح و از برگزيدگان ابراهيم ، و سلالهاسماعيل و خاندان محمديم صلى الله عليه و آله
ما در ميان شما مانند آسمان برافراشته ، و زمين گسترده ، و خورشيد، درخشان ، و هماننددرخت زيتونى هستيم كه به شرق و غرب متمايل نبوده و زيتونش بركت داده شده است .
پيامبر ريشه آن ، و على ساقه آن و سوگند به خدا كه ما ميوه آن درختيم ، هر كه بهشاخه اى از شاخه هاى آن چنگ زند نجات يافته ، و هر كه از آن تخلف ورزد در آتشسقوط مى كند.
آنگاه حضرت على عليه السلام از آخر جمعيت برخاست ، در حاليكه رداء ايشان از پشتسرش كشيده مى شد، تا اينكه بالاى منبر كنار امام حسن عليه السلام قرار گرفت و بينچشمهاى ايشان را بوسيد، و فرمود: اى پسر پيامبر حجتت را بر مردم ثابت كرده ، و اطاعتترا واجب ساختى پس واى بر كسى كه تو را مخالفت نمايد.
(15) خطبته عليه السلام فى فضلهم بعد شهادة ابيه عليه السلام
روى انه ما قتل اميرالمومنين عليه السلام رقى الحسن بن على عليهماالسلام ، فاراد الكلام، فخنقته العبرة فقعد ساعة ثم قام فقال :
الحمدلله الذى كان فى اوليته وحدانيا و فى ابتدا ما ابتدع و انشاءما خلق ، على غيرمثال كان سبق مما خلق
ربنا اللطيف بلطف ربوبية و بعلم خبره فتق و باحكام قدرته خلق جميع ما خلق ، فلامبدل لخلقه ولامغير لصنعه و لامعقب لحكمه و لاراد لامره و لامستزاح عن دعوته
خلق جميع ما خلقه و لازوال لملكه و لاانقطاع لمدته ، فوقكل شى ء علا، من كل شى ء دنا، فتجلى ، لخلقه من غير ان يكون يرى ، و هو بالمنظر الاعلى
احتجب بنوره ، و سما فى علوه ، فاستتر عن خلقه و بعث اليهم شهيدا عليهم و بعث فيهمالنبيين مبشرين و منذرين ، ليهلك من هلك عن بينة ، و يحيى من حى عن بينة ، وليعقل العباد عن ربهم ما جهلوه فيعرفوه بربوبية بعد ما انكروه
و الحمدلله الذى احسن الخلافة علينا اهل البيت و عنده نحتسب عزانا فى خير الاباءرسول الله صلى الله عليه و آله و عند الله نحتسب عزانا فى اميرالمؤمنين عليه السلامو لقد اصيب به الشرق و الغرب و الله ما خلف درهماو لادينارا الا اربعمائة درهم ارادانيبتاع لاهله خادما
و لقد حدثنى حبيبى جدى رسول الله صلى الله عليه و آله ان الامر يملكه اثنا عشر امامامن اهل بيته و صوفته ما منا الا مقتول او مسموم
ثم عزل عن منبره فدعا بابن ملجم لعنة الله ، فاتى لهقال : يابن رسول الله استبقنى اكن ،لك و اكفيك امر عدوك بالشام ، فعلاه الحسن عليهالسلام بسيفه ، فاستقبل اسيف بيده ، فقطع خنصره ثم ضربة على يا فوخه ، فقتله لعنةالله عليه

next page

fehrest page

back page

 
 

کلیه حقوق این سایت محفوظ می باشد.

طراحی و پیاده سازی: GoogleA4.com | میزبانی: DrHost.ir

انهار بانک احادیث انهار توضیح المسائل مراجع استفتائات مراجع رساله آموزشی مراجع درباره انهار زندگینامه تالیفات عربی تالیفات فارسی گالری تصاویر تماس با ما جمادی الثانی رجب شعبان رمضان شوال ذی القعده ذی الحجة محرم صفر ربیع الثانی ربیع الاول جمادی الاول نماز بعثت محرم اعتکاف مولود کعبه ماه مبارک رمضان امام سجاد علیه السلام امام حسن علیه السلام حضرت علی اکبر علیه السلام میلاد امام حسین علیه السلام میلاد حضرت مهدی علیه السلام حضرت ابالفضل العباس علیه السلام ولادت حضرت معصومه سلام الله علیها پاسخ به احکام شرعی مشاوره از طریق اینترنت استخاره از طریق اینترنت تماس با ما قرآن (متن، ترجمه،فضیلت، تلاوت) مفاتیح الجنان کتابخانه الکترونیکی گنجینه صوتی پیوندها طراحی سایت هاستینگ ایران، ویندوز و لینوکس دیتاسنتر فن آوا سرور اختصاصی سرور ابری اشتراک مکانی colocation