سند
اين سخن امير المؤمنين را بسيارى از دانشمندان شيعى و سنّى ، قبل و بعد از سيّد رضى ، مستند يا مرسل ، كامل يا ناقص ، نقل كردهاند كه از آن جملهاند :
1 أبو العباس مبرّد ( ف . 285 ه . ق . ) در كتاب « الكامل » ص 131 .
2 ابن دريد الأزدى ( ف . 321 ه . ق . ) در كتاب « المجتنى » ص 40 .
3 ابن عبد ربّه اندلسى ( ف . 328 ه . ق . ) در كتاب « العقد الفريد » ج 3 ، ص 172 .
4 أبو على قالى ( ف . 356 ه . ق . ) در كتاب « الأمالى » ج 2 ، ص 120 .
5 ابن شعبه حرّانى ( ف . در نيمه دوّم قرن چهارم ) در « تحف العقول » ص 201 .
6 السيّد أبو طالب ( ف . 424 ه . ق . ) در كتاب « تيسير المطالب » باب 45 ،
حديث 1 ، من باب ذمّ الدنيا ، ص 241 خ و ص 372 ط ( نهج السعادة ، ج 3 ، ص 259 ) .
7 سبط ابن الجوزى ( ف . 654 ه . ق . ) در كتاب « تذكرة الخواص » ص 128 .
از آن جا كه روايات مبرّد و ابن عبد ربّه و سيّد أبو طالب و ابو على قالى تقريبا شبيه به هم هستند البته روايت سيّد أبو طالب و أبو على قالى مستند هستند ، ولى با دو سلسله سند و روايات ابن دريد و ابن شعبه و ابن الجوزى نيز كامل هستند و تا اندازهاى مانند يكديگر ، دو روايت مبرّد و ابن دريد نقل مىشوند .