ما بايد به سمت زهد حركت كنيم 
برادران ! اميرالمؤ منين مى گويد زندگى به سمت زهد بايد برود. امروز در جمهورىاسلامى ، اگر ما احساس بكنيم كه زندگى به سمت اشرافيگرى مى رود، بلاشك اينانحراف است ؛ بروبرگرد ندارد. ما بايد به سمت زهد حركت بكنيم . نمى گوييم همزهدهاى آن چنانى ، كه متعلق به اولياءاللّه است ؛ نه ، مسؤ ولان درجه ى يك ، مسؤ ولاندرجه ى دو، تا آن مسؤ ولان درجات بعد هم بايد در حد خود زهد داشته باشند؛ بعد هم بهعامه ى مردم مى رسد. عامه ى مردم هم نبايد اسراف وتجمل گرايى بكنند. اين طور نيست كه زهد فقط مخصوص مسؤ ولان باشد. اين مهريه هاىگران قيمت كه براى عقدهاى دخترهايشان مى گذارند، خطاست . نمى گويم حرام است ، اماپديده ى بد و زشتى در جامعه است ؛ زيرا ارزشهاى انسانى را تحت الشعاع ارزش طلا وپول قرار مى دهد. در محيط و جامعه ى اسلامى ، قضيه اين نيست . همين كارحلال را پيامبر نكرد. بعضى مى گويند پيامبرحلال كرده ، اما شما حرام مى كنيد؟! نه ، ما هم حرام نمى كنيم . پيامبر نخواسته كه محدودكند؛ محدود هم نكرده است . شما برو، هرچه مى خواهى بكن . اصلا همه ى زندگيت را روىهم بگذار و جهيزيه ى دخترت بكن ، يا مهر عروست بكن . بحث سر اين است كه اين كار،صحيح و عاقلانه و منطبق بر خواست و مصلحت اسلامى نيست .
پيامبر، دختر خودش را؛ اميرالمؤ منين ، دختران خودش را؛ و خانواده ى پيامبر، با همان بيستوپنج اوقيه مثقال نقره يى كه در آن زمان بوده به خانه ى بخت فرستادند. دو، سهسال قبل كه حساب كرديم ، اين ميزان نقره ، تقريبا در حد دوازده هزار تومان فعلى مىشود.
اين وضع زندگيهاى تجمل آميز، اين روزبه روز افزودن بر ظواهر تجملاتى ، درزندگيهاى شخصى غلط است . گاهى اوقات ممكن است لازم باشد مظاهر عمومى مثل يك خيابان يا يك ميدان را خيلى هم قشنگ و زيبا درست بكنند؛ آنمحل بحث نيست ؛ بحث سر شخص من و شماست .
اميرالمؤ منين به فرمانداران خود درس زهد مى داد 
اين ، زندگى اميرالمؤ منين (ع ) است ؛ ياد هم مى داد. حضرت يك وقت كسى را كه مى خواستاحتمالا به عنوان فرماندار به شهرى بفرستد، به او گفت : فردا بعد از نماز ظهر پيشمن بيا. حالا هم تقريبا معمول است كه اگر مى خواهند فرماندار يا استاندارى را به جايىبفرستند، آن حاكم يا آن مسؤ ول ، او را مى خواهد و اگر سفارشاتى دارد، به او توصيهمى كند. آن شخص نقل مى كند كه فردا بعد از نماز ظهر، به همان جايى رفتم كه اميرالمؤمنين مى نشستند؛ يعنى دكه يى كه حضرت براى اين كار در كوفه معين كرده بودند. ديدمكه در مقابل اميرالمؤ منين ، يك كاسه ى خالى و يك كوزه ى آب هست . يك خرده كه گذشت ،به خدمتكارش اشاره كرد و فرمود كه آن بسته ى من را بياور. گفت ديدم بسته ى سربهمهرى را آوردند. اين كيسه مهر و موم شده بود، تا كسى نتواند آن را باز كند. اين شخصمى گويد با خودم فكر كردم كه حضرت من را امين دانسته و مى خواهد گوهر گرانبهايىرا به من نشان بدهد، يا به من امانتى را بسپرد، يا چيزى درباره ى آن بگويد. مى گويدحضرت مهر را شكست و درِ كيسه را باز كرد. ديدم در اين كيسه ، سويق آرد الك نكرده ونخاله دار وجود دارد. بعد حضرت دست كرد، يك مشت از اين آردها را درآورد،داخل كاسه ريخت ، يك خرده هم آب از كوزه روى آن ريخت ، اينها را به هم زد و به عنواننهار خورد؛ يك مقدارش را هم به من داد و گفت بخور. مى گفت من حيرت زده شدم ، گفتم : يااميرالمؤ منين ! شما اين كار را مى كنيد؟! اين عراق با اين همه نعمت در اختيار شماست ، اينهمه گندم و جو وجود دارد؛ اين كارها براى چيست ؟! شما چرا اين طورى درِ اين كيسه را مىبنديد؟! حضرت فرمود: ((واللّه ما اختم عليه بخلا به ))⁽⁴⁵⁾؛ سوگند به خدا، من كهدرِ اين كيسه را مهر كردم ، به خاطر بخل نيست كه حيفم مى آيد از اين آرد الك نكرده كسىبخورد. ((ولكنّى ابتاع قدر ما يكفينى ))⁽⁴⁶⁾؛ من به قدر حاجت شخصى خودم ، از اينآردها كه پست ترين آرد است ؛ آرد الك نكرده مى خرم . ((فاخاف ان ينقص فيوضع فيهمن غيره ))⁽⁴⁷⁾؛ مى ترسم كه اين كيسه را كسى باز كند و از غير از آن آردى كه خود منخريده ام ، چيزى داخل اين كيسه بريزد. ((وانا اكره انادخل بطنى الاّ طيبا))⁽⁴⁸⁾؛ و من خوش ندارم كه در شكم خود غذايى وارد كنم كه طيب وپاكيزه نباشد. مى خواهم غذاى پاكيزه بخورم ؛ غذايى كه ازپول خودم و مال خودم است و مال كسى در آن نيست .
اميرالمؤ منين با كار خود مى خواهد به اين فرماندار درس بدهد. ببينيد، اين فرماندار رابه اين جا كشانده ، براى اين كه همين منظره را به او نشان بدهد، براى اين كه همين حرفرا به او بزند؛ والاّ مى شد در مسجد هم به فرماندار توصيه كند و بگويد برو؛ اماكشانده او را به اين جا آورده ، براى اين كه به او بفهماند تو كه دارى مى روى و برشهرى مسلط خواهى شد و يك عده مردم در اختيار تو قرار دارند ماليات آنها،پول آنها، جان آنها، مال آنها، عرض آنها مواظب باش كه اين قدرت ، قدرت مطلقه نيست وتو به عنوان حاكم ، مطلق العنان و افسارگسيخته نيستى ؛ حواست جمع باشد، بفهم كهچه كار دارى مى كنى . بعد فرمودند: ((فايّاك وتناول ما لم تعلم حلّة ))⁽⁴⁹⁾؛ مبادا چيزى كهحلال بودن آن را نمى دانى ، تناول كنى ؛ بخورى يا بگيرى .تناول ، فقط خوردن نيست ؛ او را در اختيار نگير، مگر يقين كنى كهحلال است . اين ، وضع زندگى اميرالمؤ منين و زهد و درس اوست .
اميرالمؤ منين در قله قرار دارد و ما بايد در جهت او حركت كنيم 
يك نفر مى گويد، ديدم در جايى در يكى از جنگها يا يكى از مسافرتها حضرتخوابيده ، و چون هوا هم سرد بوده ، زير قطيفه ى نازكى مى لرزد؛ ((يرعد)). آمدم گفتميا اميرالمؤ منين ! چرا شما مى لرزيد؟ هواى به اين سردى ، چيزى رويتان بيندازيد.فرمود كه من دوست نمى دارم از اموال شما چيزى بردارم ؛ همين قطيفه را با خودم از مدينهآورده ام و مايل نيستم كه چيزى از اموال شما را استفاده كنم . اين ، وضع اميرالمؤ منين است .او سر قله قرار دارد و حال آن كه ما چهار، پنج هزار پا از آن قله پايينتر هستيم . ما بايدبالاخره در جهت او حركت كنيم ؛ اين درس اميرالمؤ منين به ماست . خلاصه اين كه هرچه مابخواهيم ابعاد زندگى اين بزرگوار را دنبال بكنيم ، همين طور آموزنده و درس دهنده است.

سخنرانى در جمع مردم ، 26/11/1370