در زمان سابق وقتى مصيبت و گرفتارى به ى ك نفر يا عده اى وارد مى شد،مثل الآن بى تفاوت نبودند كه آن بلا را فقط براى مبتلايان بدانند و هيچ همدردى نكنند،بلكه گرفتارى و بلا را براى همه مى دانستند و همه براى برطرف شدن آن در فكرگرفتن مجلس دعا و ختم بودند.
آقايى مى گفت : ختم بسيار خوبى براى رفع گرفتارى هاى شيعه سراغ دارم ، و آناشتغال به علم فقه آل محمد - صلوات الله عليهم اجمعين - است ، اين بزرگترين ختم وتوسل به آن هاست .
زمانى كه هشت نفر از علما و دو سه نفر از خطبا در زمان رضا پهلوى دست بسته به زندانبردند و معلوم نبود كه چه بلايى به سر آن ها خواهند آورد، و آن ها سه روز دربازداشتگاه حيران بودند. در حالى كه همه مشغول گريه و زارى وتوسل و دعا بودند، يكى از آن ها مى گويد: سيد يونس اردبيلى - رحمه الله - نيز درميان ما بود، ولى هيچ اضطرابى نداشت و با آرامش خاطرمشغول مطالعه ى كتاب جواهر بود.
در اين هنگام يكى از سادات حاضر در مجلس فرمود: من در مشهد بودم ، شبى خواب ديدم كهحضرت رضا - عليه السلام - به پيشواز شخصى مى آيد،خيال كردم براى بنده است ، صبح ديدم كه جنازه ى مرحوم سيد يونس - رحمه الله - را بهصحن آوردند و از همان درى كه امام - عليه السلام - به پيشواز مى رفتند، واردكردند.