مصيبت وارده (مرحوم سيّد محمد ابراهيم قزوينى رضوان الله تعالى عليه ) در صحن (حضرت ابوالفضل (ع )) امام جماعت بودند و مرحوم (شيخ محمد على خراسانى عليه الرحمه ) كه از واعظان بى نظير بود بعد از نماز ايشان منبر مى رفت ، يك شب مرحوم (واعظ خراسانى ) مصيبت (حضرت ابوالفضل (ع )) را مى خواند و از اصابت تير به چشم مقدس آن حضرت يادى مى كند. مرحوم قزوينى ، كه سخت متأ ثر شده و بسيار گريه كرده بود، به ايشان گفت : چنين مصيبتهاى سخت را كه سند خيلى قوى هم ندارد چرا مى خوانيد؟! شب در عالم رؤ يا محضر مقدس (حضرت اباالفضل العباس (ع )) مشرف ميشود. (آقا قمر بنى هاشم (ع )) خطاب به ايشان فرمود: (سيد ابراهيم ، آيا تو در كربلا بودى كه بدانى روز عاشورا با من چه كردند؟! پس از آنكه دو دستم را از بدن جدا كردند، سپاه دشمن مرا تيرباران نمود، در اين ميان تيرى به چشم من رسيد (شايد فرموده باشند چشم راست من ) هر چه سر را تكان دادم كه تير بيرون بيايد، تير بيرون نيامد و عمامه از سرم افتاد، زانوهايم را بالا آوردم و خم شدم كه به وسيله دو زانو تير را از چشمم بيرون بكشم ، ولى دشمن با عمود آهنين بر سرم زد.) (36) سرباز اسلامم سردار عاشورا دستم گره بگشود از كار عاشورا شاگرد ممتاز دبستان حسينم با چشم و دست و سر نگهبان حسينم عمرى بود كز جان ، كردم نگهدارى تا در رهش امروز، سازم فداكارى جان بر كف و قربانى جان حسينم با چشم و دست و سر نگهبان حسينم لب تشنه آبم امّا نه از دريا آبى كه نوشاند در كام من زهرا من جعفر طيار ياران حسينم با چشم و دست و سر نگهبان حسينم وقتى مرا ديگر بگذشت آب از سر آب ارچه نوشيدم از دست پيغمبر شرمنده باز از كام عطشان حسينم با چشم و دست و سر نگهبان حسينم من ماه و او خورشيد در چرخ توحيد است ماهى كه سرگردان در گرد خورشيد است يك قطره از درياى احسان حسينم با چشم و دست و سر نگهبان حسينم فرقم اگر بشكست شد خاك راه او دستم اگر افتاد شد بوسه گاه او سر تا قدم دست بدامان حسينم با چشم و دست و سر نگهبان حسينم (37)

حضرت حجة الاسلام والمسلين (حاج آقاى نمازى ) منبرى معروف (اصفهان ) از قول صديق شريفشان فرمود: دو چيز در حرم ديدم ، يكى : در صحن (آقا حضرت قمر بنى هاشم (ع )) و آن در شب جمعه اى بود كه من وعِدّه ديگرى مشغول كار بوديم ، ديدم يك دسته پرنده كه مثل مرغابى بودند آمدند دور گنبد (امام حسين (ع )) و دور گنبد (حضرت اباالفضل (ع )) دور زدند مثل اينكه مى خواستند تعظيم كنند سر فرود آوردند و رفتند، ما دست از كار كشيديم و به اين صحنه نگاه مى كرديم .
دوم : شب كه آمديم حرم (آقا اباالفضل (ع ) )، جوانى را مشاهده كرديم كه به مرض روانى مبتلا بود و سه چهار نفر هم از عهده او برنمى آمدند، و با زنجير پايش را به ضريح بسته بودند.
زيارت و كارهايمان را كرديم و به منزل رفتيم و صبح آمديم كه زيارت كنيم و به كار مشغول شويم ديديم اين جوانى كه هيچكس از عهده او بر نمى آمد، آرام شده ، ولى زنجير هنوز به پايش بسته است ، اما طرف ديگر زنجير كه به ضريح بسته بود باز شده است .
خادم زنجير را هم از پايش باز كرد، و زوار نيز به جوان پول مى دادند.
به پدرش گفتيم : (فرزند شما چه مرضى داشت ؟!)
پدرش گفت : (اين فرزند يك قسم نا حق به حضرت خورده بود، و از آن ساعت حواس پرتى پيدا كرد، هر جا هم كه برديم نتيجه اى نگرفتيم ، آورديمش اينجا و متوسل به (حضرت ابوالفضل (ع )) شديم خلاصه حضرت شفايش دادند.)
فردا شب هم كه او را ديديم داشت وضو مى گرفت كه به حرم (آقا حضرت امام حسين (ع )) برود.⁽³⁸⁾