 | نامه ها - كلمات قصار حضرت عليه السلام | | 
|
و من كتاب له ع إ لى مُعاوِيَةَ:
|
وَ اءَرْدَيْتَ جِيلاً مِنَ النَّاسِ كَثِيرا، خَدَعْتَهُمْبِغَيِّكَ وَ اءَلْقَيْتَهُمْ فِي مَوْجِ بَحْرِكَ، تَغْشَاهُمُالظُّلُمَاتُ وَ تَتَلاَطَمُ بِهِمُ الشُّبُهَاتُ، فَجَازُوا عَنْ وِجْهَتِهِمْ وَ نَكَصُوا عَلَى اءَعْقَابِهِمْ وَ تَوَلَّوْاعَلَى اءَدْبَارِهِمْ وَ عَوَّلُوا عَلَى اءَحْسَابِهِمْ إِلا مَنْ فَاءَ مِنْ اءَهْلِ الْبَصَائِرِ، فَإِنَّهُمْ فَارَقُوكَ بَعْدَمَعْرِفَتِكَ وَ هَرَبُوا إِلَى اللَّهِ مِنْ مُوَازَرَتِكَ إِذْ حَمَلْتَهُمْ عَلَى الصَّعْبِ وَ عَدَلْتَ بِهِمْ عَنِ الْقَصْدِ،فَاتَّقِ اللَّهَ يَا مُعَاوِيَةُ فِي نَفْسِكَ وَ جَاذِبِ الشَّيْطَانَ قِيَادَكَ، فَإِنَّ الدُّنْيَا مُنْقَطِعَةٌ عَنْكَ وَالْآخِرَةَ قَرِيبَةٌ مِنْكَ، وَ السَّلاَمُ.
از نامه آن حضرت (ع ) به معاويه
|
بسيارى از مردم را به گمراهى خويش فريب دادى و به تباهى افكندى و به امواج نفاق خودسپردى . ظلمت گمراهى آنان را فرا گرفت و در تلاطم شبهه ها گرفتار آمدند و از راه راستخود دور گشتند و چونان كسى كه بر روى پاشنه هاى خود بچرخد به عقب باز گرديدند وبار ديگر به نياكان خويش متكى شدند و بر آنها باليدند؛ جز اندكى ازاهل بصيرت ؟، كه چون تو را شناختند، از تو جدا شدند. و ياريت را فرو گذاشتند و به سوىخدا گريختند. زيرا تو ايشان را به كارى صعب وامى داشتى و از راه راست منحرف مى ساختى .پس ، اى معاويه ، به دل از خداى بترس و افسار خود از كف شيطان به در كن . زيرا دنيا از توبريده و آخرت به تو نزديك شده . والسلام .
و من كتاب له ع إ لى قُثَمِ بْنِ اءلْعَبَاسِ وَ هُوَ عامِلُهُ عَلى مَكَّةَ:
|
اءَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ عَيْنِي بِالْمَغْرِبِ كَتَبَ إِلَيَّ يُعْلِمُنِي اءَنَّهُ وُجِّهَ إِلَى الْمَوْسِمِ اءُنَاسٌ مِنْ اءَهْلِ الشَّامِ،الْعُمْيِ الْقُلُوبِ، الصُّمِّ الْاءَسْمَاعِ، الْكُمْهِ الْاءَبْصَارِ، الَّذِينَ يَلْتَمِسُونَالْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَيُطِيعُونَ الْمَخْلُوقَ فِي مَعْصِيَةِ الْخَالِقِ وَ يَحْتَلِبُونَ الدُّنْيَا دَرَّهَا بِالدِّينِ وَ يَشْتَرُونَ عَاجِلَهَابِآجِلِ الْاءَبْرَارِ الْمُتَّقِينَ وَ لَنْ يَفُوزَ بِالْخَيْرِ إِلا عَامِلُهُ وَ لاَ يُجْزَى جَزَاءَ الشَّرِّ إِلا فَاعِلُهُ،فَاءَقِمْ عَلَى مَا فِي يَدَيْكَ قِيَامَ الْحَازِمِ الصَّلِيبِ وَ النَّاصِحِ اللَّبِيبِ التَّابِعِ لِسُلْطَانِهِالْمُطِيعِ لِإِمَامِهِ وَ إِيَّاكَ وَ مَا يُعْتَذَرُ مِنْهُ وَ لاَ تَكُنْ عِنْدَ النَّعْمَاءِ بَطِرا وَ لاَ عِنْدَ الْبَأْسَاءِ فَشِلاً، وَالسَّلاَمُ
نامه اى از آن حضرت (ع ) به قثم بن عباس ،عامل خود در مكّه
|
اما بعد، جاسوس من كه در مغرب (34) است به من نوشته و خبر داده كه جمعى از مردم شام رابراى روزهاى حج به مكه فرستاده اند. مردمى كوردل ، گران گوش و كور ديده ، كه حق را ازراه باطل مى جويند و با فرمانبردارى از مخلوق ، نافرمانى خالق مى كنند و دين خويش مى دهندو متاع ناچيز دنيا مى ستانند و به بهاى جهان نيكان و پرهيزگاران ، دنياى دون را مى خرند. وحال آنكه ، به خير دست نخواهد يافت مگر نيكوكار و كيفر شر نبيند، مگر بدكار. زمام كار خويشبه دورانديشى و سرسختى به دست گير و چون ناصحان خردمند و پيروان امر حكومت وفرمانبرداران امامت به كار خويش پرداز. زنهار از اينكه مرتكب عملى شوى كه نيازت بهپوزش افتد. اگرت نعمتى به چنگ افتد، سرمستى منماى و به هنگام بلا سست راءى و دلباختهمباش . والسلام .
و من كتاب له ع إ لى مُحَمَّدِ بْنِ اءَبِي بَكْرٍ لَمّا بَلَغَهُ تَوَجُّدُهُ مِنْ عَزْلِهِ بِالاْ شتَرِ عَنْمِصَر ثُمَّتُوُفَّي اءلاَشْتَرُ فِي تَوَجُّهِهِ إ لى مِصْرَ قَبْلَ وُصُولِهِ إِلَيْها:
|
اءَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَلَغَنِي مَوْجِدَتُكَ مِنْ تَسْرِيحِ الْاءَشْتَرِ إِلَى عَمَلِكَ وَ إِنِّي لَمْ اءَفْعَلْ ذَلِكَاسْتِبْطَاءً لَكَ فِي الْجَهْدَ وَ لاَ ازْدِيَادا لَكَ فِي الْجِدِّ وَ لَوْ نَزَعْتُ مَا تَحْتَ يَدِكَ مِنْ سُلْطَانِكَلَوَلَّيْتُكَ مَا هُوَ اءَيْسَرُ عَلَيْكَ مَؤ وْنَةً وَ اءَعْجَبُ إِلَيْكَ وِلاَيَةً.
إِنَّ الرَّجُلَ الَّذِي كُنْتُ وَلَّيْتُهُ اءَمْرَ مِصْرَ كَانَ رَجُلاً لَنَا نَاصِحا وَ عَلَى عَدُوِّنَا شَدِيدا نَاقِما،فَرَحِمَهُ اللَّهُ فَلَقَدِ اسْتَكْمَلَ اءَيَّامَهُ وَ لاَقَى حِمَامَهُ وَ نَحْنُ عَنْهُ رَاضُونَ، اءَوْلاَهُ اللَّهُ رِضْوَانَهُ وَضَاعَفَ الثَّوَابَ لَهُ، فَاءَصْحِرْ لِعَدُوِّكَ وَ امْضِ عَلَى بَصِيرَتِكَ وَ شَمِّرْ لِحَرْبِ مَنْ حَارَبَكَ وَ ادْعُإِلى سَبِيلِ رَبِّكَ وَ اءَكْثِرِ الاِسْتِعَانَةَ بِاللَّهِ يَكْفِكَ مَا اءَهَمَّكَ وَ يُعِنْكَ عَلَى مَا نَزَلَ بِكَ إِنْ شَاءَاللَّهُ.
نامه اى از آن حضرت (ع ) به محمد بن ابى ابكر، هنگامى كه از دلتنگى او به سببعزلش ازمصر و جانشينى مالك اشتر خبر يافت و اشتر در راه پيش از رسيدنشبه مصر وفات يافت .
|
اما بعد، خبر يافتم كه از اينكه اشتر را به قلمرو فرمانت فرستاده بودم ،ملول شده اى . من اين كار را به سبب كندى تو در كار يا براى افزودن در كوشش تو نكردهبودم . اگر قلمرو فرمان تو را از تو گرفتم ، بدان سبب بود كه مى خواستم تو را بهكارى كه انجام دادن آن بر تو آسانتر باشد و حكومت بر آن تو را خوشتر مى افتد، بر گمارم.
مردى كه به امارت مصر فرستادم ، ما را نيكخواه بود و در برابر دشمنان ما سخت پايدار ودرشت خو. خدايش بيامرزد. روزهاى عمر خويش به پايان رسانيد. با مرگ ديدار كرد و ما از اوخشنوديم و خداوند، خشنودى خود بهره او سازد و ثوابش را دو چندان كند. پس با لشكر خود بهبيرون تاز و با بصيرت دل راه خويش در پيش گير و براى نبرد با كسى ، كه آهنگ جنگ تودارد، دامن بر كمر زن و آنان را به راه پروردگارت فرا خوان و فراوان از خداى يارى بجوىتا در هر كار، كه دلمشغولت مى دارد، تو را كفايت كند و در هر حادثه كه بر تو فرود مى آيدياريت نمايد. ان شاء الله .
و من كتاب له ع إ لى عَبُدِ اللَهِ بْنِ اءلْعَبَاسِ بَعْدَ مَقْتَلِ مُحَمَّدِ بنِ اءَبِي بَكْرٍبِمِصْرَ:
|
اءَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ مِصْرَ قَدِ افْتُتِحَتْ وَ مُحَمَّدُ بْنُ اءَبِي بَكْرٍ رَحِمَهُ اللَّهُ قَدِ اسْتُشْهِدَ، فَعِنْدَاللَّهِ نَحْتَسِبُهُ وَلَدا نَاصِحا وَ عَامِلاً كَادِحا وَ سَيْفا قَاطِعا وَ رُكْنا دَافِعا وَ قَدْ كُنْتُ حَثَثْتُالنَّاسَ عَلَى لَحَاقِهِ وَ اءَمَرْتُهُمْ بِغِيَاثِهِ قَبْلَ الْوَقْعَةِ وَ دَعَوْتُهُمْ سِرّا وَ جَهْرا وَ عَوْدا وَ بَدْءا،فَمِنْهُمُ الْآتِي كَارِها وَ مِنْهُمُ الْمُعْتَلُّ كَاذِبا وَ مِنْهُمُ الْقَاعِدُ خَاذِلاً.
اءَسْاءَلُ اللَّهَ تَعَالَى اءَنْ يَجْعَلَ لِي مِنْهُمْ فَرَجا عَاجِلاً، فَوَاللَّهِ لَوْ لاَ طَمَعِي عِنْدَ لِقَائِي عَدُوِّيفِي الشَّهَادَةِ وَ تَوْطِينِي نَفْسِي عَلَى الْمَنِيَّةِ، لَاءَحْبَبْتُ اَنْ لا اَبْقى مَعَ هَؤُلاَءِ يَوْما وَاحِدا وَ لاَاءَلْتَقِيَ بِهِمْ اءَبَدا.
نامه اى از آن حضرت (ع ) به عبد الله بن عباس ، پس از كشته شدن محمد بن ابىبكر.
|
اما بعد. مصر گشوده شد و محمد بن ابى بكر (رحمه الله ) به شهادت رسيد.پاداش او را ازخداى مى طلبم . محمد، فرزندى بود نيكخواه و كارگزارى بود كوشنده و شمشيرى بود برندهو ركنى استوار بود در برابر دشمن . مردم را تحريض كردم كه بدو پيوندند و، بيش از آنكهحادثه در رسد، ياريش كنند. آنان را پنهان و آشكارا فراخواندم و باز فراخواندم ، بعضى بهاكراه آمدند و برخى بهانه هاى دروغ آوردند و شمارى در خانه هاى خود نشستند و ما را فروگذاشتند. از خدا مى خواهم كه بزودى از ايشان رهاييم دهد. به خدا سوگند، اگر نه اين بودكه همه آرزويم به شهادت رسيدن است ، به هنگام رويارويى با دشمن و اگر نهدل بر مرگ نهاده بودم ، خوش نداشتم كه حتى يك روز هم در ميان اينان بمانم يا در روى ايشانبنگرم .
| نامه ها - كلمات قصار حضرت عليه السلام | |
| | 
