بخش های کتاب

نه تنها انسان شريفى نيستى بلكه اصلا انسان نيستى , زيرا تمام صفات ناپسند وحوش و درندگان را در خـود جمع كرده اى و يك جا مظهر همه ناپاكى ها و سيئات اخلاقى شده اى .
مى گفتى : تو را دوسـت دارم .
دروغ مـى گـفـتى .
تو خودت را دوست مى داشتى , تو به تمايلات خويش علاقه مند بـودى .
در رهـگـذر خـواهش هاى نفسانى خود به من برخورد كردى و مرا وسيله ارضاى تمنيات خـويـش يـافتى , و گرنه هرگز به خانه من نمى آمدى و به من توجه نمى كردى .
تو به من خيانت كـردى , زيـرا وعده دادى با من ازدواج كنى , ولى پيمان را شكستى و به وعده ات وفا ننمودى .
فكر مـى كـردى , زنـى كـه آلـوده بـه گـناه شده و در بى عفتى سقوط كرده لايق همسرى نيست .
آيا گـناهكارى من جز به دست تو شد؟ آيا سقوط من سببى جز جنايتكارى تو داشت ؟ اگر تو نبودى مـن هـرگـز بـه گـنـاه آلـوده نشده بودم .
اصرار مداوم تو مرا عاجز كرد و سرانجام مانند كودك خردسالى كه به دست جبار توانايى اسير شده باشد, در مقابل تو ساقط شدم و قدرت مقاومت را از دست دادم .
عفت مرا دزديدى .
پـس از آن , من خود را ذليل و خوار, حس مى كردم و قلبم مالامال غصه و اندوه شد .
زندگى برايم سنگين و غير قابل تحمل مى نمود .
براى يك دختر جوانى , مانند من , زندگى چه لذتى مى توانست داشته باشد, نه قادر است همسر قانونى يك مرد باشد و نه مى تواند مادر پاكدامن يك كودك , بلكه قادر نيست در جامعه با وضع عادى به سر برد .
او پيوسته سرافكنده و شرمسار است .
اشـك تـاثـر مى بارد و از غصه , صورت خود را به كف دست مى گذارد و بر گذشته تيره خود فكر مـى كـنـد .
وقتى به ياد رسوايى خويش و سرزنش هاى مردم مى افتد, از ترس , بندهاى استخوانش مى سوزد و دلش از غصه آب مى شود .
تـو آسايش و راحتى را از من ربودى .
آن چنان مضطر و بيچاره شدم كه از آن خانه مجلل و باشكوه فـرار كردم , از پدر و مادر عزيز و از آن زندگى مرفه و گوارا چشم پوشيدم و به يك منزل كوچك در يـك محله دور افتاده و بى رفت و آمد مسكن گزيدم , تا باقى مانده عمر غم انگيز خود را در آن جا بگذرانم .
پـدر و مـادرم را كـشـتى .
خبر دارم هر دو در غياب من , جان سپردند و از دنيا رفتند .
آنها از غصه جـدايـى مـن دق كـردنـد و از نـااميدى ديدار من مردند .
گمان مى كنم مرگ آنها سببى جز اين نداشت .
مرا كشتى , زيرا آن سم تلخى را كه از جام تو نوشيدم و آن غصه هاى كشنده و عميقى كه از دسـت تـو در دلـم جـاى گـرفت و با آن در جنگ و ستيز بودم , اثر نهايى خود را در جسم و جانم گذارده است .
اينك در بستر مرگ قرار گرفته ام و روزهاى آخر زندگى خود را مى گذرانم , من اكـنون مانند چوب خشكى هستم كه آتش در اعماق آن خانه كرده باشد, پيوسته مى سوزد و قريبا مـتـلاشـى مى شود .
گمان مى كنم : خداوند به من توجه كرده و دعايم را مستجاب نموده و اراده فرموده است مرا از اين همه نكبت و تيره روزى برهاند و از دنياى مرگ و بدبختى به عالم زندگى و آسـايش منتقلم كند .
با اين همه جرايم و جنايت بايد بگويم : تو دروغگويى , تو مكار و حيله گرى , تـو دزد جنايتكارى , گمان نمى كنم خداوند عادل تو را آزاد بگذارد و حق من ستمديده مظلوم را از تو نگيرد .
ايـن نـامـه را بـراى تـجديد عهد و دوستى و مودت ننوشتم ,زيرا تو پست تر از آنى كه با تو از پيمان مـحبت , صحبت كنم .
به علاوه من اكنون در آستانه قبر قرار گرفته ام , از نيك و بدهاى زندگى , از خـوش بـخـتى ها و بدبختى هاى حيات , در حال وداع وجدايى هستم , نه ديگر دردل من آرزوى دوستى كسى است و نه لحظات مرگ , اجازه عهد و پيمان محبت به من مى دهد .
اين نامه را تنها از آن جـهـت نـوشـتـم كـه تـو نـزد مـن امانتى دارى و آن دختر بچه بى گناه تو است .
اگر در دل بى رحمت , عاطفه پدرى وجود دارد, بيا اين كودك بى سرپرست را از من بگير تا مگر بدبختى هايى كـه دامنگير مادر ستمديده او شده , دامنگير وى نشود و روزگار او مانند روزگار من توام با تيره روزى و ناكامى نگردد .
هـنـوز از خـواندن نامه فارغ نشده بودم كه به او نگاه كردم , ديدم اشكش بر صورتش جارى است .
پرسيدم بعد چه شد؟ گفت : وقتى اين نامه را خواندم , تمام بدنم لرزيد,از شدت ناراحتى و هيجان گـمـان مـى كردم نزديك است سينه ام بشكافد و قلبم از غصه بيرون افتد .
با سرعت به منزلى كه نـشـانى داده بود آمدم و آن همين منزل بود .
وارد اين بالاخانه شدم , ديدم روى همين تخت , يك بـدن بـى حـركـت افتاده و دختر بچه اش پهلوى آن بدن نشسته و با وضع تلخ و ناراحت كننده اى گريه مى كند .
بـى اختيار از وحشت آن منظره هولناك فرياد زدم و بى هوش شدم .
گويى در آن موقع , جرايم غير انسانى من به صورت درندگان وحشتناك در نظرم مجسم شده بودند, يكى چنگال خود را به من مـى نـمـود و ديگرى مى خواست با دندان مرا بدرد .
وقتى به خود آمدم با خدا عهد كردم كه از اين بـالاخـانـه كه اسمش را غرفة الاحزان گذارده ام خارج نشوم و به جبران ستم هايى كه بر آن دختر مـظـلـوم كـرده ام , مثل او زندگى كنم و مانند او بميرم .
اينك موقع مرگم فرا رسيده و در خود احساس مسرت و رضايت خاطر مى كنم , زيرا نداى باطنى قلبم به من مى گويد, خداوند جرايم تو را بخشيده و آن همه گناهانى را كه ناشى از بى رحمى و قساوت قلب بوده آمرزيده است .
سـخـنش كه به اين جا رسيد, زبانش بند آمد و رنگ صورتش به كلى تغيير كرد, نتوانست خود را نـگـاه دارد .
در بـسـتر افتاد, آخرين كلامى كه در نهايت ضعف و ناتوانى به من گفت , اين بود كه دخترم را به تو مى سپارم .
سـپس جان به جان آفرين تسليم كرد .
ساعتى در كنارش ماندم و آنچه وظيفه يك دوست بود در بـاره اش انـجـام دادم .
نـامه هايى براى دوستان و آشنايانش نوشتم و همه در تشييع جنازه شركت كردند .
من در عمرم روزى مثل آن روز نديدم كه زن و مرد به شدت گريه مى كردند .
خدا مى داند الان هم كه داستان را مى نويسم از شدت گريه و هيجان نمى توانم خود را نگاه دارم و هرگز صداى ضعيف او [را] در آخرين لحظه زندگى فراموش نمى كنم كه گفت :( دخترم را به تو مى سپارم )

5 . مجالس خوش گذرانى

6 . خود ارضايى

7 . فيلم هاى مبتذل

8. موسيقى هاى مطرب

9 . دوستان ناباب

بخش سوم (جوانان و زمينه هاى انحطاط)