ابو الاديان از خدمتكاران ، و نامه رسان امام حسن عسكرى (ع ) بود، هنگامى كه امام حسن(ع ) بيمار و بسترى شد، به همان بيمارى كه رحلت كرد، ابو الاديان را طلبيد، و چندنامه به او داد و فرود: (اين ها را به مدائن ببر، و به صاحبانش برسان و پس پانزدهروز مسافرت وقتى كه به شهر سامره بازگشتى ، از خانه من صداى گريه و عزادارىمى شنوى و جنازه مرا روى تخته غسل مى نگرى .
ابو الاديان مى گويد گفتم : (اى آقاى من ! اگر چنين پيش آيد به چه كسى مراجعه كنم؟)فرمود: به كسى رجوع كن كه . (داراى سه علامت باشد):
1 - پاسخهاى نامه هاى مرا از تو مطاله كند كه او قائم بعد از من است .
گفتم : نشانه بيشتر بفرمائيد، فرمود:
2 - كسى كه بر جنازه من نماز مى خواند.
گفتم : باز نشانه بيشتر بفرمائيد، فرمود:
3 - آن كسى كه از محتو او اشياء داخل هميان خبر دهد، او قائم بعد از من است .
سپس شكوه امام ، مانع شد كه سوال بيشتر كنم ، به سوى مدائن رفتم و نامه ها را بهصاحبانشان دادم ، و پاسخهاى آنها را گرفتم و پس از پانزده روز به سامره بازگشتم، ناگاه همانگونه كه فرموده بود صداى گريه و عزا از خانه امام حسن عسكرى (ع )شنيدم ، به خانه آن حضرت آمدم ناگاه ديدم جعفر كذاب (برادر آن حضرت ) در كنار درخانه ايستاده ، و شيعيان اطراف او را گرفته اند و به او تسليت گفته و به او به عنوانامام حسن عسكرى (ع ) مباركباد مى گويند.
با خود گفتم : اگر امام ، اين شخص باشد، مقام امامت تباه خواهد شد زيرا من جعفر را مىشناختم كه شراب مى خورد و قمار بازى مى كرد و با ساز و آواز سر و كار داشت ، نزداو رفتم و تسليت و تهنيت گفتم ، از من هيچ سوالى نكرد.
سپس (عقيد)(غلام آن حضرت ) آمد و به جعفر گفت : اى آقاى من جنازه برادرت كفن شد،براى نماز بيا، جعفر و شيعيان اطراف او وارد خانه شدند، من نيز همراه آنها بودم ، و دربرابر جنازه كفن شده امام حسن عسكرى (ع ) قرار گرفتيم ، جعفر پيش آمد تا نمازبخواند، همين كه آماده تكبير شد، كودكى كه صورتى گندمگون ، و موى سرش بهمپيچيده و بين دندانهايش ‍ گشاده بود به پيش آمد و رداى جعفر را گرفت و كشيد و گفت :(تاخر يا عم فانا احق بالصلوه على ابى ): (اى عمو! به برگرد، من سزاوارتر بهنماز خواندن بر جنازه پدرم هستم ).
جعفر به عقب بازگشت در حالى كه چهره اش تغيير كرده و غبار گونه شده بود. ج
كودك جلو آمد و نماز خواند، و سپس آن حضرت را در كنار قبر پدرش امام هادى (ع ) در شهرسامره به خاك سپردند.
سپس آن كودك به من گفت : پاسخهاى نامه اى را كه در نزد تو است بياور، آنها را به آنكودك دادم و با خود گفتم : اين دونشانه (1 - نماز 2 - مطاله نامه ها) اما نشانه سوم (خبراز محتواى هميان ) باقى مانده است .
سپس نزد جعفر كذاب رفتم ديدم مضطرب است ، شخصى بنام (حاجز و شاء) به جعفر گفت: (آن كودك چه كسى بود؟)(حاجز مى خواست با اين سؤال ، جعفر را در حجتش درمانده سازد).
جعفر گفت :(سوگند به خدا هرگز آن كودك را نديده ام و نشناخته ام ).
ابوالاديان در ادامه سخن گفت : ما نشسته بوديم ناگاه چند نفر آمدند و جوياى امام حسنعسكرى (ع ) بودند، دريافتند كه آن حضرت از دنيا رفته است ، پرسيدند: (امام بعد ازاو كيست ؟).
مردم ، با اشاره ، جعفر را به آنها نشان دادند.
آنها بر جعفر سلام كردند و به او تسليت و تهنيت گفتند و عرض كردند: (همراه ما نامه هاو اموال است ، به ما بگو نامه ها را چه كسى فرستاده واموال ، چه مقدار است ؟!).
جعفر برخواست ، در حالى كه لباسش را تكان مى داد، گف ت : (از ما علم غيب مىخواهيد؟).
در اين هنگام خادم (از جانب امام عصر عليه السلام ) بيرون آمد و گفت : نزد شما نامه هائىاست از فلان كس و فلان كس (نام آنها را به زبان آورد) و در نزد شما هميانى است . كههزار دينار دارد، كه ده دينار آن ، طلاى روكش ‍ دارد.
قمى ها آن نامه ها و هميان را به آن خادم دادند و گفتند: امام ، همان كسى است كه تو را نزدما فرستاه است (به اين ترتيب سومين نشانه نيز آشكار شد).
پس از اين جريان ، جعفر كذاب نزد معتمد عباسى (پانزدهمين خليفه عباسى )رفت و گفت :در خانه برادرم حسن عسكرى (ع ) كودكى هست كه شيعيان به امامت او معتقدند.
معتمد، دژخيمان خود را براى دستگيرى آن كودك فرستاد، آنها آمدند و پس از جستجو، كنيزامام حسن (ع ) بنام (صقيل )را دستگير كرده و كودك را از او مطالبه كردند، او انكار واظهار بى اطلاعى كرد و براى منصرف كردن آنها از جستجوى آن كودك ، گفت : من حملى ازآن حضرت دارم (يعنى حامله هستم از حسن عليه السلام ).
ماموران آن كنيز را به ابن الشوارب قاضى سپردند (تا وقتى كه بچه متولد شد آن رابكشند) در اين ميان عبدالله بن يحيى بن خاقان وزير از دنيا رفت ، و صاحب الزنج (اميرزنگيان ) در بصره خروج كرد، و دستگاه خلافت سر گرم اين امور شد و از جستجوى كودكمنصرف گرديدند، و كنيز (صقيل ) از خانه قاضى به خانه خود آمد.⁽¹⁵⁹⁾