آورده اند كه سه شخص از بنى اسرائيل در طريقى با هم رفيق ⁽⁷⁸⁶⁾ بودند، راهىسخت و مقصدى دور فرا پيش گرفته بودند. ناگاه ابرى برآمد و بادى سخت سرد،برخاست و باران درايستاد ⁽⁷⁸⁷⁾. ايشان پناه با غارى دادند و التجا ⁽⁷⁸⁸⁾ بهكهفى ⁽⁷⁸⁹⁾كردند. ندانستند كه به سبك پايى از قضا نتوان گريخت و به گراندستى با قدر نتوان آويخت : لامرد لقضاء الله و لا مفر من قدره ⁽⁷⁹⁰⁾. القصه در آن غار هنوز از حركت ساكن نشده بودند و از باران و زحمت او نياسوده كهزلزله اى در كوه افتاد و سنگها فرا افتادن گرفت . ناگاه از آن سنگها يكى بر در غارنشست چنانكه مخرج غار بر ايشان بسته شد و در محنت گشاده گشت . هر چند انديشيدند، جزفضل حق تعالى دستاويزى و جز رحمت ايزدى جاى گريزى ، ندانستند. گفتند: اين آنساعت است كه جز اخلاص در دعا، موجب خلاص نشود، و جز وسليت ⁽⁷⁹¹⁾به محمد و آلشعليهم السلام از اين ورطه ⁽⁷⁹²⁾نرهاند - كه موسى بن عمران وصيت كرده است كه هرگاه داهيه اى ⁽⁷⁹³⁾به شما رسد، حق تعالى را به اخلاص بخوانيد و محمد و آلشعليهم السلام را به شفيع آريد تا خلاص و نجات يابيد - پس بياييد تا هر يكى خداىرا به تضرع ⁽⁷⁹⁴⁾و استكانت ⁽⁷⁹⁵⁾و خضوع و خشوع بخوانيم و فاضلترينطاعتى ، و با اخلاص ترين عملى كه در مدت عمر بدان قيام نموده ايم ، وسيلت استجابتدعوات خود سازيم و آن بزرگان را شفيع آريم . باشد كه به خلاص و نجات ، راهيابيم .
پس يكى از ايشان گفت : خداوندا! تو مى دانى كه مرا دختر عمى بود و مدتها عاشقجمال با كمال او بودم و مال بسيار بدان صرف كردم ، روزگارى در مشقت گذرانيدم وروزى بر مراد خود قادر گشتم و او را تنها در موضعى بى زحمت اغيار يافتم . خواستمكه مراد خود از وى حاصل كنم و خانه بسته را در بگشايم و كيسته مختوم را مهر بيندازم .آن دختر گفت : اى پسر عم ! از خدا بترس و بدمهرى مكن و مهر مرا برمگير. چون گفت : ازخداى بترس ، من از خداى بترسيدم و از سر آن مردانه برخاستم و پا بر سر هواى نفسنهادم و از آن معصيت دست كوتاه كردم . خدايا! اگر مى دانى كه آن ترك معصيت ، خشية منك و ابتغاء لمرضاتك ⁽⁷⁹⁶⁾ بوده است ، به حق محمدافضل اكرم كه سيد اولين و آخرين است و آل او كه بهترينآل پيغمبران است ، كه ما را از اين تاريكى ، فرجى و از اين ورطه ، مخرجى به ارزانىدار. هنوز اين سخن در دهان داشت كه پاره اى از سنگ بيفتاد و منفذى ⁽⁷⁹⁷⁾ در آن سنگپيدا شد.
شخص دويم ، گفت خداوندا! تو مى دانى كه پدر و مادرى داشتم كه به غايت پير شده واز كسب باز مانده و از حركت عاجز گشته ، من شب و روز به خدمت ايشانمشغول بودمى و از آن خايف ⁽⁷⁹⁸⁾ كه مبادا بركات وجود ايشان را زوالى باشد، طعمه⁽⁷⁹⁹⁾ شام و چاشت ايشان خود به خدمت بردمى . يك شب طعام بيگاه تر ⁽⁸⁰⁰⁾ مرتبشد، چون به خدمت ايشان شدم به آسايش مشغول شده بودند، نخواستم كه خواب برايشان مشوش ⁽⁸⁰¹⁾ گردانم و آن بى ادبى از من نپسندند و دلم نمى دارد كه بازگردم كه مبادا از خواب بيدار شوند و محتاج قوتى ⁽⁸⁰²⁾ باشند و چون معد⁽⁸⁰³⁾نباشد، آثم بزه مند ⁽⁸⁰⁴⁾شوم . آن شب تا به روز غذاى ايشان بر دستگرفته پيش ايشان بايستادم تا كه بيدار گشتند. خداوندا! اگر مى دانى كه اين خدمت ،خاص براى تو كردم ، به حق محمد افضل اكرم كه سيد اولين و آخرين است ، وآل او كه بهترين آل پيغمبران است كه اين در بسته بر ما گشاده گردان . درحال ثلثى ديگر از آن سنگ بيفتاد.
شخص سيم گفت : من اجيرى ⁽⁸⁰⁵⁾ داشتم . چون مدت اجارتش منقضى شد، اجرتش مى دادم، گفت : اجرت عمل من بيشتر از اين است ، قبول نكردم و او گفت : بينى و بينك يوميؤ خذ للمظلوم من الظالم . (يعنى ): ميان من و تو روزى خواهد بود كه حقمظلومان از ظالمان بستانند. اين بگفت و برفت . من از خدا بترسيدم و با آن اجرتگوسفندى خريدم و رعايت و محافظت آن به جاى آوردم تا در مدت اندك بسيار گشت . بعداز مدتى آن شخص بيامد و گفت : از خدا بترس و آن حق به من ده . اشارت بدان گله كردم وگفتم : حق تو اين است ، فرا پيش گير. آن را استهزا⁽⁸⁰⁶⁾ و افسوس ⁽⁸⁰⁷⁾پنداشت. گفت : اى مرد! از حق امتناع مى كنى ، كفايت نيست ، كه استهزا و سخريه ⁽⁸⁰⁸⁾ به آنبار مى كنى ؟ گفتم : ظن ⁽⁸⁰⁹⁾بد مبر و يقين دان كه تمامت اين گوسفندان تو راست .حال با وى بگفتم و تسليم وى كردم . خدايا! اگر مى دانى كه اين سخن صدق است و نيتمن در اين عمل و عقيدت از ريا پاك بوده است ، به حق محمد وآل او كه اما را از اين شدت ، فرجى و از اين مضيق ⁽⁸¹⁰⁾، مخرجى ارزانى دار. تمامت آنسنگ از مخرج غار برخاست و ايشان را از ورطه مخرجىحاصل آمد تا بدانى كه هيچ دستگيرى در وقت بليت ⁽⁸¹¹⁾و محنت ، بهتر از نيت خالص وعمل صالح و وسيلت جستن به محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله نيست .